เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1425

บทที่1424 น่าจะดีกับฉันมากกว่า

เจียงเสี่ยวไป๋นึกว่าเซียวซู่จะเปิดประตูเข้ามาเอง ยังไงเขาก็มีกุญแจไม่ใช่เหรอ? ใครจะไปรู้ว่าหลังจากที่เธอไล่เขาออกไปแล้ว ข้างนอกกลับเงียบลงอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นเธอก็รออยู่สิบกว่านาทีก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรแล้ว

พอคิดได้แบบนี้ เธอก็รู้สึกว่ามันแปลกนิดหน่อย ไอ้คนนี้สรุปจะเชื่อฟังแล้วก็ไปนอนที่พื้นจริงๆ ยังงั้นเหรอ?

หลังจากผ่านไปสองนาที เจียงเสี่ยวไป๋ก็เดินย่องไปเปิดประตูห้อง ค่อยๆ ชะโงกหน้าออกไปมองข้างนอก ตรงหน้าประตูไม่มีร่างของเซียวซู่อยู่ เธอก็เลยเดินย่องไปข้างนอกเบาๆ หลังจากนั้นก็เห็นเซียวซู่ที่นอนหลับอยู่บนโซฟา

เขาเหมือนกับว่าง่วงมาก นอนลงไปแล้วก็หลับเลย เอามือกอดกันไว้ ผ้าห่มก็ห่มไปแค่ครึ่งเดียว

พอเห็นท่าทางแบบนี้ของเขา จู่ๆ หัวใจของเจียงเสี่ยวไป๋ก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา เมื่อกี้ที่เธอให้เขา คือผ้าห่มสำหรับฤดูใบไม้ผลิกับใบไม้ร่วง แต่ว่าตอนนี้มันเป็นหน้าหนาว เธอนึกว่าเขาจะคัดค้าน ใครจะไปรู้ว่าเขานอนลงไปแล้วก็หลับเลยล่ะ

เจียงเสี่ยวไป๋นั่งยองๆ ลงข้างๆ เซียวซู่ แล้วก็มองไปที่ใบหน้าของเขาเงียบๆ

ช่วงนี้เขาทำงานล่วงเวลาเหนื่อยเกินไปใช่ไหม? ก็เลยง่วงขนาดนี้ ง่วงจนไม่ได้ไปคิดถึงเรื่องอะไรทั้งนั้น หรือเพราะว่าใกล้ถึงวันแต่งงานของผู้หญิงคนนั้น เขาก็เลยใช้ความยุ่งวุ่นวายนี้มาเพื่อสะกดจิตตัวเอง แบบนี้ตอนกลางคืนจะได้เหนื่อยจนหลับไป และไม่ต้องไปคิดถึงเรื่องอื่นๆ อีก

พอคิดได้แบบนี้ หัวใจของเจียงเสี่ยวไป๋ก็รู้สึกเจ็บ รู้สึกสงสารเขา และก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

เธอยื่นมือออกไปช้าๆ อยากจะจับคิ้วของเซียวซู่ ปรากฏว่านิ้วของเธอพึ่งจะสัมผัสโดนเขา เซียวซู่ก็ลืมตาขึ้นมาทันที

“จะทำอะไรอีกล่ะ? ”

การที่เขาลืมตาอย่างกะทันหันนี้ทำให้เจียงเสี่ยวไป๋ตกใจ ดังนั้นการกระทำของเธอก็เลยค้างอยู่กับที่ “เอ่อ นายหลับอยู่ไม่ใช่เหรอ? ทำไมตื่นขึ้นมาอีกล่ะ? ”

ดวงตาของเซียวซู่ดูแจ่มใสมาก เหมือนกับว่าที่แกล้งกลับเมื่อกี้นั้นไม่จริง

“ถ้าเกิดว่าเธอยังอะไรวนไปวนมาอยู่แบบนี้ เกรงว่าคืนนี้พวกเราอย่าได้คิดจะนอนเลย”

พอได้ยินดังนั้น เจียงเสี่ยวไป๋ก็เบะปาก “นี่นายกำลังโทษฉันอยู่ใช่ไหม? ฉันก็อธิบายนายไปแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าก่อนหน้านี้ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเตะนาย ฉันแค่ฝันอยู่แล้วก็เผลอไปแค่นั้นเอง”

“แล้วตอนนี้ล่ะ? ” เซียวซู่ถามกลับ แล้วก็ค่อยๆ ยื่นมือไปคว้านิ้วของเธอไว้ “เธอคิดจะทำอะไรอีก? ”

ถึงแม้ว่าร่างกายของเขาจะถูกคลุมไว้แค่ผ้าห่มบางๆ แต่ว่าอุณหภูมิร่างกายของเขาสูงมาก เจียงเสี่ยวไป๋ต่างหากที่เอาแต่ทำนู่นทำนี่ แต่มือของเธอกลับเย็นเล็กน้อย

เจียงเสี่ยวไป๋มองนิ้วของตัวเองที่ถูกเขาจับไว้ เม้มปากหลังจากนั้นก็พูดว่า “พอไล่นายออกไปแล้วก็สงสารไง ฉันยังจะคิดอะไรได้อีกล่ะ? หรือว่าฉันจะทำร้ายนายอีกรึไงล่ะ? ”

เรื่องทำร้ายเขาน่ะเซียวซู่ไม่ได้นึกถึง แต่ว่าเสี่ยวไป๋เป็นคนแปลกประหลาดมาโดยตลอด ความคิดแย่ๆ ก็เยอะแยะ ใครรู้บ้างว่าวินาทีต่อมาเธอจะทำอะไรบ้าง?

“สงสารฉันเหรอ? ถ้ายังงั้นให้ฉันกลับไปนอนสิ? ”

“นายหลับลงจริงๆ เหรอ? ”

“ง่วงมาก”

“ง่วง? นี่คือท่าทางที่ง่วงของนายเหรอ? ทุกครั้งที่นายมองฉันสายตาแป๋วแหววจะตาย ฉันดูก็รู้ว่านายน่ะแกล้งหลับ แล้วในใจก็คิดถึงคนคนนั้น”

ความจริงแล้ว ถ้าเกิดว่าเจียงเสี่ยวไป๋ไม่พูดขึ้นมา เซียวซู่ก็ไม่ได้นึกถึงมันจริงๆ เธอจะแต่งงานอยู่แล้ว แล้วช่วงนี้งานของเขาก็ยุ่งมาก เขาเคยชอบเธอ แต่เรื่องราวๆ หลายๆ เรื่องความเศร้าก็ไม่สามารถเปลี่ยนผลลัพธ์ได้หรอก

แล้วอีกอย่างก็ชอบมาตั้งหลายปี ไม่ใช่ว่าบอกว่าจะลืมก็ลืมได้เลยหรอก

เขามองเธออย่างไม่มีทางเลี่ยง “ในเมื่อเธอรู้แล้ว แล้วทำไมต้องพูดออกมาด้วย? ”

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้ เจียงเสี่ยวไป๋มองเขาที่ยอมรับกับปากตัวเอง แล้วก็หัวเราะออกมาอย่างเย็นชา

“เธอพูดออกมา เป็นการเตือนฉัน”