เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1371

บทที่1370 ตื่นเต้นอะไร

เธอผลักไหล่เขาอย่างบ้าคลั่ง โวยวายขึ้น: “ไม่เอา!”

หลังจากไปเที่ยวกลับมาแล้ว ทั้งสองก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันอีก เสี่ยวเหยียนเองก็ไม่ได้ใฝ่ฝันถึงมัน อีกทั้งทุกครั้งหานชิงก็ทำท่าทีเงียบสงบใจ ถ้าตัวเธอเองไม่ท้อง เธอก็คงรู้สึกว่าระหว่างเขากับเธอมันช่างเป็นความรักที่บริสุทธิ์

นั่นมันก็ไม่เชิง อย่างน้อยหานชิงก็ยังจูบเธอ อีกทั้งเวลาจูบเธอก็จูบราวกับกระหาย

แต่เขาอาจจะกลัวอะไรบางอย่าง ดังนั้นจึงไม่กล้าจะทำอะไร

มันเนิ่นนาน จนเสี่ยวเหยียนก็แทบจะลืมเลือนไป ดังนั้นสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นระหว่างพวกเธอตอนนี้ มันทำให้เธอประหลาดใจเล็กน้อย

อย่างไรก็ตามเธอไม่ใช่คนๆเดียว เธอกำลังท้องอยู่

หลังจากที่ท้องเธอก็สืบหาข้อมูลจากอินเตอร์เน็ตไว้มากมาย เมื่อเห็นเนื้อข่าวว่าสามเดือนแรกเด็กจะยังไม่แข็งแรง ดังนั้นจึงทำอะไรแบบนั้นไม่ได้

ก่อนหน้านี้ที่เธอเห็นเธอก็ไม่ได้สนใจ แต่ตอนนี้จู่ๆก็คิดขึ้นมาได้ ลูกในท้องของเธอยังไม่แข็งแรงคงที่ ถ้าหากทำแบบนั้นกับหานชิง ถึงตอนนั้นเกิดอะไรขึ้นมาจะทำยังไง!

แต่สิ่งเหล่านี้นั้นหานชิงไม่รู้ คงคิดว่าสาวน้อยเพียงแค่ขี้อาย ดังนั้นเขาจึงไม่หยุดเท้า เสี่ยวเหยียนมองไปที่ห้องนอนที่ใกล้ขึ้นมาเรื่อยๆ ก็ร้อนใจ พยายามที่จะดิ้นลงมา

หานชิงจับข้อมือเธอ พูดด้วยเสียงแหบพร่า: “ตื่นเต้นอะไร?”

“ฉะ ฉันไม่ได้ตื่นเต้นสักหน่อย”

“งั้นนี่เธอกำลังกลัวเหรอ?”หานชิงจ้องมองเธอ สายตาลึกซึ้ง ราวกับมหาสมุทรที่ไม่มีที่สิ้นสุด

“ไม่ได้กลัว!”เสี่ยวเหยียนไม่รู้ว่าจะอธิบายให้เขาได้ยังไง จึงส่ายหน้าไม่หยุด “แต่ว่ามันไม่ได้นะ!”

“ก่อนหน้านี้ตอนอยู่เมืองนอก เธอก็เป็นคนเริ่มเองไม่ใช่เหรอ?” หานชิงหรี่ตา โน้มตัวเข้าไปใกล้เธอก่อนจะพ่นลมหายใจรอแก้มของเธอ: “ตอนนั้นเชิญชวนฉันหน่ะ ลืมไปแล้วเหรอ?”

หา?

ถูกเขาพูดแบบนี้ เสี่ยวเหยียนก็นึกย้อนกลับไปในตอนนั้น เมื่อภาพปรากฏขึ้นในสมองของเธอ เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกไม่กล้าสบตา

ในตอนนั้นเธอคิดอะไรอยู่กันแน่นะ ตอนนั้นเธอทั้งไม่อายแถมยังกระตือรือร้นที่จะรุกเขาเสียด้วย

“จำไม่เห็นได้เลย” ดังนั้นเธอจึงปฏิเสธหมดสิ้น มองเธอปฏิเสธแข็งขันแบบนั้น หานชิงจึงบีบแก้มเธอ “แน่ใจเหรอว่าจำไม่ได้หน่ะ?”

เสี่ยวเหยียนพยักหน้า: “อื้ม จำไม่ได้จริงๆ”

“ดี” หานชิงอุ้มเธอขึ้นมาอีกครั้ง เสี่ยวเหยียนกอดคอเขาด้วยความตกใจ: “คุณจะทำอะไร? ฉันบอกว่าจำไม่ได้ยังไงหล่ะ? ปล่อยฉันเลยนะ”

“จำไม่ได้ก็ดี เดี๋ยวฉันฟื้นความจำให้ ใช้ร่างกายเนี่ยแหล่ะ เธอจะได้จำได้”

เสี่ยวเหยียนตกใจ รีบโวยวายขึ้นมาทันที: “อย่านะ ฉันบอกว่าไม่ได้ยังไงเล่า ตอนนี้ฉันป่วยอยู่นะ”

ถึงห้องนอนแล้ว ระยะห่างจากเตียงนอนก็ยิ่งใกล้ขึ้น

“ปล่อยฉันลงนะ! ไม่ได้จริงๆ!”

ตัวของเธอหมุนกลางอากาศ หานชิงกดตัวเธอลงบนเตียงหนานุ่ม จับแขนของเธอทั้งสองข้างชูไว้เหนือหัว ก่อนจะประกบปากลงที่ริมฝีปากของเธอ

“ฉันก็ป่วยเหมือนกัน ดังนั้นก็ไม่เป็นไร เธอไม่กลัวติด ฉันเองก็ไม่กลัวเหมือนกัน”

“ไม่ ไม่ ไม่นะ” เสี่ยวเหยียนผลักเขา ส่ายหน้า “ไม่ได้จริงๆ”

หานชิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ด้วยความไม่เข้าใจเธอ บรรยากาศดีๆก่อนหน้านี้ ตอนนี้ได้พังทลายลง ความคิดที่อยากจะสานสัมพันธ์กับเธอ แต่ตอนนี้มันถูกทำลายลงไปแล้ว

เขาเองก็ไม่คิดจะทำต่อ เพียงแต่อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหญิงสาว ทำไมถึงปฏิเสธที่จะอยู่ใกล้เขาแบบนี้

หากถ้าเป็นเพราะอาการหวัด ก่อนหน้านี้ที่เขาจูบเธอ เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธ ทั้งยังคล้อยตาม

แต่พอเป็นเรื่องนี้ กลับปฏิเสธหัวชนฝา

พอคิดไปคิดมา หานชิงก็คิดออกถึงความน่าจะเป็นอย่างหนึ่ง

เขาขมวดคิ้วมองเสี่ยวเหยียนอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพูดขึ้น

“ทำไมเธอถึงไม่ยอม? ครั้งก่อนฉันทำเธอเจ็บเหรอ?”