เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1391

บทที่1390 ว่าที่ลูกสะใภ้

เจียงเสี่ยวไป๋มองดูร่างเงาของเขา ก็ไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ เธอก้มหน้ามองฝ่ามือของตัวเองแล้วได้รีบตามเขาไป

ตอนที่เจียงเสี่ยวไป๋กลับ เหลียงหย่าเหอเข้ามากุมมือเธอไว้อย่างคนใกล้ชิด:“เสี่ยวไป๋ หนูไม่สบายใช่มั้ย? ถึงได้ไปห้องน้ำนานขนาดนั้น”

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว เจียงเสี่ยวไป๋ก็รู้สึกอาย “คุณน้าคะ หนูไม่เป็นไรค่ะ แค่ไปเติมแป้งเฉยๆค่ะ”

ได้ยินเธอบอกว่าไปเติมแป้ง เหลียงหย่าเหอก็คลายความสงสัยในทันที หัวเราะแล้วพูดว่า:“ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง เสี่ยวไป๋ของเราสวยมากๆอยู่แล้ว เติมแป้งไม่เติมแป้งก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอก หนูเหนื่อยมั้ย? หรือไม่เราพักผ่อนสักพักมั้ย?”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“อีกหนึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้ว งานแต่งก็ไม่ได้เริ่มเร็วขนาดนั้น ถ้าเหนื่อยเราก็พักผ่อนที่นี่หนึ่งชั่วโมงก่อน”

“คุณน้าคะ ไม่เป็นไรค่ะ เราออกเดินทางตอนนี้เถอะค่ะ”

“ไม่ต้องพักผ่อนจริงๆเหรอ?”

“ไม่ต้องจริงๆค่ะ ไปเถอะค่ะ~”

“ก็ได้ ถ้าหนูไม่สบายต้องบอกกับน้าและคุณลุงนะ น้าคนนี้ต้องเข้าข้างหนูอยู่แล้ว งานแต่งก็ไม่ได้สำคัญขนาดนั้นหรอก”

“อืม ขอบคุณค่ะคุณน้า”

ได้เห็นความห่วงใยของเหลียงหย่าเหอแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกอบอุ่นใจมาก

ถ้าหากเธอกับเซียวซู่มีอะไรกันจริงๆล่ะก็ แม่สามีอย่างเหลียงหย่าเหอ คงจะเป็นแม่สามีที่ลูกสะใภ้ทั้งหลายอยากได้มากที่สุด เป็นคนที่ดีกับลูกสะใภ้ไปทุกอย่าง

ถ้าหากแม่สามีทุกคนเป็นแบบนี้กันหมด แบบนั้นแม่สามีกับลูกสะใภ้บนโลกนี้ก็ไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว

แต่เสียดาย........

ดวงตาของเจียงเสี่ยวไป๋มืดมน และเธอก็ไม่ได้คิดให้ลึกลงไป

ทุกคนได้เริ่มออกเดินทางใหม่อีกครั้ง และได้มาที่สถานที่งานแต่งอย่างรวดเร็ว

ตอนที่พวกเขาลงจากรถ ก็มีคนเข้ามาต้อนรับ

เซียวซู่เดินอยู่ข้างหลังของเจียงเสี่ยวไป๋ และอาศัยโอกาสนี้บอกกับเธอด้วยเสียงเบาว่า:“อีกเดี๋ยวถ้าทุกคนถามคำถามคุณ ถ้าคุณรู้สึกรำคาญ ก็ไม่ต้องตอบนะ”

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว เจียงเสี่ยวไป๋มองเขาด้วยสายตาตะลึง:“ถ้าไม่ตอบ จะไม่ขัดใจคนเข้าเหรอคะ?”

“ผมช่วยคุณรับเอาไว้เอง”

เสียงที่ทุ้มต่ำและหนักแน่นของเขา มีพลังแบบนึงที่ทำให้คนรู้สึกสบายใจ ตอนที่พูดคำๆนี้ไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย ทำให้เจียงเสี่ยวไป๋อึ้งไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นได้ตอบเขาด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ

“โอเคค่ะ งั้นถ้าถึงเวลานั้นถ้าฉันก่อปัญหาใหญ่อะไรขึ้นมา คุณก็ต้องช่วยออกหน้าแทนฉันนะ”

“อืม”

เซียวซู่ตอบเธอแบบไม่รู้สึกอะไร

หลังจากนั้นเขาก็เหมือนกับสังเกตถึงอะไรบางอย่าง สายตาจ้องไปที่ตาของเจียงเสี่ยวไป๋ เจียงเสี่ยวไป๋กำลังจ้องมองเขาอยู่ สายตาทั้งสองได้เข้าหากัน มองหน้ากันประมาณเจ็ดวิ

จู่ๆเจียงเสี่ยวไป๋ก็นึกคำคมคำนึง

ถ้าหากคุณกับคนอีกคนจ้องตากันเกินเวลาเจ็ดวิขึ้นไป คุณจะต้องรักเขาอย่างสุดหัวใจโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย แต่ก่อนแค่เคยได้ยิน แต่ตอนนี้กลับมีโอกาสได้พิสูจน์แล้ว เธอรักเซียวซู่หรือไม่ เธอไม่รู้