เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1399

บทที่ 1398 ฉันทะลึ่งตรงไหน

หัวหน้างานผงะไปสักพัก ลูบศีรษะอย่างรู้สึกสับสนเล็กน้อย

เป็นผู้ชายที่ทำเก้าอี้หล่นคนนั้นคิดอะไรบางอย่างได้ วิ่งเข้ามาแล้วยิ้มตาหยีเอ่ยว่า: "เฮียครับ คุณเจียงเป็นแฟนของคุณน่ะสิครับ？พวกคุณทะเลาะกันเหรอ？แฟนคุณเลยอยากขนของย้ายออกไปเหรอ？เมื่อก่อนแฟนของผมโกรธผม ก็เป็นแบบนี้เหมือนเดิม ฮิฮิ "

ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็ถูกหัวหน้าตบเบา ๆ "หุบปาก อย่าพูดเรื่องไร้สาระ"

เซียวซู่ไม่ได้ปฏิเสธ เพียงแค่ถามว่า "เท่าไหร่？"

“ เฮียครับ พวกเรามาแล้วก็ไม่ได้ขนย้ายของอะไร เก็บเงินแบบนี้ไม่ค่อยดีนะครับ”

"จะปล่อยให้พวกนายมาที่แบบเสียเปล่าได้อย่างไร และเงินพวกนี้ก็ไม่ได้ให้พวกนายเปล่าๆ"

“ เฮียท่านนี้หมายความว่าอย่างไรครับ？”

เซียวซู่ใช้สีหน้าหนักอึ้งเหมือนน้ำมามองเขา และหลังจากนั้นครู่หนึ่ง: "ก็จะให้เงินพวกนาย ฉันไม่สนใจว่าพวกนายจะใช้เหตุผลอะไร ก็บอกเธอไปว่าย้ายของไม่ได้ ไม่สามารถย้ายของได้ ช่วยเธอไม่ได้แล้ว”

ในที่สุดหัวหน้าก็นับว่าเข้าใจความหมายของเซียวซู่แล้ว และลูกพี่ลูกน้องของเขาคงจะเดาถูกจริงๆด้วย ว่านี่เป็นการทะเลาะกันกับแฟนของเขา

ลองคิดๆดูแล้วก็จริงนะ น้ำเสียงของคุณเจียงคนนั้นฟังดูเด็กมาก และอายุของเซียวซู่ก็น่าจะดูแก่กว่าเธอเล็กน้อย จากนั้นภายในห้องก็เต็มไปด้วยสิ่งของของผู้หญิง และเมื่อเปิดประตูมาสีหน้าของชายหนุ่มก็มืดมิดเหมือนหมึกดำ และไม่เจอผู้หญิงอีก ในแปดสิบเปอร์เซ็นต์พวกเขาจะต้องทะเลาะกันแน่ๆ

สุดท้ายคนขนย้ายของก็รับเงินและออกไปแล้ว

หลังจากเจียงเสี่ยวไป๋กลับบ้านมานั้น ผลักเปิดประตูก็เห็นว่าบ้านของตัวเองว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลยและนั่งอยู่บนพรมอย่างเหม่อลอย

ในช่วงเวลานี้เธออาศัยอยู่กับเซียวซู่ที่นั่นมาโดยตลอด และได้ย้ายข้าวของทั้งหมดของตัวเองไปหมดแล้ว อันที่จริงตอนนี้คิดๆดูแล้วน่าตลกสิ้นดี

เธอกับเขาเป็นแค่แฟนปลอม ๆกันเฉย ๆ ตอนนั้นสมองของเธอลัดวงจรได้อย่างไร ทำถึงขนของของตัวเองไปที่นั่นจนหมดล่ะ？ เพื่อสะดวกในการใช้ชีวิตเหรอ? แต่เธอจะแน่ใจได้อย่างไรว่าพวกเขาจะอยู่ด้วยกันตลอดไป?

ตราบใดที่เธอยังไม่ได้คบกับเขา ถ้าอย่างนั้นเขาก็อาจจะมีแฟนได้

เมื่อนึกถึงจุดนี้ เจียงเสี่ยวไป๋ก็รู้สึกอึดอัดในทรวงอก เธอยื่นมือไปทาบแก้มของตัวเองและนั่งถอนหายใจอยู่ตรงนั้น "ถ้ารู้ตั้งแต่แรกจะขนของไปให้น้อยหน่อย พอตอนนี้กลับมาก็จะได้ไม่ถึงกับไม่มีอะไรเลย แต่ไม่เป็นไร อีกไม่นานก็มีคนขนย้ายของช่วยฉันขนกลับมาแล้ว ถ้าจะต้องโทษใครก็ต้องโทษเซียวซู่เท่านั้น เป็นคนแบบไหนกัน สถานที่ที่ตัวเองอยู่ว่างเปล่าขนาดนั้น แถมไม่ใช่ไม่มีเงินซะหน่อย!"

ยิ่งพูด เจียงเสี่ยวไป๋ก็ยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก หยิบยกเซียวซู่ขึ้นมาต่อว่าโดยสิ้นเชิง

และไม่รู้ว่าต่อว่าไปนานแค่ไหน เจียงเสี่ยวไป๋จึงรู้สึกเหนื่อย และหลับไปโดยพิงพรม ต่อมาก็ถูกเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ทำให้ตื่นขึ้น

"คุณเจียงใช่ไหมครับ？พวกเราคือบริษัทขนย้ายของ คือว่าอย่างนี้นะครับ เนื่องจากเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์นิดหน่อย พอถึงตอนนี้ก็ยังซ่อมไม่เสร็จ ดังนั้นภายในสองวันนี้จึงไม่สามารถช่วยคุณขนย้ายของได้"

ตอนแรกเจียงเสี่ยวไป๋ยังคงเบลอเล็กน้อย พอได้ยินก็ลุกขึ้นนั่งทันที

"หมายความว่าอย่างไร？รถของพวกนายยังซ่อมไม่เสร็จเหรอ？"

"เอ่อ ใช่ครับ"

“ งั้นก็ควรที่จะส่งคนอื่นมาช่วยฉันขนย้ายไม่ใช่เหรอ？ บริษัทรับขนย้ายของพวกนายมีแค่คันเดียวเหรอ？”

"ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะครับคุณเจียง ทางบริษัทขนย้ายของพวกเราวันนี้ได้ส่งรถไปหมดแล้วตอนนี้ไม่มีที่ว่างชั่วขณะครับ ถ้าหากคุณยินยอม พวกเราจะย้ายรายการของคุณไปอีกสองสามวันข้างหน้า คุณว่าแบบนี้ได้ไหมครับ？"

ย้ายไปอีกสองสามวัน?

เจียงเสี่ยวไป๋ก็อารมณ์เสียภายในทันที: "ฉันนัดวันนี้ ตอนที่นายรับรายการนายตอบฉันว่าอย่างไร？มีงานเยอะขนาดนี้ทำไมไม่บอกฉันล่วงหน้า？ฉันรอตั้งนานขนาดนี้กลับมาบอกฉันว่าขนของไม่ได้แล้ว เรื่องก็จบแบบนี้เหรอ？แล้วเวลาที่ฉันเสียไปล่ะ？แล้ววันนี้ฉันจะนอนที่ไหน ถามหน่อยบริษัทขนย้ายของนายรองรับที่พักให้หรือเปล่า？”

อีกฝ่ายถูกเจียงเสี่ยวไป๋ทำให้พูดไม่ออก และทำได้เพียงแค่พูดขอโทษ

"พอแล้ว คำขอโทษพวกนี้ฉันไม่อยากฟัง พวกนายเป็นบริษัทที่แย่ที่สุดที่ฉันเคยเจอมา"