เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1416

บทที่1415 ฉันถามเธอว่าเธอล่ะ

สวี่เย็นหวั่นนั่งนิ่งอึ้งอยู่ตรงนั้น ในหัวก็ปรากฏภาพที่พนักงานสาดกาแฟลงไปบนร่างของเสี่ยวเหยียนเมื่อกี้นี้ขึ้นมา แล้วก็เป็นภาพที่ได้พาเธอออกไปอีก จากนั้นมือของเธอก็เริ่มสั่นขึ้นมาอย่างควบคุมไม่อยู่

หลังจากที่ผ่านไปได้สักพัก สวี่เย็นหวั่นก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว นึกอยากจะเดินไปทางห้องน้ำ

ในตอนที่ผ่านร่างของเห้อเหลียนจิ่ง กลับถูกมือข้างหนึ่งของเขาขวางทางเอาไว้

“คิดจะทำอะไร?”

สวี่เย็นหวั่นไม่รู้ว่าตัวเองคิดจะทำอะไร รู้เพียงแค่มือเท้าของเธอมันไม่ฟังคำสั่งของเธอ เธอไม่อาจนั่งอยู่ตรงนี้ได้

“คิดให้ดี นั่นเป็นศัตรูหัวใจของคุณนะ ความสุขของพวกเขาคุณจะเจ็บปวดกับมันนะ ผู้ชายคนนั้นให้คุณรักเขาอยู่ฝ่ายเดียวมาหลายปี แต่งงานก็เรื่องนึงแล้ว แต่มามองผู้หญิงที่สู้คุณไม่ได้อย่างนี้ คุณยอมได้หรอ?”

สวี่เย็นหวั่นกัดริมฝีปากมองไปยังเขา

เห้อเหลียนจิ่งยกยิ้มออกมา ยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ “สวี่เย็นหวั่น นี่เป็นโอกาสที่ไม่ใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆเลยนะ ถ้าครั้งนี้ล้มเหลว ครั้งหน้าคุณจะนัดเธอออกมาอีกก็ยากแล้วล่ะ คุณต้องคิดให้ดีๆ”

จากนั้น เห้อเหลียนจิ่งก็เล่าแผนการทั้งหมดของเขาให้กับสวี่เย็นหวั่น ถึงขนาดที่ยังอธิบายกระบวนการทั้งหมดออกมา ฟังมาถึงขั้นที่ถึงกับนองเลือดนั้นแล้ว หัวของสวี่เย็นหวั่นก็เกิดเสียงอื้อขึ้นมา ไม่สนอะไรอีกต่อไป สะบัดมือของเห้อเหลียนจิ่งออกไปอย่างแรงแล้วรีบวิ่งไปทางห้องน้ำทันที

เธอวิ่งไปอย่างล้มลุกคลุกคลาน ก้าวออกไปอย่างรีบร้อน อยากจะไปช่วยคนด้วยใจจริง

เห้อเหลียนจิ่งมองเงาร่างเบื้องหลังของเธออยู่นาน จวบจนเงาร่างเธอหายไปจากระยะสายตา เขาถึงจะถอนสายตากลับมา จากนั้นก็เดินอ้อมโต๊ะไปนั่งตรงที่นั่งที่สวี่เย็นหวั่นนั่งเมื่อกี้นี้ ยกกาแฟของเธอขึ้นมาดื่มคำนึง จ่อเข้ามาที่ริมฝีปากชิมเข้าไปหลายคำ รอยยิ้มตรงมุมปากและในดวงตาต่างก็ดูอ่านยากออกมา

ภายในห้องน้ำ

หลังจากที่เสี่ยวเหยียนทำความสะอาดเสื้อผ้าเสร็จ ถอดเสื้อคลุมออกให้พนักงานสาวเอาไปเป่าลมให้แห้ง จากนั้นก็เธอเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัว แต่ใครจะรู้ว่าหลังจากที่ทำธุระเสร็จประตูจะเปิดไม่ออกเสียแล้ว

ตอนแรกเสี่ยวเหยียนก็นึกว่าประตูเสีย ก็เลยลองอยู่หลายครั้ง แต่ประตูก็ยังไม่มีปฏิกิริยาใดๆออกมา เหมือนกับว่าถูกคนล็อกจากข้างนอกไม่มีผิด

พอความคิดนี้แวบเข้ามาในหัว เสี่ยวเหยียนก็ตื่นกลัวอยู่กับที่

ภายในใจของเธอเกิดสังหรณ์ใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

หรือว่าจะมีคนคิดอยากจะทำร้ายเธอ? แต่ขังเธอเอาไว้ในห้องน้ำ นี่คิดจะทำอะไรกัน?

คิดมาถึงตรงนี้แล้ว ภายในใจของเสี่ยวเหยียนก็ตื่นตระหนกขึ้นมาเล็กน้อย เธอรีบคลำหาโทรศัพท์ของตัวเอง แต่ก็โชคไม่ดีที่ได้พบว่าตอนที่เข้าห้องน้ำมานั้นเธอได้วางโทรศัพท์เอาไว้บนอ่างล้างหน้า เธอนึกว่าไม่นานเธอก็ออกไปแล้ว แต่นึกไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องทำนองนี้ขึ้นมาได้

ทำไงดี? เสี่ยวเหยียนกระวนกระวายใจ ทำได้เพียงลองตะโกนร้องขอความช่วยเหลือออกไปดู

“มีใครอยู่ด้านนอกหรือเปล่า? ตรงนี้ต้องการความช่วยเหลือ ช่วยด้วย”

เธอตะโกนเสียงดังอยู่หลายคำ ภายในห้องน้ำนั้นว่างเปล่าไร้ผู้คน ถึงขนาดที่ยังมีเสียงก้องกลับมาอยู่นิดหน่อย แต่นอกจากนี้แล้วก็ไม่ได้ยินเสียงอื่นอีกเลย ในใจของเสี่ยวเหยียนก็รู้สึกกลัวขึ้นมา ถอยกลับไปยืนพิงอยู่ในมุม

จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นสำรวจรอบๆ

ข้างบนนั้นว่างเปล่า ถ้าออกไปไม่ได้จริงๆล่ะก็ เธอสามารถลองคิดที่จะออกไปจากทางด้านบนแทน

แต่ผนังลื่นทั้งนั้นเลย ไม่มีสิ่งไหนที่สามารถช่วยได้เลย และถึงแม้ว่าจะขึ้นไปแล้ว แล้วเธอจะลงมายังไงอีก? ถ้าเป็นเมื่อก่อน จะล้มก็ให้มันล้มไป เบาสุดก็แค่เจ็บตัวนิดๆหน่อยๆ หนักสุดก็แข้งขาหักล่ะมั้ง ขอเพียงแค่สามารถออกไปได้จะล้มลงไปก็ช่าง

แต่ตอนนี้เธอท้องอยู่ ถ้าตกลงไปแล้วเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นมาล่ะ?

ไม่ได้ เสี่ยวเหยียนไม่กล้าลองวิธีนี้ไปง่ายๆเด็ดขาด

แค่นอกจากนี้แล้ว เธอเหมือนจะไม่มีวิธีอื่นเลยจริงๆ เสี่ยวเหยียนก็เลยทำได้เพียงลองตะโกนร้องขอความช่วยเหลือออกไปไม่หยุด