เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1422

บทที่1421 ยังไงก็ไม่มีวันชอบนาย

และก็มีแค่ตอนที่อยู่ต่อหน้าผู้หญิงคนนั้นเท่านั้น เขาถึงจะแสดงด้านที่อ่อนโยน

สวี่เย็นหวั่นไม่ได้พูดอะไรอีก ได้แต่กัดริมฝีปากล่างของตัวเองอย่างรุนแรง ดวงตาแดงก่ำ

“อย่าไปรบกวนเธออีก อย่าทำลายมิตรภาพระหว่างตระกูลหานและตระกูลสวี่ที่มีมานานหลายปี ถ้าเกิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอล่ะก็ ผลจะเป็นยังไงเธอก็น่าจะรู้ดีนะ”

หลังจากพูดสิ่งที่ตัวเองอยากจะพูดแล้ว หานชิงก็ก้าวเท้าเตรียมจะออกไป

แต่ว่าในตอนนี้เองสวี่เย็นหวั่นก็เรียกเขาไว้ แล้วก็ถามอย่างเกลียดชัง “เธอไปฟ้องนายหรือไง? เธอบอกว่าฉันทำร้ายเธอยังงั้นเหรอ? แล้วเธอได้บอกนายไหมว่า พนักงานเสิร์ฟต่างหากที่เป็นคนขังเธอไว้ให้ห้องน้ำ ส่วนคนที่ปล่อยเธอออกมา ที่จริงก็คือฉัน! ฉันเป็นคนที่ช่วยเธอเอาไว้! ”

“แล้วเธอคิดว่าพนักงานจะล็อกเธอไว้ในห้องน้ำโดยไม่มีเหตุผลยังงั้นเหรอ? สวี่เย็นหวั่น อย่าคิดว่าคนอื่นโง่นักเลย แล้วอีกอย่าง เหยียนเหยียนไม่ใช่คนที่ชอบฟ้องอะไร เธอไม่เหมือนกับที่เธอคิดหรอก”

ครั้งนี้ หานชิงเดินออกไปโดยที่ไม่ได้ลังเลอะไรเลย

สวี่เย็นหวั่นอยู่ในห้องรับแขกคนเดียว ยังนึกถึงคำพูดที่หานชิงพูดเมื่อกี้นี้

เขาอยากจะบอกว่า เสี่ยวเหยียนไม่ได้ฟ้องเขาอย่างงั้นเหรอ? แต่ว่าถ้าเกิดว่าเสี่ยวเหยียนไม่ได้เป็นคนฟ้อง แล้วเขาจะรู้ได้ยังไง แล้วก็มาหาเธออีกต่างหาก?

เดิมทีสวี่เย็นหวั่นนึกว่าที่เมื่อวานเธอบอกว่าอิจฉาตัวเอง ท่าทีจะอ่อนโยนขึ้น เธอยังรู้สึกซาบซึ้งใจอยู่เลย แต่ว่าตอนนี้ล่ะ?

“เห็นรึยัง? ”

มีร่างของคนที่คุ้นเคยเดินเข้ามา สวี่เย็นหวั่นเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าเห้อเหลียนจิ่งกำลังยืนพิงประตูพร้อมกับมองมาที่เธอ

“เขาเชื่อใจในผู้หญิงของตัวเองมาก ต่อให้เธออธิบายเป็นร้อยครั้งก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก ตอนนี้เสียใจรึยัง? ถ้าเกิดว่าเมื่อวานเธอไม่ช่วยเธอออกมา ตอนนี้หานชิงก็คงไม่มาพูดอะไรพวกนี้กับเธอหรอก”

“เห้อเหลียนจิ่ง？”

สวี่เย็นหวั่นเห็นเห้อเหลียนจิ่งที่จู่ๆ ก็ปรากฏตัวด้านนอกประตู แล้วก็ได้ยินในสิ่งที่เขาพูดเมื่อกี้ เดาว่าเมื่อกี้เขาน่าจะได้ยินบทสนทนาระหว่างเธอกับหานชิงแล้ว

เธอรู้สึกอารมณ์ไม่ค่อยดี “ทำไมนายต้องเอาแต่ตามฉัน ฉันเคยบอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือจากนาย ฉันสวี่เย็นหวั่นต่อให้จะต้องผิดหวัง ไม่มีผู้ชายคนไหนต้องการ ฉันก็ไม่มีทางไปคลุกคลีกับคนเลวๆ อย่างนายหรอก! ”

คนเลวๆ ยังงั้นเหรอ?

พอได้ยินคำเรียกนี้ สีหน้าของเห้อเหลียนจิ่งก็เปลี่ยนไปในทันที เขาก้าวยาวไปด้านหน้าแล้วก็คว้าข้อมือของสวี่เย็นหวั่นไว้

“เธอบอกว่าใครเป็นคนเลว? เพื่อเธอแล้วฉันเปลี่ยนไปมากแค่ไหนเธอไม่เห็นเหรอ? ถ้าเกิดว่าเธอยอมหันกลับมามองฉันหน่อย เธอก็จะรู้ว่าฉันไม่ใช่เห้อเหลียนจิ่งคนเก่าอีกแล้ว ถ้าเกิดว่าเธอยอมปล่อยหานชิงแล้วไปเมืองนอกกับฉัน ในอนาคตเห้อเหลียนจิ่งก็จะเป็นท้องฟ้าของเธอที่จะปกป้องเธอตลอดไป สวี่เย็นหวั่น ผู้ชายคนนั้นยังไงก็ไม่ได้ชอบเธอ เธอจะอยู่ที่นี่อย่างขมขื่นไปทำไมกัน? เธอเป็นคุณผู้หญิงของตระกูลสวี่ ทำอะไรก็เป็นทุกอย่าง แต่กลับต้องมาขมขื่นเพื่อผู้ชายคนหนึ่ง แม้แต่ศักดิ์ศรีก็ถูกเหยียบย่ำอยู่ใต้เท้า เธอคิดว่าวิญญาณบนสวรรค์ของคุณลุงสวี่กับคุณป้าสวี่ จะทุกข์ใจเพราะลูกสาวของตัวเองรึเปล่า? ”

“ปล่อยฉัน! ” สวี่เย็นหวั่นออกแรงสะบัดมือของเขาออก “ฉันจะเป็นยังไงก็ไม่ได้ต้องการให้นายมาออกความคิดเห็น เรื่องของฉันก็ไม่ได้จำเป็นต้องให้นายมายุ่ง นายไม่ต้องตามฉันอีกแล้ว ฉันไม่ได้ต้องการให้นายมาช่วยอะไรฉัน สำหรับเรื่องที่นายพูดเมื่อกี้นี้ ยอมแพ้เถอะเห้อเหลียนจิ่ง ตลอดชีวิตนี้ฉันไม่มีทางชอบนายหรอก”

พอพูดจบ สวี่เย็นหวั่นก็หันกลับมาและเดินจากไปอย่างไร้เยื่อใย

ในห้องรับแขกเหลือเห้อเหลียนจิ่งอยู่เพียงแค่คนเดียว น่าจะเพราะคำว่าคนเลวนั้นทำให้เขาโมโห เขาโกรธมากจนกระแทกหมัดเข้ากับประตู

ปัง!