เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1430

บทที่1429 พ่อยังอยู่ข้างใน

เพราะว่าเมื่อกี้ตอนที่คานถล่มลงมา พ่อหานผลักหานชิงไปด้านข้าง

“พ่อ! ” หลังจากที่หานชิงถูกผลักออกมาแล้ว ก็เซและล้มลงกับพื้น หน้าตาบูดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด แต่ว่าไม่นานเขาก็เห็นพ่อของตัวเองถูกคานบ้านทับ ด้านบนของคานบ้านนั้นคือไฟทั้งนั้น ตอนที่ไฟไหม้เสื้อผ้าและผิวหนังของพ่อหานนั้น หานชิงน้อยก็ตื่นตระหนกจนไม่สนใจอะไรแล้ว แล้วก็รีบวิ่งเข้าไปทันที

หานชิงน้อยคิดอยากจะพยุงหานชิงให้ลุกขึ้นมา แต่ว่าพ่อหานที่วิงเวียนอยู่แล้ว เหมือนกับว่าไม่รู้สึกตัว แล้วพอโดนคานหนักๆ หล่นลงมาทับอีก เขาก็หมดสติไปในทันที

“พ่อ พ่อรีบลุกขึ้นมาเร็ว! ” หานชิงร้อนรนอย่างมาก แต่ไม่ว่าจะเรียกยังไงพ่อก็ไม่ตอบสนองเลย และก็ไม่สนใจเขา เขาจับมือของพ่อหานและต้องการจะลากเขาไปที่ประตู แต่ว่าก็ลากไม่ไป สุดท้ายหานชิงน้อยก็คิดอะไรขึ้นมาได้ ลุกขึ้นและก็ผลักคานที่กำลังทับพ่อหานอยู่

คานนั้นหนักมาก และก็ลวกมือมาก หานชิงตัวน้อยพึ่งจะเอามือเข้าไปผลัก ก็ได้ยินเสียงเนื้อถูกไฟลวก เจ็บปวดจนเขาดึงมือกลับในทันที หลังจากนั้นก็ก้มหน้าเป่าฝ่ามือของตัวเอง

เจ็บมากเลย

หานชิงตัวน้อยน้ำตาเกือบร่วงเพราะความเจ็บปวด

แต่ว่าเขาก็คิดอะไรขึ้นได้ แต่ฝ่ามือของตัวเองแตะโดนนิดหน่อย ก็เจ็บขนาดนี้แล้ว แล้วคาดทั้งอันทับอยู่บนร่างกายของพ่อเขา พ่อเขาจะไม่ยิ่งเจ็บไปกว่างั้นเหรอ?

หลังจากคิดได้แบบนี้แล้ว ต่อให้หานชิงน้อยจะทั้งเจ็บและกลัว ก็ยังเอามือไปผลักคานนั้นอย่างกล้าหาญ ความเจ็บปวดเสียดแทงมาจากฝ่ามือของเขา แต่ว่าเขาก็ไม่กล้าปล่อย เขารวบรวมแรงทั้งร่างกายของตัวเองและผลักมันออก

เขาจะช่วยพ่อ พ่อต้องเจ็บมากแน่ๆ มันเป็นเพราะเขาไม่ดีเอง ถ้าเกิดว่าเขาไม่หยิบสมุดออกมาวาดรูป ก็จะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

“ฮือๆๆ พ่อ รีบลุกขึ้นมาเร็ว พ่อครับ……”

สติของพ่อหานค่อยๆ กลับมาเล็กน้อย ก็ได้ยินเสียงเสี่ยวชิงตะโกนเรียกเขาอยู่ข้างหู เหมือนกับเสียงครวญครางที่สิ้นหวังของสัตว์ตัวน้อย เสียงนั้นเหมือนกับมีดที่กรีดเข้ามาที่หน้าอกของเขา

พ่อหานลืมตาขึ้นด้วยความยากลำบาก สุดท้ายก็สามารถเห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้าได้อย่างชัดเจน

ลูกชายของเขา เพื่อที่จะผลักคานที่ทับอยู่ที่ตัวของเขาออก มือขาวๆ น้อยๆ คู่นั้นของเขาถูกเผาจนเสียโฉม แปลวไฟพุ่งไปที่ชายกางเกงของหานชิงน้อยอย่างไร้ปรานี แต่ว่าเขาไม่ได้รู้ตัวเลย เขายังคงเอาแต่ผลักคานที่ทับอยู่บนตัวเขาออก

ทำไม ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้!

เขาเป็นผู้ชาย ไม่ใช่สิ เขาไม่ใช่เป็นแค่ผู้ชาย แต่ว่าเขายังเป็นสามี ยังเป็นพ่อคน!

เขาจะมานอนอยู่แบบนี้ แล้วปล่อยให้ลูกชายของเขาต้องเจ็บปวดแบบนี้ได้ยังไง!

ไฟมันลุกไหม้ไปใหญ่โตแล้ว คนรอบข้างก็รู้แล้วเหมือนกัน ต่างก็พากันวิ่งออกมา แล้วก็รีบกลับไปโทรแจ้งตำรวจ บางคนก็ตื่นตระหนกมาก กลัวว่าไฟไหม้ในครั้งนี้จะกระทบกระเทือนถึงตัวเอง

“เสี่ยวชิง” พ่อหานพูดด้วยความยากลำบาก หานชิงยังคงพยายามผลักคานออก ไปได้ยินเสียงก็หันมามองทันที หลังจากนั้นก็วิ่งมาด้านหน้าเขา “พ่อ พ่อตื่นแล้วเหรอครับ”

เนื้อบนหลังของพ่อหานถูกไฟเผาจนไม่รู้สึกแล้ว ความเจ็บปวดแสนสาหัสแทบทำให้เขาอยากจะเป็นลมตายไปตอนนี้ แต่ว่าเขาไม่สามารถปล่อยลูกชายที่พยายามช่วยเขาอย่างสุดกำลังไว้แบบนี้ได้ ได้แต่พูดกับเขาว่า “ลูกอยู่ที่นี่ไม่ได้ อาศัยโอกาสตอนที่ไฟยังไม่ไหม้ไปถึงประตู รีบวิ่งออกไปซะ”

ปกติแล้วหานชิงน้อยเชื่อฟังคำพูดของพ่อตัวเองเสมอ เดิมทีถ้าเขาได้ยินประโยคนี้ น่าจะวิ่งไปที่ประตูโดยที่ไม่ได้สงสัยอะไร แต่ว่าไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม หลังจากที่เขาได้ยินประโยคนี้แล้ว ดวงตาเขาก็เบิกกว้างในทันที แล้วก็ส่ายหัวอย่างรุนแรง เขาเอาแต่ส่ายหัวไม่หยุด