เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1396

บทที่ 1395 เสี่ยวไป๋หนีไปแล้ว

“ในเมื่อยังไม่ได้คิดอะไรให้ชัดเจน แล้วทำไมนายถึงทำแบบนี้ล่ะ？น่าโมโหมากจริงๆ เสี่ยวไป๋เด็กคนนี้ดีขนาดนี้ คิดไม่ถึงเลยว่าจะยอมให้นาย....จริงๆ”

เหลียงหย่าเหอโกรธมากจนจะไม่ไหว ขบกัดฟันพูดว่า: "เซียวซู่ฉันจะบอกนายให้ ถ้าหากนายไม่รับผิดชอบ ต่อจากนี้ไปนายก็ไม่ใช่ลูกชายของเหลียงหย่าเหออย่างฉัน"

นี่คือการบังคับเขา?

เซียวซู่มองไปที่เหลียงหย่าเหออย่างช่วยไม่ได้ “ คุณแม่ เสี่ยวไป๋หนีไปแล้ว”

"อะไรนะ?"

เหลียงหย่าเหอได้ยินว่าเจียงเสี่ยวไป๋หนีไปแล้ว ก็เริ่มไม่สามารถตอบสนองกลับได้เล็กน้อย จากนั้นก็อาศัยสมองของตัวเองในการเชื่อมต่อก่อน และทันใดนั้นก็เบิกตากว้างและพูดว่า: "หนีไปแล้ว？ทำไมหนีไปล่ะ？เป็นเพราะเรื่องนี้เหรอ？ลูกชาย นายคงไม่ได้บีบบังคับเธอหรอกสินะ？”

บีบบังคับ?

เซียวซู่นึกกลับไปที่เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ ความทรงจำของเขายังไม่หายไปอย่างสมบูรณ์ เพราะว่าตอนนั้นเขายังมีสติอยู่ ดังนั้นจึงรู้ว่าตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น เป็นเขาเองที่ไม่ได้ควบคุมตัวเองให้ดี

แม้ว่ามันจะไม่ใช่การบีบบังคับ แต่ว่าเสี่ยวไป๋เมามากถึงขนาดนั้น คำนวณดูแล้ว เขาก็นับว่ามีความเสี่ยงแล้ว

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เซียวซู่ก็ลดสายตาลง และไม่ตอบ

"นายสับสนล่ะสิ!"

เมื่อเหลียงหย่าเหอมองเห็นดวงตาของเซียวซู่เป็นเช่นนี้ ก็รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ โมโหจนตบเข้าไปไหล่ของเซียวซู่หนึ่งฝ่ามือ และพูดอย่างโมโหว่า: "ทำไมฉันถึงสอนลูกชายแบบนายคนหนึ่งได้นี่ แม้ว่าการรุกจะเป็นเรื่องที่ดี แต่นายก็ไม่สามารถบีบบังคับเธอได้ ผู้หญิงดีๆคนหนึ่ง พอถึงตอนนั้นถูกนายทำให้ตกใจกลัวจนหนีไปแล้ว นายจะไปหาผู้หญิงดีๆแบบนี้ได้ที่ไหนล่ะ？ "

เซียวซู่เม้มริมฝีปาก “ คุณแม่ ก็ไม่นับว่าบีบบังคับนะครับ เราแค่ ... ”

“ นายฟังดูนะ นายพูดอย่างไม่มีความมั่นใจเช่นนี้ จะไม่ถือว่าเป็นการบีบบังคับได้อย่างไร？ฉันจำได้แล้ว เมื่อคืนเสี่ยวไป๋เมา นายก็อาศัยจังหวะที่เธอเมาใช่ไหม？ตอนนี้เธอตื่นแล้ว ก็เลยโมโหจนหนีไป นายยังมีอารมณ์มาจะทานข้าวเช้าอีกเหรอ？”

เซียวซู่อธิบายอย่างจนปัญญา: "ผมไม่ได้ลงมาทานอาหารเช้า ผมลงมา ... "

“ ยังไม่รีบไปตามเสี่ยวไป๋มาให้ฉันอีก นายยังมีอารมณ์มานั่งอยู่ตรงนี้อีกเหรอ？นายมันไอ้ชั่ว”

อย่างไรก็ตามเหลียงหย่าเหอไม่ได้ตั้งใจจะฟังเขาพูดให้จบ ตีเขาแรง ๆ เซียวซู่ถูกทุบตีจนทำได้เพียงแค่ลุกขึ้น “ คุณแม่ หยุดตีได้แล้ว ผมไม่ได้ลงมาทานอาหารเช้า ผมแค่ลงมาคุยกับคุณ”

"จะมาคุยอะไร？จะมาคุยอะไร？เรื่องไปถึงไหนต่อไหนแล้วนายยังมีอารมณ์มาคุยอีก？ยังไม่รีบไปตามเซียวไป๋กลับมาให้ฉันอีก!"

สุดท้ายเซียวซู่ก็ถูกทุบจนต้องหนีไป เหลียงหย่าเหอนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยอย่างโมโห รอให้เรื่องจบลง เหลียงหย่าเหอถึงจะรู้ตัวว่ามีคนที่อยู่ใกล้ ๆ กำลังมองเธออยู่

แย่แล้ว เมื่อสักครู่นี้ตื่นเต้นจนพูดจาเพ้อเจ้อไป แล้วก็ไม่รู้ว่าคนเหล่านั้นได้ยินหรือเปล่า？

ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงยิ้มและพูดว่า: "คู่รักทะเลาะกัน ฉันให้ลูกชายของฉันตามแฟนของเขากลับมา หวังว่าไม่ได้รบกวนทุกๆคนนะคะ ทุกคนทานต่อเถอะค่ะ"

เซียวหมิงจื้อที่นั่งอยู่ข้างๆเหลียงหย่าเหอเมื่อคืนและดื่มมากเกินไป หลังจากตื่นมาในเช้านี้ศีรษะของเขายังคงมึนงง เดิมทีอยากนอนต่ออีกสักหน่อย แต่ถูกเหลียงหย่าเหอบังคับให้ลงไปทานอาหารเช้า แต่ว่าเขาไม่มีอารมณ์ทานอาหารอะไร นั่งอยู่ตรงนั้นอย่างมึนงงซะส่วนใหญ่

เมื่อเขาตื่นขึ้นก็มองเห็นภรรยาของตัวเองกำลังทุบตีลูกชายของเขาอย่างเมามัน จนกระทั่งเซียวซู่ถูกทุบตีจนหนีไป เขาก็ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

.

เจียงเสี่ยวไป๋กลับไปยังที่พัก หลังจากผลักเปิดประตูก็ตะลึงงัน

เธอยังจำได้ว่าครั้งแรกที่มาที่นี่ ที่นี่ว่างเปล่าแทบจะไม่มีอะไรเลย แต่ตั้งแต่ที่เธอย้ายเข้ามาอยู่นั้น ที่นี่ก็กลายเป็นเหมือนบ้านของเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ

ในช่วงเวลานี้ เธอล้วนแต่มีภาพลวงตาหนึ่งอย่าง ราวกับว่าที่นี่ก็คือที่อยู่อาศัยของเธอ และเป็นของของเธอ