เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1434

บทที่ 1433 เร็วเกินไป ห้ามไว้ไม่ทัน

และไม่รู้ผ่านไปไม่นานเท่าไหร่ เสี่ยวเหยียนควบคุมความกังวลของตัวเองไว้ไม่อยู่ ขณะที่คิดอยากจะวิ่งตามออกไป หานชิงก็กลับมาพอดี

ในมือของเขามีผ้าห่มหนึ่งผืน

ผ้าห่ม?

เสี่ยวเหยียนเห็นเขาเอาผ้าห่มเข้ามาแล้วทำให้เปียกทันที จากนั้นก็ห่อตัวเสี่ยวเหยียนไว้อย่างรวดเร็ว

“นี่เป็นวิธีเดียวที่จะไม่ถูกไฟคลอก คุณพันตัวไว้ และตามผมออกไปตอนนี้”

เมื่อพูดจบหานชิงก็จับมือของเสี่ยวเหยียนไว้และเตรียมเดินออกไปข้างนอก

เสี่ยวเหยียนกลับคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงหยุดถามเขา: “เดี๋ยวก่อน บนตัวของฉันมีผ้าห่มเปียก แล้วคุณล่ะ?”

ตอนนี้ทุกที่เต็มไปด้วยเปลวไฟ ถ้าใช้ผ้าห่มที่เปียกชื้นห่อตัวไว้ แน่นอนว่าสามารถป้องกันไฟลวกและไฟคลอกได้ นี่คือวิธีจัดการปัญหาที่ดี

แล้วเขาล่ะ? ตัวเขาไม่มีอะไรเลย และหลังจากที่เขากลับมาครั้งนี้ เสื้อของเขายังมีร่องรอยถูกไฟไหม้มากกว่าเดิมอีกด้วย!

เมื่อคิดถึงตอนนี้ เสี่ยวเหยียนจึงรีบพูดตัดบทขึ้น: “พวกเราใช้ผ้าห่มด้วยกัน!”

“ไม่ได้” หานชิงพูดปฏิเสธหล่อนด้วยน้ำเสียงดุดัน “ถ้าเราสองคนใช้ด้วยกันสุดท้ายก็ต้องเจ็บทั้งคู่ เธอคนเดียวอย่างน้อยสุดท้ายก็มีคนเจ็บแค่คนเดียว”

“ไม่!” เสี่ยวเหยียนส่ายหน้าเต็มแรง หล่อนกัดริมฝีปากไว้แน่นเพื่อไม่ให้น้ำตารินไหลออกมา “คุณพูดผิดแล้ว ถ้าใช้ด้วยกัน อย่างน้อยคุณก็จะได้ไม่ต้องเจ็บหนักมาก คุณบอกว่าหลังจากนี้คุณก็จะเป็นสามีของฉันแล้ว งั้นฉันก็เป็นภรรยาของคุณ ฉันไม่อยากให้คุณต้องเจ็บคนเดียว ฉันช่วยคุณแบกไว้ได้”

“เจ้าโง่!” หานชิงยื่นมือออกไปลูบหัวหล่อนอย่างรุนแรง “ผมเป็นผู้ชาย ปกป้องผู้หญิงถือเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว ทำไมต้องให้คุณมาช่วยแบกรับด้วยล่ะ เชื่อฟังผมนะ ตอนนี้ออกไปกับผมก่อน เดี๋ยวไฟจะไหม้เยอะกว่าเดิม”

เสี่ยวเหยียนเห็นสายตาอันมุ่งมั่นเด็ดขาดของเขา ดูเหมือนตั้งใจแน่วแน่แล้วว่าจะไม่ใช้ผ้าห่มผืนเดียวกับหล่อน หล่อนไม่มีวิธีอื่น จึงทำได้เพียงหาจากในห้องน้ำ สุดท้ายจึงหันไปเห็นผ้าขนหนูที่แขวนอยู่ด้านข้าง: “นั่นไง คุณใช้อันนั้น!”

หานชิงยื่นมือไปดึงผ้าห่มลงมา แม้ว่าจะค่อนข้างสั้น แต่ก็ดีว่าไม่มีอะไรเลย

เขารีบทำผ้าขนหนูให้เปียกอย่างรวดเร็ว จากนั้นห่อตัวเองเอาไว้ จับมือเสี่ยวเหยียนไว้แน่น: “วิ่งออกไปอึดใจเดียว ได้ไหม?”

“อื้ม!”

เสี่ยวเหยียนพยักหน้าเต็มแรง

แต่ด้านนอกของโรงแรมในตอนนี้ มีคนกลุ่มหนึ่งกำลังเฝ้ารอด้วยความร้อนใจ

หลังจากที่หานชิงเข้าไปไม่นาน เซียวซู่ก็มาถึง เขาเดินอย่างรวดเร็ว ราวกับบินเข้าไปด้านในห้อง คนอื่นยังไม่ทันตั้งตัว จึงห้ามไว้ไม่ทัน

จนกระทั่งมีผู้หญิงสวมส้นสูงคนหนึ่งวิ่งตามมาอย่างกระหืดกระหอบ เมื่อเห็นไฟไหม้จึงหยุดลง

“เขาล่ะ?”

หานมู่จื่อมองดูคนที่เดินมา ถามขึ้นด้วยความเหลือเชื่อ: “คนที่คุณถามถึงคือเซียวซู่?”

คนที่วิ่งเข้าไปด้านในเมื่อครู่ ดูเหมือนว่าจะเป็นเซียวซู่ แต่...กลับไม่กล้ามั่นใจว่าตัวเองมองผิดไปรึเปล่า เพราะอีกฝ่ายวิ่งเข้าไปเร็วมาก จากนั้นพวกหล่อนจึงรู้สึกกังวลใจมาก ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความทุกข์ใจ

ขณะที่หานมู่จื่อกำลังคิดสงสัย สายตาของเย่โม่เซินที่อยู่ด้านข้างก็หันไปมองหน้าผู้หญิงคนนั้น “เขาเข้าไปแล้ว”

เมื่อเจียงเสี่ยวไป๋ได้ยินเช่นนั้น จึงตกตะลึงไปทันที จากนั้นก็มองเข้าไปด้านในห้องตามสายตาของเย่โม่เซิน

เมื่อเห็นไฟที่กำลังลุกโชนอยู่ เลือดที่สูบฉีดอยู่บนใบหน้าของหล่อนก็หายไปหมดทันที มือที่วางอยู่บนไหล่ทั้งสองข้างก็กำแน่นขึ้น