เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1373

บทที่ 1372 เธอทำได้เหรอ

“นี่มัน”

หลัวหุ้ยเหม่ยไม่เคยเห็นแหวนเพชรใหญ่ขนาดนี้มาก่อน ดังนั้นคว้ามือของเธอขึ้นมาทันทีด้วยความตกตะลึง “เหยียนเหยียน”

เสี่ยวเหยียนมีท่าทีเขินอายเล็กน้อย อธิบายด้วยเสียงเบาๆว่า：“แม่ แม่อย่าเลยนะ”

“หานชิงให้ลูกเหรอ”

เสี่ยวเหยียนพยักหน้า

“นี่คือขอแต่งงานแล้วใช่มั้ย”

เสี่ยวเหยียนพยักหน้าอีกครั้ง

หลัวหุ้ยเหม่ยรู้สึกหายใจติดขัด：“อย่างนั้นลูกสาวของเราตอบตกลงแล้วหรือยัง”

ได้ยินดังนั้น หน้าของเสี่ยวเหยียนแดงไปถึงคอ เหมือนกับแอปเปิลที่สุกงอม ลูกตาของเธอกลอกกลิ้งไปมา ซ้ายที ขวาที “หนู หนูยังไม่ได้ตอบตกลงค่ะ ต้องคิดดูก่อน”

“คิดดูก่อนเหรอ” หลัวหุ้ยเหม่ยได้ยินก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว หยอกเธอว่า：“แหม ลูกสาวฉันรู้จักเล่นตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อหนีตามชาวบ้านไปยังไม่เห็นคิดดูก่อนเลย ตอนนี้เขาขอแต่งงานแล้ว ลูกยังต้องขอคิดดูก่อนอีกเหรอ”

เสี่ยวเหยียนส่งเสียงฮึ่ม ทำปากจู๋ ใครใช้ให้เขามาขอแต่งงานโดยไม่ทันตั้งตัวแบบนี้เล่า อะไรก็ไม่มี แม้ว่าเธอจะไม่ได้สนใจพิธีการอะไร แต่เขาก็ไม่ควรจะใจร้อนแบบนี้ ไม่พูดอ้อมค้อมก็สวมแหวนใส่นิ้วเธอเลย เธอก็จะไม่ยอมตกลงง่ายๆหรอก

“แน่นอนว่าต้องคิดทบทวนก่อน คิดทุกอย่างให้รอบคอบ หากแม้แต่คิดก็ไม่คิดตอบตกลงเขาเลย อย่างนั้นจะไม่ถูกเขาเอาเปรียบเหรอคะ”

หลังจากเกิดเรื่องรถไฟครั้งนี้แล้ว เสี่ยวเหยียนรู้ว่าหานชิงมีความอดทนต่อตนเองมากกว่าที่เธอคิดเอาไว้มากมายนัก เธออยากจะลองทดสอบความดื้อรั้นของเขา จากนั้นก็เป็นความรู้สึกที่ถูกคนอื่นประคบประหงมอยู่ในมือแบบนั้น

แค่ลองคิดดู ก็ทำให้คนรู้สึกตื่นเต้น

“ยัยเด็กโง่ ตามใจลูกเถอะ ในเมื่อพ่อกับแม่เห็นลูกอย่างตอนนี้ ก็ดีใจมากแล้ว”

เสี่ยวเหยียนยิ้ม ก้าวไปข้างหน้ากอดแขนของหลัวหุ้ยเหม่ย “ขอบคุณพ่อกับแม่มาก ที่เข้าใจ เหยียนเหยียนรักพ่อกับแม่ตลอดไป”

“เลี่ยนจริงๆเลยลูก！”หลัวหุ้ยเหม่ยตบที่มือของเธอ แม้ปากจะเหน็บแนม แต่ในแววตากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นเปล่งประกาย

หานชิงกลับมาที่บริษัทอีกครั้ง ก็เกือบจะเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์

เพราะก่อนหน้านี้ผลักภาระงานเป็นจำนวนมาก ดังนั้นหลังจากที่กลับมาเขาก็ไม่มีเวลา จัดการกับเรื่องงานสำคัญต่างๆเสร็จก็สองวันแล้ว

เหนื่อยก็เหนื่อยจริงๆ แต่หานชิงไม่มีใครให้ทำงานนอกเวลา ตระกูลหานไม่มีญาติพี่น้องที่ไว้เนื้อเชื่อใจได้ ดังนั้นงานในบริษัทมีเขาแบกรับภาระอยู่คนเดียว

แต่หลังจากเกิดเรื่องเสี่ยวเหยียน แม้ตอนที่เธอโกรธจะพูดออกมาตอนหนึ่งว่า

คำพูดเหล่านี้ ต้องเก็บซ่อนอยู่ภายในใจเธอมานานมากแน่นอน ดังนั้นตอนที่เธอพูดเรื่องนี้ถึงได้เสียใจมากขนาดนั้น เขาต้องจริงจังกับมัน ให้ความสำคัญกับมันมากขึ้น

ดังนั้นหานชิงจึงกำชับซูจิ่ว ต่อไปหากมีงานสำคัญนอกเหนือจากนี้แล้วค่อยมาหาเขา งานปกติธรรมดาอื่นๆให้ลูกน้องจัดการไป

หลังจากได้ยินซูจิ่วก็อึ้งไปเล็กน้อย：“ให้คนอื่นจัดการทั้งหมดเหรอคะ ประธานหานไว้ใจเหรอคะ พวกคนเก่าคนแก่ในคณะกรรมการบริษัทล้วนเป็น……”

“คุณจับตาดูหน่อย ถ้าหากไม่ได้ใหญ่โตอะไรมาก ก็ปิดตาสักข้างหนึ่งเถอะ”

บริษัทใหญ่ขนาดนี้ ยากที่จะหลีกเลี่ยงเรื่องทุจริตเล็กๆน้อยๆ แต่ในทางธุรกิจความจริงแล้วเรื่องเหล่านี้ทุกคนก็เห็นจนชินตาแล้ว ขอแค่ไม่กอบโกยเอาจากบริษัทมากเกินไป กดขี่ลูกน้อง รับเงินแล้วไม่ทำงาน หานชิงก็ไม่ไปในความสนใจเรื่องแบบนี้

ก็เป็นดั่งประโยคที่ว่า เอาเงินไปเท่าไหร่ ก็ทำงานเท่านั้น

ซูจิ่วเห็นท่าทางหนักแน่นของเขาแบบนั้น ก็รู้ว่าตนเองพูดไปก็ไร้ประโยชน์ ได้แต่พยักหน้า：“ก็ได้ค่ะ อย่างนั้นฉันจะคอยจับตาดูให้ดี แต่ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปงานของพวกเราก็จะยิ่งเพิ่มมากขึ้นนะคะประธานหาน ในครอบครัวต้องหาเลี้ยงอีกไม่รู้กี่คนนะ เพิ่มเงินเดือนมั้ยคะ”

“เพิ่ม”