เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1391

บทที่1390 ว่าที่ลูกสะใภ้

เจียงเสี่ยวไป๋มองดูร่างเงาของเขา ก็ไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ เธอก้มหน้ามองฝ่ามือของตัวเองแล้วได้รีบตามเขาไป

ตอนที่เจียงเสี่ยวไป๋กลับ เหลียงหย่าเหอเข้ามากุมมือเธอไว้อย่างคนใกล้ชิด:“เสี่ยวไป๋ หนูไม่สบายใช่มั้ย? ถึงได้ไปห้องน้ำนานขนาดนั้น”

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว เจียงเสี่ยวไป๋ก็รู้สึกอาย “คุณน้าคะ หนูไม่เป็นไรค่ะ แค่ไปเติมแป้งเฉยๆค่ะ”

ได้ยินเธอบอกว่าไปเติมแป้ง เหลียงหย่าเหอก็คลายความสงสัยในทันที หัวเราะแล้วพูดว่า:“ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง เสี่ยวไป๋ของเราสวยมากๆอยู่แล้ว เติมแป้งไม่เติมแป้งก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอก หนูเหนื่อยมั้ย? หรือไม่เราพักผ่อนสักพักมั้ย?”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“อีกหนึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้ว งานแต่งก็ไม่ได้เริ่มเร็วขนาดนั้น ถ้าเหนื่อยเราก็พักผ่อนที่นี่หนึ่งชั่วโมงก่อน”

“คุณน้าคะ ไม่เป็นไรค่ะ เราออกเดินทางตอนนี้เถอะค่ะ”

“ไม่ต้องพักผ่อนจริงๆเหรอ?”

“ไม่ต้องจริงๆค่ะ ไปเถอะค่ะ~”

“ก็ได้ ถ้าหนูไม่สบายต้องบอกกับน้าและคุณลุงนะ น้าคนนี้ต้องเข้าข้างหนูอยู่แล้ว งานแต่งก็ไม่ได้สำคัญขนาดนั้นหรอก”

“อืม ขอบคุณค่ะคุณน้า”

ได้เห็นความห่วงใยของเหลียงหย่าเหอแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกอบอุ่นใจมาก

ถ้าหากเธอกับเซียวซู่มีอะไรกันจริงๆล่ะก็ แม่สามีอย่างเหลียงหย่าเหอ คงจะเป็นแม่สามีที่ลูกสะใภ้ทั้งหลายอยากได้มากที่สุด เป็นคนที่ดีกับลูกสะใภ้ไปทุกอย่าง

ถ้าหากแม่สามีทุกคนเป็นแบบนี้กันหมด แบบนั้นแม่สามีกับลูกสะใภ้บนโลกนี้ก็ไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว

แต่เสียดาย........

ดวงตาของเจียงเสี่ยวไป๋มืดมน และเธอก็ไม่ได้คิดให้ลึกลงไป

ทุกคนได้เริ่มออกเดินทางใหม่อีกครั้ง และได้มาที่สถานที่งานแต่งอย่างรวดเร็ว

ตอนที่พวกเขาลงจากรถ ก็มีคนเข้ามาต้อนรับ

เซียวซู่เดินอยู่ข้างหลังของเจียงเสี่ยวไป๋ และอาศัยโอกาสนี้บอกกับเธอด้วยเสียงเบาว่า:“อีกเดี๋ยวถ้าทุกคนถามคำถามคุณ ถ้าคุณรู้สึกรำคาญ ก็ไม่ต้องตอบนะ”

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว เจียงเสี่ยวไป๋มองเขาด้วยสายตาตะลึง:“ถ้าไม่ตอบ จะไม่ขัดใจคนเข้าเหรอคะ?”

“ผมช่วยคุณรับเอาไว้เอง”

เสียงที่ทุ้มต่ำและหนักแน่นของเขา มีพลังแบบนึงที่ทำให้คนรู้สึกสบายใจ ตอนที่พูดคำๆนี้ไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย ทำให้เจียงเสี่ยวไป๋อึ้งไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นได้ตอบเขาด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ

“โอเคค่ะ งั้นถ้าถึงเวลานั้นถ้าฉันก่อปัญหาใหญ่อะไรขึ้นมา คุณก็ต้องช่วยออกหน้าแทนฉันนะ”

“อืม”

เซียวซู่ตอบเธอแบบไม่รู้สึกอะไร

หลังจากนั้นเขาก็เหมือนกับสังเกตถึงอะไรบางอย่าง สายตาจ้องไปที่ตาของเจียงเสี่ยวไป๋ เจียงเสี่ยวไป๋กำลังจ้องมองเขาอยู่ สายตาทั้งสองได้เข้าหากัน มองหน้ากันประมาณเจ็ดวิ

จู่ๆเจียงเสี่ยวไป๋ก็นึกคำคมคำนึง

ถ้าหากคุณกับคนอีกคนจ้องตากันเกินเวลาเจ็ดวิขึ้นไป คุณจะต้องรักเขาอย่างสุดหัวใจโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย แต่ก่อนแค่เคยได้ยิน แต่ตอนนี้กลับมีโอกาสได้พิสูจน์แล้ว เธอรักเซียวซู่หรือไม่ เธอไม่รู้

เซียวซู่มองเธอทีนึง

เจียงเสี่ยวไป๋กระพริบตาปริบๆ จับพลัดจับผลูพูดไปคำนึง:“หรือไม่ พวกเราก็แกล้งเล่นละครให้เป็นความจริงไปเลย?” หลังจากพูดคำนี้ออกมา ทั้งคู่ได้อึ้งพร้อมๆกัน

เซียวซู่คือคิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดแบบนี้ เพราะฉะนั้นเลยอึ้งค้าง ส่วนเจียงเสี่ยวไป๋ก็คิดไม่ถึงว่าตัวเองจะพูดคำพูดที่หน้าไม่อายขนาดนี้ออกมา แล้วมองสีหน้าที่อึ้งค้างไว้ไม่รู้จะตอบยังไงของเซียวซู่ เธอรู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันที สีหน้ากลับไม่เผยออกมาเลยสักนิด กลับกันยังแกล้งไปควงแขนของเซียวซู่

“ทำไม? แค่นี้ก็ล้อเล่นไม่ได้เหรอ? ฉันก็แค่พูดไปงั้นๆแหละ คุณก็สีหน้าเปลี่ยนแล้ว? คุณก็ไม่ลองคิดดู ว่าฉันจะชอบคุณเหรอ?” หัวใจที่เมื่อกี๊ถูกเย้าแหย่จนหวั่นไหว ตอนนี้ราวกับถูกน้ำเย็นกะละมังนึงสาดลงมาจากศีรษะ เปลวไฟทั้งหมดได้ดับสนิท

สีหน้าและแววตาของเซียวซู่กลับคืนสู่ความเยือกเย็น“คุณคิดมากไปแล้ว”

“ฉันคิดมากไป? คุณอย่ามาทำสีหน้าใส่ฉันนะ วันนี้เป็นงานแต่งของญาติทางฝั่งคุณเชียวนะ ถ้าคุณทำสีหน้าแบบนี้ให้ฉันขายหน้าล่ะก็ ฉันไม่เกรงใจคุณนะจะบอกให้”เจียงเสี่ยวไป๋เสียงเบาเตือนเขา

ส่วนเซียวซู่กลับไม่รู้คิดอะไร ได้ตอบเรื่อยเปื่อยไปคำนึง

“ขายหน้าแล้วจะทำไม? เพราะยังไงซะกลับไปก็จะเปิดเผยความจริงอยู่ดี แค่ล่วงหน้าเฉยๆ”

คำพูดนี้ทำให้เจียงเสี่ยวไป๋เย็นหดหู่ใจทันที เธอกัดริมฝีปากล่างไว้กำลังอยากจะเปิดปากด่าทอ ทางฝั่งของเหลียงหย่าเหอก็ได้พาญาติเดินมาแล้ว

“อุ๊ย ดูสองคนนี้สิความสัมพันธ์ดีจะแย่อยู่แล้ว ฉันเพิ่งเดินไปพักเดียวเอง เขาสองคนก็กอดกันแล้ว”เจียงเสี่ยวไป๋ค่อนข้างหมดคำพูด ไม่เห็นเหรอว่าหน้าของลูกชายคุณน้าแย่ขนาดนี้แล้ว? แต่เหลียงหย่าเหออาจจะเพิกเฉยลูกชายเขาอัตโนมัติแล้ว สายตาเธอหัวใจเธอเห็นแค่เจียงเสี่ยวไป๋คนเดียวเท่านั้น

เจียงเสี่ยวไป๋ไม่มีกะจิตกะใจรับมือ แต่พอนึกถึงความจริงใจและเลือดอันร้อนรุ่มของเหลียงหย่าเหอ สุดท้ายก็ได้ยิ้มตาหยีและพูด:“สวัสดีค่ะ พี่ป้าน้าอาทุกท่าน”

เจียงเสี่ยวไป๋หน้าตาสวยมาก หุ่นสูงเพรียว บวกกับการแต่งตัวของเธอในวันนี้มีบุคลิกที่ดูดีมาก คนสวยมักจะดึงดูดสายตาคนได้มากเป็นพิเศษ เธอยิ้มปุ๊บ ทันใดนั้นคนมากมายที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็มองจนเอ๋อ

คนที่ตรงไปตรงมา ได้พูดกับเหลียงหย่าเหอโดยตรง:“หย่าเหอ ว่าที่สะใภ้ของเธอสวยจังเลย ไปหาหญิงสาวที่สวยขนาดนี้มาจากไหน หาให้เทียนหมิงสักคนสิ”

เหลียงหย่าเหอฟังแล้วเกือบจะหน้าดำหน้าเขียว.แต่เห็นแก่ที่เป็นญาติกันสุดท้ายก็ได้ควบคุมอารมณ์ไว้แล้วพูด:“ความรักเนี่ยต้องอาศัยวาสนา เสี่ยวไป๋มีวาสนากับเซียวซู่ ย่อมอยู่ด้วยกันอยู่แล้ว เทียนหมิงอยากมีแฟน มันก็ต้องดูที่วาสนา อยากหาก็จะหาได้เสียที่ไหนล่ะ?”