เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1415

บทที่1414 แสดงได้ไม่เลว

กับสวี่เย็นหวั่นนั้น อันที่จริงเสี่ยวเหยียนก็ไม่ถึงกับเกลียดอะไรหรอก

แต่แท้จริงแล้วเธอนั้นอยากได้ผู้ชายของตนอยู่ เพียงแค่ว่ากันตามเรื่องนี้แล้ว เสี่ยวเหยียนก็ไม่ถึงกับชอบเธอหรอก อีกทั้งคำพูดที่เธอพูดกับตนเมื่อก่อนเหล่านั้นก็ยังมีนัยที่บ่งบอกถึงความต้องการลึกๆของเธอออกมาอีก ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ชัดเจนนัก แต่หลังจากที่เสี่ยวเหยียนรู้สถานะของเธอแล้วก็รู้ว่าเธอนั้นหมายความว่าอะไร

ส่วนเธอในตอนนั้นก็เชื่อเสียสนิท

แต่เสี่ยวเหยียนคนนี้แบ่งแยกระหว่างความรักและความเกลียดเอาไว้ชัดเจน สวี่เย็นหวั่นไม่ได้คิดทำร้ายอะไรเธอ ช่วงนี้เองก็อยู่เงียบไม่ได้แผลงฤทธิ์อะไร เธอก็เลยไม่ได้เกลียดอะไรสวี่เย็นหวั่นนัก

ตอนนี้เห็นเธอส่งข้อความมาหาตน เสี่ยวเหยียนคิดแล้วคิดอีกแต่ก็ได้ตอบกลับเธอไปประโยคนึง

{มีธุระอะไรหรือเปล่า? }

สวี่เย็นหวั่นยังนึกว่าเธอจะไม่สนใจตนแล้วเสียอีก เห็นเธอตอบกลับมา ความรู้สึกในใจก็เริ่มสับสนขึ้นมาเล็กน้อย

{ฉันอยากหาโอกาสเจอกับเธอสักหน่อย พวกเรามาคุยกันสักหน่อย ได้หรือเปล่า?}

เจอกัน?

ตอนที่เสี่ยวเหยียนเห็นข้อความนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะหรี่ตาออกมา อยู่ดีๆเธอมานัดเธอไปทำไมกัน?

{เธอคิดจะทำอะไร? }

{พวกเธอใกล้แต่งงานกันแล้ว เธอว่าฉันจะทำอะไรได้? ฉันก็แค่อยากเปิดใจคุยเรื่องในใจกับเธอเท่านั้นเอง ขึ้นอยู่ที่ว่าเธอจะอยากฟังหรือเปล่า}

{เรื่องในใจ? ถ้าสิ่งที่เธออยากจะพูดมันเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับหานชิง เกรงว่าฉันคงไม่ค่อยสนใจอะไรนักหรอกนะ}

เสี่ยวเหยียนปฏิเสธออกไปตรงๆ สวี่เย็นหวั่นเองก็คาดเอาไว้แล้วว่าเธอจะปฏิเสธตน ทำได้เพียงฝืนยิ้มตอบกลับไปต่อ

{ฉันรู้ว่าเธอจะต้องปฏิเสธฉัน แต่ฉันก็ยังอยากคุยกับเธอสักหน่อย ให้ฉันได้ตัดใจเถอะ โอเคมั้ย?}

เสี่ยวเหยียนไปทำงานอย่างรีบเร่งอยู่สักพัก กลับมาเห็นข้อความนี้จากสวี่เย็นหวั่น ก็แทบจะสามารถมองเห็นสีหน้าอารมณ์ความรู้สึกและความเจ็บปวดที่อยู่ภายในใจนั้นมีมากมายแค่ไหนของสวี่เย็นหวั่นทะลุผ่านหน้าจอโทรศัพท์ออกมา เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตนเป็นอะไรไป คาดว่าคงเป็นเพราะเมื่อก่อนตอนที่เธอชอบหานชิงแล้วไม่ได้รับการตอบกลับมา มาวันนี้พอเห็นท่าทางอย่างนี้ของสวี่เย็นหวั่นก็เลยเกิดความรู้สึกที่เข้าใจความรู้สึกดีเสียเหมือนกับว่ามันได้เกิดขึ้นกับตัวเอง

คิดๆไปแล้ว เสี่ยวเหยียนก็เลยต้องตอบกลับเธอไป

{ว่ามา เจอกันที่ไหน?}

สุดท้ายสวี่เย็นหวั่นกับจางเสี่ยวเหยียนทั้งสองคนได้นัดกันไปที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง

เสี่ยวเหยียนนั้นเนื่องจากว่าท้องอยู่นั้น ก็เลยไม่แตะกาแฟไปสักพัก จึงสั่งน้ำผลไม้มาแก้วนึง สวี่เย็นหวั่นมองน้ำผลไม้แก้วนั้นอยู่นาน สายตามีแววตาของการดูถูกตัวเองออกมา

เธอก้มหน้าลง ทอดถอนหายใจเอ่ยออกมา “อิจฉาเธอจริงๆ”

การกระทำในมือของเสี่ยวเหยียนชะงักไปเล็กน้อย หลังจากที่ผ่านไปสักพักก็เอามือมาวางลงไปบนขา สบตาเข้ากับสายตาที่ไม่มีเจตนาร้ายใดๆเลยแม้แต่น้อยของอีกฝ่าย เอ่ยปากพูดออกมา “อิจฉาอะไรฉัน? อิจฉาที่ฉันคบกับหานชิง?”

สวี่เย็นหวั่นไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่เม้มริมฝีปากของตัวเอง แววตาหม่นลงกว่าเดิม

“อันที่จริงเธอไม่จำเป็นต้องอิจฉา กลับกันฉันน่าจะเป็นฝ่ายอิจฉาเธอมากกว่านะ”

ได้ยินอย่างนั้นแล้ว สวี่เย็นหวั่นเงยหน้ามองไปทางเสี่ยวแหยียนด้วยความรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย “เธอว่าอะไร? เธอ อิจฉาฉัน?”

“ใช่” เสี่ยวเหยียนแสยะริมฝีปากออกมา ใบหน้าที่มองสวี่เย็นหวั่นเต็มไปด้วยความรู้สึกชื่นชม “ตอนที่ฉันเพิ่งจะรู้จักเธอยังไม่รู้ถึงความรู้สึกที่เธอมีต่อหานชิง แต่เท่าที่รู้จากปากคนอื่นมา ก็คือเป็นคนที่ยอดเยี่ยมมาก เธอทำอะไรๆได้ทุกอย่าง สิ่งที่ได้รับมาตั้งแต่เด็กเองก็เป็นการศึกษาระดับสูง แล้วยังรู้จักบริหารบริษัท รูปลักษณ์ก็ยังดูเลอค่าอีก ฉันก็เลยอิจฉาเธอไม่ใช่เรื่องปกติหรือไง?”

สวี่เย็นหวั่นแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคยคิดมาก่อน นึกไม่ถึงว่าจะมีวันที่ตัวเองถูกเสี่ยวเหยียนอิจฉาเข้า