เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1386

บทที่1385ทำได้ลงคอ

ตอนแรกเพื่อนเก่าเจอกันยังพอมีมิตรภาพอยู่บ้าง

หลังจากเรื่องว่าที่ภรรยา มิตรภาพเล็กน้อยที่ทั้งสองโตมาด้วยกันนั้น เหมือนก็ได้จางหายไปตามๆกัน

ตอนนี้เขาถือสาการเข้าใกล้ของเธอมาก

คิดถึงตรงนี้ สวี่เย็นหวั่นหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด แต่น้ำเสียงกลับฟังไม่ออกว่าดีใจหรือเสียใจ:“คุณพูดถูกค่ะ ฉันคิดพิจราณาไม่ถี่ถ้วนเอง รบกวนคุณแล้ว ฉันวางสายก่อนนะคะ”

หานชิงวางสายทิ้ง และเก็บมือถือเข้าไปในกระเป๋า

ตอนที่เดินไป เสี่ยวเหยียนมองเขาด้วยจิตใต้สำนึกทีนึง

“ใครโทรหาคุณเหรอคะ?”

“สวี่เย็นหวั่นครับ”

เสี่ยวเหยียนติดคอ สวี่เย็นหวั่น? เธอโทรหาเขาทำไม?

หรือเธอยังไม่ยอมแพ้? ยังอยากทำอะไรอีกเหรอ?

ดูสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้าจ้องมองตัวเอง ดวงตาที่มีชีวิตชีวาคู่นั้นเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม หานชิงก็อดยกมุมปากขึ้นไม่ได้ มือยื่นไปขยี้ศีรษะเธอเบาๆ

“อยากถามก็ถาม อัดอั้นไว้ไม่ถามทำไม?”

เสี่ยวเหยียนตบมือเขาออกอย่างไม่พอใจ“อะไรเนี่ย? ไม่ใช่คุณเหรอที่ควรจะเป็นฝ่ายรายงานเอง?”

รายงาน?

ครั้งแรกที่ได้ยินคำนี้จากปากของเสี่ยวเหยียน หานชิงเบลอเล็กน้อย จู่ๆมีความรู้สึกเหมือนตัวเองถูกคนคุม แต่ความรู้สึกแบบนี้ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นและสงบจิตสงบใจมาก

มีความรู้สึกเหมือน ตัวเองได้มีครอบครัวแล้ว

คิดถึงตรงนี้ หานชิงเดินไปข้างหน้าหลายก้าว จู่ๆยื่นมือกอดคอของสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้า

จู่ๆระยะห่างของทั้งคู่ได้ใกล้เข้ามา เสี่ยวเหยียนตกใจหมด เบิกตากว้างมองหานชิง

เธอสามารถรู้สึกได้ว่าฝ่ามือของหานชิงกำลังถูไถอยู่ที่ท้ายทอยของตัวเอง เขาก้มหน้าเอาหน้าผากเข้าใกล้เธอ และพูดด้วยเสียงแหบแห้ง:“เธอโทรมาบอกว่า ฝ่ายประสานงานของบริษัทมีปัญหา ผมให้เธอเคลียร์เองแล้ว”

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว เสี่ยวเหยียนกระพริบตาปริบๆ ดึงสติกลับมากะทันหันว่าหานชิงกำลังรายงานกับเธออยู่

เธอค่อนข้างติดอ่าง:“ฉัน ฉันก็แค่พูดเฉยๆ ทำไมคุณ......”

หานชิงหัวเราะเสียงต่ำ:“ให้ผมรายงานไม่ใช่เหรอ? ผมว่าคุณรีบรับปากผมโดยเร็วเถอะ แบบนี้จะได้คุมผมโดยเร็วแล้ว หืม?”

“ใครจะคุมคุณ ฝันหวานไปเถอะ!”เสี่ยวเหยียนผลักเขาออก แล้วเดินไปข้างในอีกครั้ง

ในขณะนี้เอง ในที่สุดพนักงานก็ได้เชิญตัวคนรับผิดชอบออกมา

คนรับผิดชอบเห็นหานชิง ก็รีบเดินมาทักทาย

“คุณหานครับ”

“อืม”

คนรับผิดชอบมองเสี่ยวเหยียนที่ดูชุดแต่งงานไปตามสายตาของหานชิง เผยรอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์โดยเฉพาะออกมา:“ท่านนี้คงเป็นคุณนายหานสินะครับ”

คุณนายหาน……

ได้ยินคำเรียกคำนี้ เสี่ยวเหยียนหน้าแดง คนทั้งคนเกือบจะลอยขึ้นมา

นี่ก็คงจะเป็นสิ่งที่ชาตินี้เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่า สักวันเธอจะได้กลายเป็นคุณนายหาน

ผู้หญิงของหานชิง

คนถ่อยที่อยู่ในใจของเสี่ยวเหยียนลอยขึ้นฟ้าตั้งนานแล้ว แต่ว่าสีหน้ากลับไม่ปรากฏออกมาเลย

กลับเป็นหานชิงที่พยักหน้าและพูด:“แบบที่สั่งไว้ เอามาดูหน่อยครับ”

“ได้ครับ คุณหาน ด้านในเตรียมพร้อมหมดแล้วครับ คุณหานกับคุณนายหานเชิญทางนี้ครับ”

เสี่ยวเหยียนเดินตามหานชิงเข้าไป ในหัวมีคำว่าคุณนายหานสะท้อนอยู่ตลอดเวลา

ที่จริงก่อนหน้านี้ตอนที่ไปท่องเที่ยว พนักงานก็เคยเรียกครั้งนึงแล้ว แต่ความหมายของครั้งนั้นกับครั้งนี้มันไม่เหมือนกัน

เพราะฉะนั้นสรรพนามทั้งสองครั้ง สำหรับเสี่ยวเหยียนแล้ว ความรู้สึกในใจเธอไม่เหมือนกัน