เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1423

บทที่1422 ก่อนวันแต่งงาน

วิลล่าไห่เจียง

“อีกสองวันก็จะเป็นวันแต่งงานของน้าเสี่ยวเหยียนกับคุณน้าของลูกแล้ว ลูกเตรียมของพร้อมไหม? ลาเรียนกับคุณครูที่โรงเรียนแล้วรึยัง? ”

“หม่ามี๊ ทุกอย่างถูกจัดการไว้หมดแล้ว เวลาเสี่ยวหมี่โต้วทำเรื่องอะไร หม่ามี๊ไม่ไว้ใจยังงั้นเหรอ? ”

“ถ้ายังงั้นก็ได้ เมื่อก่อนลูกอยากให้น้าเสี่ยวเหยียนเป็นน้าสะใภ้ของลูกมากเลยไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ความฝันนั้นเป็นจริงแล้ว ดีใจไหม? ”

เสี่ยวหมี่โต้วกระแอมเบาๆ พอน้าเสี่ยวเหยียนมีคุณน้าแล้ว ก็ไม่สนใจเสี่ยวหมี่โต้วแล้ว”

ความหมายโดยนัยก็คือไม่ได้ดีใจขนาดนั้น หานมู่จื่อยื่นมือไปตีหัวเขาเบาๆ อย่างรู้สึกตลก “น้าเสี่ยวเหยียนของลูกต้องเตรียมงานแต่งงาน ยุ่งจะตาย ลูกเนี่ยนะ รอให้ต่อไปน้าเสี่ยวเหยียนตั้งท้องและมีลูก ก็จะยิ่งไม่มีเวลาสนใจลูกมากกว่านี้อีก ตอนนี้ลูกอย่าพึ่งท้อถอยไป เพราะต่อไปหลังจากนี้ยังมีช่วงเวลาให้ท้อถอยกว่านี้อีกเยอะ”

เสี่ยวหมี่โต้ว：“หม่ามี๊ มีคนที่โจมตีลูกชายตัวเองแบบหม่ามี๊อีกไหมเนี่ย? ”

“อ้อ ถ้าเกิดว่าลูกไปพูดกับป่าปี๊แบบนี้ล่ะก็ เขาจะต้องโจมตีลูกโหดกว่านี้อย่างแน่นอน”

เสี่ยวหมี่โต้ว：“……”

ช่างเถอะ ยังไงก็เป็นพ่อแม่ที่ให้กำเนิดเขาออกมา เขาไม่ไปถือสาก็ได้

“หม่ามี๊ ตอนงานแต่งงานจะพาเสี่ยวโต้วหยาไปด้วยไหม? ”

“ก็ต้องอยู่แล้วสิ นี่เป็นงานแต่งงานของคุณน้าของลูกนะ แน่นอนว่าเสี่ยวโต้วหยาต้องไปด้วยอยู่แล้ว”

“อ้อ”

ประตูห้องถูกเปิดออก เย่โม่เซินเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบเฉย พอเห็นว่าเสี่ยวหมี่โต้วอยู่ในห้องด้วย ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาก็เผยให้เห็นความไม่พอใจทันที

“ลูกมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? ”

เสี่ยวหมี่โต้วพบว่าพอป่าปี๊ของตัวเองเห็นหน้าเขาแล้วนั้นสีหน้าก็ดูเมินเฉย เขาดูไม่ค่อยดีในทันที เมื่อกี้ที่หม่ามี๊โจมตีเขาน่ะช่างเถอะ แต่ว่าที่ป่าปี๊เห็นหน้าเขาแล้วสีหน้าดูเมินเฉยขนาดนี้มันเรื่องอะไรกัน? แน่นอนว่าต้องโทษที่เขาไปแย่งหม่ามี๊อีกแล้วแน่เลย!

เสี่ยวหมี่โต้วทำเสียงหึในลำคอ “หม่ามี๊เรียกผมมา! ”

“อืม ฉันเรียกเขามาถามเกี่ยวกับเรื่องที่จะไปร่วมงานแต่งอีกสองวันข้างหน้า”

“ถามเสร็จรึยัง? ” เย่โม่เซินเหลือบมองเสี่ยวหมี่โต้ว หลังจากนั้นก็พูดว่า “ถามเสร็จแล้วก็กลับไปอ่านหนังสือที่ห้องได้แล้ว”

เสี่ยวหมี่โต้วไม่ได้สนใจเขา ได้แต่หันกลับมาแล้วกอดแขนของหานมู่จื่อไว้ “หม่ามี๊ คืนนี้เสี่ยวหมี่โต้วอยากนอนกับหม่ามี๊”

พอได้ยินดังนั้น หานมู่จื่อก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “หา เป็นอะไรไปเหรอ? ”

“เสี่ยวหมี่โต้วนอนคนเดียวรู้สึกกลัวนิดหน่อย คืนนี้หม่ามี๊พาเสี่ยวโต้วหยาไปนอนที่ห้องผมด้วยได้ไหม? ”

หลังจากพูดจบเสี่ยวหมี่โต้วก็เขย่าแขนหานมู่จื่อ ออดอ้อนทุกวิถีทาง หานมู่จื่อกลับรู้สึกแปลกใจ แล้วก็ถามเขา “ลูกเป็นอะไรกัน? เมื่อก่อนลูกก็นอนคนเดียวตลอดเลยไม่ใช่เหรอ? แล้วก็ไม่เคยบอกว่ากลัวเลยนิ? ”

หานมู่จื่อไม่ได้สังเกตเห็นคลื่นใต้น้ำระหว่างพ่อลูกคู่นี้ แค่รู้สึกว่าพฤติกรรมนี้ของเสี่ยวหมี่โต้วนั้นแปลกมาก ยังไงก่อนที่จะเลี้ยงเขาให้โตขนาดนี้เขายังไม่เคยพูดว่าเขากลัวเลยนะ หรือว่าช่วงนี้เขาไปเจอเรื่องอะไรเข้า?

ตอนที่เธอกำลังจะถามให้ชัดเจน คำพูดที่ไร้ปรานีของเย่โม่เซินก็ฟาดเข้ามาอย่างเยือกเย็น

“ลูกผู้ชายอกสามศอก ไม่ละอายใจที่จะพูดว่ากลัวยังงั้นเหรอ? ต่อไปเดินออกไปไหนต่อไหนอย่าไปบอกใครเขานะว่าเป็นลูกชายของเย่โม่เซิน”

พอได้ยินดังนั้น เสี่ยวหมี่โต้วก็มีสีหน้าอันตรายและน่ากลัว และตอบกลับเขาไปในทันที “นี่ป่าปี๊กำลังจะสวมเขาให้ตัวเองยังงั้นเหรอ? เสี่ยวหมี่โต้วไม่พูดว่าเป็นลูกของป่าปี๊ แล้วจะให้พูดว่าเป็นลูกของคนอื่นยังงั้นเหรอ? ”

สายตาของเย่โม่เซินทุ้มลึกขึ้นเล็กน้อย พร้อมกับหรี่ตาอย่างอันตรายและจ้องมองมาที่เขา