เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 138

บทที่137 น้ำลายสามารถหยุดไม่ให้เลือดไหลได้

เย่หลิ่นหานเห็นว่าเธอถอยหลังไปก้าวหนึ่ง แววตาก็สลดลงเล็กน้อย “ผมเป็นสัตว์ประหลาดเหรอ?”

“คะ?” เสิ่นเฉียวไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด เงยหน้ามองเขาอย่างไม่เข้าใจ

เย่หลิ่นหานยิ้มเจื่อนๆ “ถ้าเกิดผมไม่ใช่สัตว์ประหลาด ทำไมคุณถึงกลัวผมขนาดนั้น?”

“......ขอโทษนะคะพี่ใหญ่”

เธอไม่ได้กลัวเขา แต่เธอกลัวว่าเย่โม่เซินจะเข้ามาเห็นแล้วจะมาหาเรื่องอีก ผู้ชายคนนั้น....ถึงจะบอกว่าไม่ชอบเธอ แต่ว่าความต้องการของเขามันรุนแรงจริงๆ

เพราะว่าตอนนี้เธอยังมีป้าย คุณนายน้อยสองแขวนเอาไว้อยู่

“ไม่เป็นไรหรอก พี่ไม่โกรธเธอ” เย่หลิ่นหานยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน เขาพูดขึ้นเสียงเบา “ตรงนี้ปล่อยให้ฉันจัดการเถอะ เธอขึ้นไปก่อน”

ได้ยินแบบนั้น สีหน้าของเสิ่นเฉียวก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย “จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงกันคะ ปล่อยให้ฉันทำก็ได้ค่ะ พี่ใหญ่ไปทำงานต่อเถอะค่ะ”

คิดถึงเรื่องที่เขาเคยช่วยเธอที่โรงอาหารครั้งก่อน เสิ่นเฉียวยังไม่เคยได้พูดขอบคุณกับเขาสักครั้งเลย ช่วงนี้พอเจอเขาก็เอาแต่หลบหน้า ในใจของเสิ่นเฉียวเองก็รู้สึกแย่ ดังนั้นเธอเลยกดเสียงต่ำแล้วพูดขึ้น “ใช่แล้วค่ะพี่ใหญ่ เรื่องที่โรงอาหารครั้งก่อน ขอบคุณนะคะ”

“เรื่องนี้ไม่ต้องไปสนใจหรอก หลังจากนั้นโม่เซินไปรับเธอแล้วใช่ไหม?” พอพูดถึงตรงนี้ เย่หลิ่นหานก็ยิ้มขึ้นเบาๆ “โม่เซินก็แคร์เธอเหมือนกันนะ น้องสะใภ้”

พอพูดถึงเย่โม่เซิน เสิ่นเฉียวถึงได้รู้ตัวว่าเขาไม่อยู่ในห้องประชุมแล้ว

คงเป็นเพราะตอนนี้ เขาคงไม่อยากจะเห็นหน้าเธอเท่าไหร่ละมั้ง

เสิ่นเฉียวก็รู้สึกเศร้าขึ้นมา เธอยิ้มเยาะตัวเองในใจ “อืม คงอย่างนั้นมั้งคะ”

เย่หลิ่นหานว่าเธอดูเศร้าลง ก็พูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง “เป็นอะไรไป? ทำไมโม่เซินถึงทำกับเธอแบบนี้? พวกเธอทะเลาะกันเหรอ?”

“ไม่ใช่ค่ะ ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดีเหมือนกัน มันค่อนข้างจะซับซ้อน”

เย่หลิ่นหานว่าเธอคิดมากจน ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด สภาพแบบนี้ของเธอ ภายในสายตาของเขามันช่างดูน่ารักมากๆ อดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปลูบหัวของเธอ “ไม่ต้องคิดมากแล้ว เป็นผู้หญิงก็ต้องสดใสหน่อย ต้องยิ้มเยอะๆถึงจะดี”

ท่าทางน่ารักแบบนี้ทำให้เสิ่นเฉียวชะงักไปชั่วครู่ถึงจะขยับตัว แล้วเธอก็ถอยหลังไปสองก้าว “ขอบคุณค่ะพี่ใหญ่ ฉันรู้แล้วค่ะ”

“เดี๋ยวเลิกงานแล้วพอมีเวลาไหม? ได้ยินว่าของหวานทำให้อารมณ์ดีขึ้นได้นะ เค้กครั้งก่อน.....”

พูดถึงของหวาน เสิ่นเฉียวก็หน้าเสีย “พี่ใหญ่คะ คือว่า... ฉันไม่อยากโกหกพี่ เลยคิดว่าพูดความจริงกับพี่ดีกว่า”

“หืม?”

“จริงๆแล้วฉันไม่ทานของหวานค่ะ เค้กครั้งก่อน...ฉันให้เพื่อนของฉันไปค่ะ พี่ใหญ่ พี่ไม่โกรธใช่ไหมคะ?”

เสิ่นเฉียวคิดว่าพูดให้ชัดเจนไปเลยคงจะดีกว่า เกิดวันไหนอยู่ๆเขาถึงจะซื้อเค้กมาให้เธออีก หรืออยู่ๆก็จะพาเธอไปกินของหวาน จะได้ไม่ต้องทำลายน้ำใจของเขา

เย่หลิ่นหานราวกับคิดไม่ถึงว่าเธอจะซื่อสัตย์ขนาดนี้ ตอนแรกก็ถึงกับนิ่งอึ้งไป แต่วิถัดไปเขาก็ยิ้มให้กับเธอ แล้วก็ยื่นมาลูบหัวเธออีกครั้ง “น้องสะใภ้ ฉันดีใจมาก”

“？？？”

“เธอยอมบอกความคิดจริงๆให้ฉันฟัง นี่ทำให้ฉันดีใจมาก”

มือของเย่หลิ่นหานยังคงวางอยู่บนหัวของเธอ เสียงของเขามันอ่อนโยนราวกับลม “ไม่เป็นไร เธอไม่ชอบกินของหวาน อย่างนั้นเธอชอบกินรสชาติอะไร?”

เสิ่นเฉียวมองเขา แล้วค่อยคิดอย่างจริงจัง “รสเผ็ด? ไม่ใช่สิ พี่ใหญ่ ฉันต้องรีบไปทำงานแล้วค่ะ”

พูดจบ เสิ่นเฉียวก็รีบไปยกแก้วกาแฟแล้วออกไปจากห้องประชุม