เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1428

บทที่1427 สูญเสียไป

พอทั้งสองคนนั้นได้ยินเสียง ก็หันหน้าไปพร้อมกัน

ไม่รู้ว่าหานชิงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาสวมชุดสูทในจะมาใส่ในงานแต่ง แต่ว่าตอนที่วิ่งมานั้นรีบไปหน่อย แขนเสื้อกับคอเสื้อก็ยุ่งเหยิง หน้าผากมีเหงื่อซึมออกมา แม้ว่าลมหายใจของเขาจะไม่คงที่ แต่ว่าเขาก็พยายามกดมันเอาไว้

“หานชิง เหยียนเหยียนอาจจะยังอยู่ข้างในก็ได้ ด้านในไฟไหม้” พอหลัวหุ้ยเหม่ยเห็นหานชิง น้ำตาก็ร่วงลงมาทันที

หานชิงหอบพร้อมกับพูดว่า “ผมเข้าใจแล้ว คุณลุงคุณป้า พวกคุณไปถอยไปข้างๆ ก่อนครับ ผมจะลองดูว่าจะกระแทกประตูให้เปิดได้ไหม”

“ได้ ได้เลยๆๆ ”

หลัวหุ้ยเหม่ยรีบถอยไปด้านข้าง พ่อจางเองก็ถอยไปด้านข้างเหมือนกัน

เพราะว่ากลอนประตูถูกทำให้พังแล้ว ดังนั้นก็เลยเปิดไม่ออก และก็ไม่สามารถหาอุปกรณ์ที่จะมาทุบกลอนประตูได้ในขณะนี้ ในสถานการณ์ที่น่าวิตกกังวลนี้ทำได้แค่กระแทกประตูเท่านั้น

หานชิงอายุกำลังเหมาะสม บวกกับการที่เขาออกกำลังกายเป็นประจำ ดังนั้นแรงก็เลยค่อนข้างเยอะ ประตูเปิดออกนิดหน่อยหลังจากโดนเขากระแทกอยู่สองสามครับ ทำให้เกิดเสียงดังมาก

ทุกครั้งที่กระแทกเข้าไป หลัวหุ้ยเหม่ยรู้สึกได้ว่ากล้ามเนื้อและกระดูกของหานชิงนั้นเจ็บมาก แต่ว่าสีหน้าของหานชิงก็ยังคงมืดครึ้มตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ ริมฝีปากบางของเขาเม้มจนเกือบเป็นเส้นตรง เอาแต่กระแทกประตูอยู่แบบนั้น

ปัง！

หลังจากประตูเปิดออก ก็มีกลิ่นที่ทำให้สำลักจากด้านในทะลักออกมา พร้อมกับเปลวไฟที่พุ่งพรวดออกมา หลัวหุ้ยเหม่ยอยากจะวิ่งเข้าไปทันที แต่ว่าก็โดนพ่อจางดึงไว้

“ไฟมันใหญ่เกินไป เข้าไปแบบนี้ไม่ได้”

หลัวหุ้ยเหม่ยตะคอกออกมาด้วยความโกรธ “ตาเฒ่าแกอยากตายรึไง เวลาแบบนี้ยังมัวคิดเรื่องนี้อีก ด้านในอาจจะมีลูกสาวของเราอยู่ก็ได้นะ”

หลัวหุ้ยเหม่ยได้สูญเสียสติทั้งหมดไปแล้ว พ่อจางยังคงหลงเหลือสติไว้อยู่ และในตอนนี้เองหานมู่จื่อก็ตามมาถึง พอเธอเห็นกองไฟที่รุนแรงขนาดนี้ เธอก็ตกใจมาก แล้วก็รีบพูดว่า

“คุณป้า ไฟมันแรงเกินไป ต่อให้คุณเข้าไป ก็ไม่สามารถช่วยเสี่ยวเหยียนได้หรอกค่ะ”

“ถ้ายังงั้นจะทำยังไงดี……”

พอคนตรงนี้พูดจบ ทั้งสามคนก็มองไปข้างหน้า ก็พบว่าตรงหน้าประตูไม่มีร่างของหานชิงแล้ว

“พี่! ”หานมู่จื่อตกใจ แล้วก็ก้าวไปข้างหน้าโดยที่ไม่รู้ตัว

พ่อจางดึงเธอไว้ “หนูเข้าไปไม่ได้ ไฟมันแรงเกินไป”

หานมู่จื่อรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากลำคอแล้ว เธอกัดริมฝีปากล่างของตัวเองแน่น “หน่วยกู้ภัยจะมาถึงเมื่อไหร่? ”

“ก่อนหน้านี้แจ้งตำรวจไปแล้ว แต่ว่าการที่จะตามมานั้นต้องใช้เวลา ส่วนจะใช้เวลานานแค่ไหนก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน” หลัวหุ้ยเหม่ยเช็ดน้ำตาไปด้วยพร้อมกับพูดอย่างคลุมเครือ

พอหานมู่จื่อคิดว่าข้างในมีเสี่ยวเหยียนอยู่ แล้วก็มีญาติของตัวเองด้วย เธอก็รู้สึกวิงเวียน แทบจะยืนไม่อยู่

ไฟกองใหญ่ขนาดนี้ เข้าไปแล้วจะออกมาได้ยังไงกัน? เธอหน้ามืด ตอนที่หานมู่จื่อรู้สึกว่าตัวเองแทบจะยืนไม่คงที่นั้น ก็มีแขนที่ทรงพลังคู่หนึ่งมากอดเธอไว้

กลิ่นอายที่คุ้นเคยลอยเข้ามาในจมูกเธอ หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้น ก็พบว่าคนที่โอบกอดเธอไว้นั่นก็คือเย่โม่เซิน ไม่รู้ว่าเขามาตั้งแต่เมื่อไหร่ เสี่ยวหมี่โต้วก็ยืนอยู่ข้างๆ เขา ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวลและความร้อนใจ