เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1389

บทที่1388สวยโดดเด่นจนกลบคนอื่น

หลินสวี่เจิ้งคิดไม่ถึงว่าจู่ๆเธอจะถามแบบนี้ เงียบลงมาในชั่วขณะไม่ได้ตอบเธอ ความอ่อนโยนบนใบหน้าก็ได้หายไปหมดในนาทีนี้ เหลือแค่ความเย็นชา

อุณหภูมิของห้องก็จางหายไปในทันที

สวี่เย็นหวั่นตระหนักอะไรได้ แววตามีความสับสนวุ่นวายแว๊บผ่าน

“พี่หลิน ขอโทษค่ะ ฉันอารมณ์แย่เกินไป พูดจาเหลวไหลอยู่นั่นแหละ พี่กลับไปก่อนเถอะค่ะ”

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ดีเอง ฉันไม่ควรยกตัวอย่างไปมั่ว ยิ่งไม่ควรเอาพี่หลินมายกตัวอย่าง สมัยเด็กๆพี่หลินดูแลฉันดีขนาดนั้น ฉันเกินไปจริงๆ”

มองหน้าตาที่โทษตัวเองและเศร้าโศกเสียใจขนาดนี้ หลินสวี่เจิ้งรู้สึกเมื่อกี้ตัวเองค่อนข้างเกินไปจริงๆ ยัยเด็กคนนี้มองดูคนที่ตัวเองชอบอยู่กับคนอื่น ต้องเสียใจแน่นอน อีกทั้งพ่อแม่เธอก็เสียไปแล้ว ตอนนี้ไม่เหลืออะไรแล้ว ความสามารถในการยอมรับแย่จนพังทลายโดยตรงเลย เธอยังสามารถเข้มแข็งได้ขนาดนี้ ก็ยากมากแล้ว

ไม่ว่ายังไงก็เป็นสาวน้อยที่ตัวเองดูมาตั้งแต่เล็กจนโต หลินสวี่เจิ้งก็ไม่อยากถือสากับเธอมากเกินไป ถอนหายใจทีนึงแล้วพูด:“เรื่องของเมื่อกี๊พี่ไม่โทษเธอก็ได้ แต่ต่อไปเธอจะเอาเรื่องของพี่สะใภ้มาพูดไม่ได้อีกนะ เธอน่าจะรู้ดีว่าพี่สะใภ้เธอมีความหมายกับพี่ยังไง”

“อืมๆ ต่อไปฉันจะไม่ทำแบบนี้แล้วค่ะ เมื่อกี๊ฉันมันเลวเอง เพราะฉะนั้นฉันถึงให้พี่หลินรีบกลับไป ให้ฉันได้อยู่เงียบๆสักพัก ฉันได้สงบสติอารมณ์สักพักก็ดีแล้วค่ะ”

“สถานการณ์ของเธอในตอนนี้ ให้เธออยู่คนเดียวพี่กลัวเธอจะเกิดเรื่อง ไหนๆพี่ก็ว่างไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว หลายวันนี้ก็อยู่เป็นเพื่อนเธอที่โรงพยาบาลก็แล้วกัน”

หลินสวี่เจิ้งยืนหยัดที่จะไม่ไป สวี่เย็นหวั่นก็ไม่ได้ไล่เขาอีก คนนึงนั่งอยู่บนเตียงเงียบๆ อีกคนก็นั่งอยู่ข้างๆอย่างเงียบๆ

ก็ได้ผ่านไปครึ่งค่อนวันอย่างสงบสุข

พอตกดึก หลินสวี่เจิ้งให้คนรับใช้ที่บ้านส่งกับข้าวมา ล้วนเป็นอาหารรสจืด แต่สวี่เย็นหวั่นกลับไม่อยากอาหาร แต่เพื่อร่างกายแล้วได้แต่ฝืนกินนิดหน่อย

ตอนที่กินข้าว สวี่เย็นหวั่นอยากพูดแต่หยุดชะงักตลอด อยากทำอะไรสุดท้ายมองใบหน้าหลินสวี่เจิ้งแล้ว ก็ได้กลืนคำพูดลงไปอีก

หลังจากผ่านไปสามสี่ครั้ง หลินสวี่เจิ้งพูดตรงๆว่า:“มีอะไรเธอก็พูดมาเลย ไม่ต้องมองพี่แล้วอ้ำๆอึ้งๆอยู่ตลอด ขอแค่ไม่เกี่ยวข้องกับพี่สะใภ้เธอ พี่ก็ไม่โกรธหรอก”

ได้ยินเขาพูดแบบนี้ สวี่เย็นหวั่นก็วางใจแล้ว แต่ว่าเพราะเรื่องเกี่ยวข้องกับหานชิง ดังนั้นตอนที่เธอเปิดปากก็ยังระมัดระวังอยู่

“พี่หลิน ฉันอยากถามหน่อยว่าเขาสองคนอยู่ด้วยกันนานเท่าไหร่แล้วคะ?”

หลินสวี่เจิ้งฟังแล้วหรี่ตาขึ้นมาด้วยปฏิกิริยา “เธอถามเรื่องนี้ทำไม?”

สวี่เย็นหวั่นตอบอย่างละมุนคำนึง:“เมื่อกี๊พี่หลินบอกว่า ขอแค่เรื่องที่ฉันพูดไม่เกี่ยวกับพี่สะใภ้ พี่ก็จะไม่โกรธไม่ใช่เหรอคะ? แล้วพี่หลินจะสนใจฉันถึงถามเรื่องนี้ทำไม? ตอนนี้ฉันถึงขั้นถามก็ถามไม่ได้แล้วเหรอ?”

“ถามได้”หลินสวี่เจิ้งก้มหน้ากินข้าวไปคำนึง สีหน้าเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ สักพักเขาถึงเปิดปากพูดขึ้นมาใหม่:“ถามน่ะถามได้ แต่ตอนนี้เธอถามเรื่องพวกนี้ ไม่ใช่ทรมานตัวเองเหรอ? พวกเขาอยู่ด้วยกันนานเท่าไหร่ ไม่สามารถกระทบความรักของพวกเขาหรอก เมื่อกี๊ตอนที่เสี่ยวเหยียนมาเธอไม่เห็นแหวนเพชรบนนิ้วมือหล่อนหรือไง?”

ก็เพราะเมื่อกี๊เห็น ถึงได้อยากถาม แน่นอนว่าคำพูดนี้สวี่เย็นหวั่นไม่ได้พูดออกมา

“ฉันแค่อยากรู้เฉยๆว่าฉันชอบเขามานานขนาดนี้ กลับไม่ได้รับการตอบรับใดๆเลย แล้วเธออยู่ด้วยกันกับหานชิงได้ยังไงเฉยๆ ไม่ได้มีความคิดอย่างอื่นค่ะ”

“แล้วทำไมเธอถึงชอบหานชิงล่ะ?”หลินสวี่เจิ้งย้อนถาม

สวี่เย็นหวั่นอึ้งค้าง

“นี่ก็คือโชคชะตาพัวพันค่ะ พี่ชอบเธอ เธอไม่ชอบพี่ แต่พี่เคยคิดถึงคนที่ตามจีบพี่อยู่ข้างหลังพวกนั้นมั้ย? พวกเธอจะไปถามใครได้? ทำไมพี่ถึงไม่ชอบพวกเธอ? ทำไมจีบพี่นานขนาดนี้กลับไม่ได้รับการตอบรับเลยสักนิด?”