เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1429

บทที่1428 ชั่วชีวิต

เปลวเทียนไม่ได้ใหญ่เท่าไหร่ อีกหนึ่งสาเหตุที่ทำให้ไฟไหม้ เพราะว่าหานชิงน้อยรอไปรอมาแล้วรู้สึกเบื่อ ก็เลยเดินคลำตามความมืดไปที่ห้องเพื่อตามหาสมุดวาดภาพของตัวเอง

เขาคิดว่า วันนี้เขาสามารถวาดภาพพ่อกับแม่อยู่ด้วยกัน แล้วก็วาดตาเข้าไปด้วย ถึงแม้ว่าหานชิงตัวน้อยจะอายุแค่ห้าขวบ แต่ว่าทักษะการวาดภาพของเขาก็ดีมาก เขาวาดภาพคนทั้งครอบครัวออกมา หลังจากนั้นเขาก็ถือสมุดวาดภาพพร้อมกับยิ้มอย่างมีความสุข

ไม่นาน หานชิงตัวน้อยก็รู้สึกหดหู่เล็กน้อยอีกครั้ง

เพราะว่าถึงแม้ว่าวันนี้จะเป็นวันเกิดของเขา แต่ว่าคุณตาก็ไม่มาอยู่กับเขา เมื่อไหร่ที่คุณตาจะยอมรับพ่อของเขาได้กัน ทั้งๆ ที่พ่อของเขาดีขนาดนี้

อื้อ เขาตัดสินใจแล้ว พรุ่งนี้เขาจะส่งรูปนี้ไปให้คุณตา หวังว่าคุณตาจะสามารถละทิ้งอคติที่มีต่อพ่อได้เร็วๆ

พอคิดได้แบบนี้ หานชิงตัวน้อยก็ลุกขึ้นเตรียมจะเก็บรูปวาด แต่ว่าตอนที่ลุกขึ้นนั้น เพราะว่าคิดอะไรเพลินไปหน่อย ก็เลยบังเอิญไปเตะเก้าอี้ข้างๆ อย่างไม่ทันระวัง เขาล้มลงไปด้านหน้า สมุดวาดภาพในมือนั้นก็ลอยออกไป ตกลงไปบนเทียน

พรึบ——

เมื่อเปลวไฟกระทบกระดาษสีขาวมันก็ลุกไหม้ขึ้นมาทันที เพราะว่าหานชิงตัวน้อยเจ็บเข่า ก็เลยจับเข่าของตัวเองไว้เป็นเวลานาน ตอนที่เขาตั้งสติกลับมาได้อีกครั้ง ไฟก็ลามไปข้างๆ แล้ว

ตอนนั้นหานชิงอยู่ในบ้านเช่าเล็กๆ ข้าวของในบ้านหนาแน่นแล้วส่วนใหญ่ก็เป็นวัตถุไวไฟ หานชิงตัวน้อยไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไร ตอนที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นนั้น กองไฟก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

ในที่สุดเขาก็รับรู้ได้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่ว่าในใจของเขาก็รู้สึกกลัวมาก เขาจำสิ่งที่ครูพูดในชั้นเรียนได้อย่างเลือนรางว่า เด็กเล็กห้ามเล่นไฟ มิฉะนั้นจะทำให้เกิดเพลิงไหม้ได้ง่าย

ใช่สิ น้ำมันสามารถดับไฟได้

ในหัวของหานชิงตัวน้อยเหลือเพียงแค่ความคิดนี้ เขาก็เลยรีบลุกขึ้นและวิ่งไปที่ห้องครัว อุ้มกะละมังใบหนึ่งวิ่งออกมา แต่เพราะว่าอายุยังน้อย ร่างกายก็อ่อนแอ ดังนั้นถือน้ำเดินออกมา เขาต้องการจะดับไฟ แต่ว่าก็มีเพียงแค่เพียงแค่เล็กน้อยก็แพ้ไฟ

ไฟนั้นแรงขึ้นเรื่อยๆ หานชิงตกใจมากจนอยากจะไปบอกพ่อที่กำลังพักผ่อนอยู่ในห้องหลังจากเลิกงาน เดิมที เขาคิดว่าตัวเองจะจัดการได้ ทุกวันพ่อทำงานเลิกดึกมาก วันนี้เขาเลิกงานก่อนเวลาเป็นพิเศษเพื่อที่จะมาฉลองวันเกิดเขา แต่ก็แค่ไปพักผ่อนเล็กน้อยก่อนที่งานฉลองวันเกิดจะเริ่มขึ้น

ดังนั้นหานชิงก็เลยไม่อยากจะไปรบกวนเขา

พ่อหานอยู่ในความฝัน แล้วก็ได้กลิ่นไหม้อย่างไม่ชัดเจนเท่าไหร่ เริ่มแรกมันก็แค่เล็กน้อย แต่ว่าหลังจากนั้นกลิ่นมันก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เขาคิดในใจว่า วันนี้ภรรยาของเขาทำอาหารแล้วทำไหม้อีกแล้วรึเปล่า?

เฮ้อ ทั้งๆ ที่ทำอาหารไม่เป็น แต่ว่ากลับไปเรียนเพื่อเขา เดิมทีเธอควรจะได้เป็นคุณหญิงใหญ่ของตระกูลหาน มีคนคอยรับใช้ทุกวัน อาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่ สวมใส่เสื้อผ้าที่สวยงามสิถึงจะถูก แต่ว่าหลังจากมาอยู่กับตัวเองแล้ว เธอก็ต้องลำบากทุกวัน

เขาไม่อยากให้เธอลำบาก ก็เลยทำได้แค่ขยันหาเงิน และในขณะที่ขยันหาเงินอยู่นั้น ก็ละเลยเธอไปอย่างมาก ทุกครั้งที่เขาเลิกงานกลับมาแล้วเห็นภรรยาของตัวเองมือต้องถูกลวกเพราะว่าทำอาหาร พ่อหานก็โทษตัวเองอย่างมาก

เขารู้สึกว่าตัวเองช่างไม่เป็นผู้ชายเอาเสียเลย ไม่ยังงั้นแม้แต่ภรรยาตัวเองจะปกป้องไม่ดีได้อย่างไร ต้องให้เธอได้รับกับความลำบากแบบนี้ เธอไม่ควรจะต้องมาเป็นกังวลเรื่องอาหารการกินกับเสื้อผ้าด้วยซ้ำ

พอคิดได้แบบนี้แล้ว พ่อหานก็ไม่ได้นอนต่อ เขาลุกขึ้น แต่ว่าไม่รู้ว่าเพราะว่าทำงานล่วงเวลาติดต่อกันหลายวันรึเปล่า ตอนที่ลุกขึ้นนั้นเขารู้สึกเวียนหัวอย่างมาก การยืนก็มีปัญหา พ่อหานสะบัดหัว ยื่นมือมาบีบขมับของตัวเอง

นี่เขาเป็นอะไรกัน? ทำไมจู่ๆ หัวถึงได้หนักขนาดนี้? หรือเพราะว่าช่วงนี้ทำงานล่วงเวลาเยอะไม่ค่อยได้พักผ่อนอย่างเพียงพอรึเปล่า? ไม่ได้แล้ว เขาจะล้มไม่ได้ ภรรยากับลูกชายยังต้องพึ่งพาเขาอยู่ แล้วอีกอย่างวันนี้ก็เป็นวันเกิดของเสี่ยวชิง และก็ไม่รู้ว่าภรรยาซื้อเค้กกลับมารึยัง