เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1370

บทที่1369 ฉันไม่ได้อยากอยู่กับคุณซะหน่อย

จริงๆแล้วในอีกด้าน เสี่ยวเหยียนกำลังอยู่กับหานชิงที่วิลล่าส่วนตัวด้วยกัน

เพราะเสี่ยวเหยียนไม่ยอมกินยา ดังนั้นวันต่อมาเธอจึงครั่นเนื้อครั่นตัว ลืมตาแทบไม่ขึ้น

เธอนอนลืมตาไม่ขึ้นอยู่ใต้ผ้าห่ม ง่วงนอนจนไม่ไหว

สั่นสะท้านไปทั้งตัว

แค่จูบกันเองไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงติดหวัดได้หล่ะ?

คิดแค่นั้นเธอก็ปวดหัวขึ้นมา แต่เสี่ยวเหยียนก็ไม่กล้าบอกให้หานชิงรู้ ถ้าเขารู้ว่าเธอป่วยหนักกว่าเมื่อวานอีก ดูท่าเขาจะต้องบังคับเธอให้กินยาเป็นแน่

ตอนนี้เธอท้องอยู่ จะกินยามั่วซั่วไม่ได้

พอคิดได้แบบนี้ เสี่ยวเหยียนจึงพลิกตัว มุดเข้าไปใต้ผ้าห่ม

เธอนอนที่นี่ทั้งวันไปซะเลยก็จบเรื่อง

หานชิงคิดว่าเสี่ยวเหยียนอยากนอนเยอะๆ แล้วยิ่งเมื่อคืนก็กลับมาดึกด้วย ดังนั้นในตอนเช้าเขาจึงไม่รบกวนเธอ

ไม่คิดเลยว่าการนอนของเสี่ยวเหยียนครั้งนี้แม้เลยไปถึงบ่ายก็ไม่เห็นแม้แต่เงาเธอ หานชิงจึงเข้าไปหา

เมื่อได้ยินเสียงหานชิงเคาะประตู เสี่ยวเหยียนก็คิดในใจว่า เขาคงไม่ใช่ว่ารู้แล้วหรอกนะว่าเธอเป็นไข้หนักหน่ะ? จะนอนอุดอู้ไปอีกจะยิ่งแย่ ดังนั้นเสี่ยวเหยียนจึงทำได้เพียงเลิกผ้าห่มลุกขึ้นไปเปิดประตู

“ตื่นแล้วเหรอ?”

หานชิงเห็นตาเธอยังสะลึมสะลือ อีกทั้งผมยังยุ่งเหยิง จึงเอื้อมมือไปปัดผมให้เธอ

เมื่อถูกเขาปัดผมให้แบบนั้น เสี่ยวเหยียนก็เพิ่งนึกได้ว่าตอนนี้ผมเธออย่างกับรังนก เมื่อกี้นี้นั้นเพื่อที่จะกลบเกลื่อนเรื่องที่ตัวเองป่วย เธอก็ลืมคิดเรื่องอื่นไปเสียหมดสิ้น ไม่คิดเลยจริงๆว่าจะลืมเรื่องสำคัญแบบนี้ไปได้

ให้ตายเถอะ

นอนหลับอยู่บ้านก็ไม่เท่าข้างนอก ข้างนอกก็จำต้องระวังตัวเองเป็นพิเศษ แต่นี่ในบ้านและเตียงก็ใหญ่ หมอนผ้าห่มก็นุ่มสบาย เธอจึงนอนกลิ้งไปกลิ้งมา

ดิ้นไปดิ้นมาจนผมเป็นรังนกแบบนี้นี่แหล่ะ

อีกทั้งตอนนี้ หานชิงยังช่วยเธอจัดการกับผมรังนกนี่ให้อีก

เสี่ยวเหยียนรีบพาหัวรังนกกับตัวเธอเองถอยกรูดไป ใบหน้าค่อนข้างขัดเขิน

“ไม่สบายอะไรตรงไหนหรือเปล่า?”

หานชิงยังจำได้เรื่องที่เธอไม่ยอมกินยาเมื่อคืน ดังนั้นเมื่อเห็นเธอถอยหลังกลับไป เขาจึงไม่เพียงแต่ไม่ปล่อยเธอ แต่ยังเดินขึ้นไปเธอ เพื่อจะไปอังหน้าผาก

เมื่อมือของเขาสัมผัส เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกตัวทันที เดิมทีนั้นเขาเพียงอยากวัดอุณหภูมิเธอ

แต่เธอไม่ได้หนาว ดังนั้นจึงไม่น่าจะเป็นไข้

เสี่ยวเหยียนจึงให้เขาอังหน้าผากแต่โดยดี

หานชิงตรวจอย่างระมัดระวัง แต่ดูเหมือนจะไม่เจออะไร ดังนั้นจึงลองอังแล้วอังอีก จากนั้นจึงเลิกคิ้วเล็กน้อย: “ดูเหมือนจะมีไข้อ่อนๆ เวียนหัวรึเปล่า?”

“หา?”ไข้อ่อนๆเหรอ?

เสี่ยวเหยียนกระพริบตา ส่ายหน้า

จริงๆเธอเวียนหัวเล็กน้อย แต่ยังดีที่เธอยังทนไหวอยู่

“ห้ามโกหกนะ”

เพราะเมื่อวานให้เธอกินยา แต่เธอไม่ยอมกิน ดังนั้นหานชิงจึงคิดว่าเธออาจจะหลอกเขาเพื่อที่จะไม่ยอมกินยา “ถ้าไม่สบายก็ต้องรีบกินยา ถ้าไม่ยอมกินยาหล่ะก็ เราก็ไปโรงพยาบาลกัน”

เมื่อได้ยินคำว่าโรงพยาบาล แววตาของเสี่ยวเหยียนก็เปลี่ยนไป เธอสั่นศีรษะจนหัวแทบหมุน

“ไม่ ไม่ ไม่ ฉันไม่ไปโรงพยาบาลนะ”