เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1435

บทที่ 1434 คุณเคยคิดถึงฉันบ้างไหม

ขณะที่เจียงเสี่ยวไป๋ที่กำลังพยายามจะเข้าไปด้านในให้ได้ เย่โม่เซินก็เดินเข้ามาพร้อมพูดกระซิบกับพวกเจ้าหน้าที่ เจ้าหน้าที่จึงจำต้องพูดกับเจียงเสี่ยวไป๋ด้วยความเหนื่อยใจ: “ขอโทษครับ พวกเราเข้าใจความรู้สึกของคุณเป็นอย่างมาก แต่ตอนนี้ไม่สามารถเข้าไปในที่เกิดเหตุได้นะครับ ในส่วนของคนที่อยู่ด้านใน พวกเราจะพยายามช่วยอย่างสุดความสามารถครับ”

พยายามช่วย แต่เจียงเสี่ยวไป๋มองไม่เห็นเหตุการณ์ด้านใน จึงรู้สึกร้อนใจขึ้นมา โมโหจนกัดริมฝีปากตัวเองแน่น

เจ้าโง่เซียวซู่ เขาคิดว่าตัวเองเป็นฮีโร่หรือไง? ไฟลุกโชนขนาดนี้ยังวิ่งเข้าไปโดยไม่สนใจอะไรเลย สุดท้ายเป็นไงล่ะ คู่รักคู่นั้นออกมาได้แล้ว แต่เขายังไม่ออกมา สถานการณ์แบบนี้ยังคิดอยากจะเป็นฮีโร่อีกงั้นเหรอ?

ทั้งโง่ทั้งบื้อ!

เจียงเสี่ยวไป๋ด่าเซียวซู่อยู่ภายในใจไม่ยั้ง แต่อีกใจก็เฝ้ารอให้เขารีบออกมา

อย่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นเลย อย่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นเลย !

เจียงเสี่ยวไป๋ยกสองมือขึ้นมาพนมมือ คอยอธิษฐานอยู่ตลอดเวลา หล่อนทำอะไรไม่ได้ เข้าไปก็ไม่ได้ ดังนั้นจึงทำได้เพียงอธิษฐานให้เขาปลอดภัย

ราวกับรอจนผ่านไปแล้วหนึ่งชาติภพ ในที่สุดเซียวซู่ก็ออกมา แต่เขาถูกช่วยออกมา บทที่ออกมายังคงมีสติอยู่บ้าง เจียงเสี่ยวไป๋จึงรีบวิ่งตรงเข้าไป

“เซียวซู่!”

เมื่อเซียวซู่ได้ยินเสียงตะโกนเรียก จากนั้นเจียงเสี่ยวไป๋ก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า เขาออกมาช้า ดังนั้นจึงเจ็บหนักกว่าพวกหานชิงมาก เขามีแผลไฟลวกเต็มตัว ผมก็ถูกไฟไหม้เช่นกัน ตรงจุดที่เสื้อขาดหลุดลุ่ยเผยให้เห็นถึงเนื้อสีแดงสดออกมาทันที

มองไปแค่แวบเดียว เจียงเสี่ยวไป๋ก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ จากนั้นจึงด่าเซียวซู่อย่างเต็มที่: “นายมันบ้า ทำไมถึงวิ่งเข้าไปแบบนี้? นายไม่รู้หรือไงว่าไฟไหม้เยอะมากขนาดไหน? นายวิ่งเข้าไปแบบนี้เคยคิดถึงผลที่ตามมาบ้างไหม? คิดถึงฉันบ้างรึเปล่า?”

คำพูดประโยคสุดท้าย ทำให้เซียวซู่หยุดชะงักไปทันที จากนั้นสายตาก็เต็มไปด้วยความรู้สึกเสียใจ แต่ยังมีสิ่งอื่นที่มากกว่านั้น

เจียงเสี่ยวไป๋สังเกตเห็นแล้ว เขาขยับปากขึ้น เหมือนจะพูดบางอย่าง อันที่จริงไม่ต้องฟังเจียงเสี่ยวไป๋ก็รู้แล้วว่าเขาจะถามอะไร เพียงแต่ตอนนี้หล่อนรู้สึกไม่สบอารมณ์ ไม่อยากคุยกับเขาจริงๆ จึงหันหลังกลับไป

สุดท้ายเมื่อเห็นว่าสายตาของเซียวซู่ร้อนแรงมาก ถูกเขาจ้องมองจนทนไม่ไหว จึงหันกลับไปมองเขาใหม่อีกครั้ง พร้อมกัดริมฝีปากตัวเองไว้แน่น จากนั้นพูดขึ้น: “หล่อนไม่เป็นอะไร บทที่ออกมาฉันเห็นแล้ว อยู่กับเจ้าบ่าวของหล่อน และถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว”

เดิมทีเซียวซู่เข้าไปเพราะเสี่ยวเหยียน เมื่อยังไม่ได้รับการยืนยันว่าเสี่ยวเหยียนปลอดภัยหรือไม่ เขาจึงยังไม่สามารถพักผ่อนไม่ได้ เขายังคอยประคองสติไว้อยู่ตลอด เจียงเสี่ยวไป๋เข้าใจเรื่องนี้ดี จึงรู้สึกอึดอัดใจขึ้นมา ตอนแรกหล่อนไม่อยากพูด แต่เมื่อคิดไปคิดมาก็ไม่สามารถให้เซียวซู่ที่เจ็บหนักขนาดนี้ต้องทนรอไปตลอด จึงอยากให้เขารีบไปพักผ่อน และส่งตัวไปรักษาต่อ

เมื่อเซียวซู่ได้ยินเช่นนั้น สายตาที่เต็มไปด้วยความกังวลใจกลับหายไปทันที สติก็เริ่มลดน้อยเรื่อยๆจนสลบไป

เจียงเสี่ยวไป๋มองดูเขาถูกหามขึ้นรถพยาบาล ตกใจตะลึงอยู่สักพักจึงจะตามขึ้นไปด้วย

หล่อนคอยอยู่เคียงข้างเขาในฐานะคนสนิท เจ้าหน้าที่พยาบาลที่อยู่ด้านข้างสองสามคนต่างพากันช่วยชีวิตเขา เจียงเสี่ยวไป๋ไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง จึงช่วยอะไรไม่ได้ ได้แต่นั่งมองอยู่ทางด้านข้าง

เมื่อเห็นแผลที่โดนไฟลวกขนาดใหญ่บนตัวเขา ตาของหล่อนเริ่มร้อนขึ้นมาทันที แต่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้ไม่ให้น้ำตาไหลออกมา หล่อนหันหน้ากลับไป และไม่มองเซียวซู่อีก

เมื่อเจียงเสี่ยวไป๋ย้อนนึกถึงเหตุการณ์ไฟไหม้ครั้งใหญ่ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เปลวไฟที่ลุกโชน เหมือนอุทกภัยและเหมือนสัตว์ป่าอันดุร้าย ในสถานการณ์เช่นนั้น คนปกติทั่วไปคงต้องรีบวิ่งหนีเอาตัวรอด แต่เขากลับเผชิญหน้าบุกเข้าไปด้านใน

เพราะผู้หญิงคนนั้นติดอยู่ด้านใน

เจียงเสี่ยวไป๋ก้มหน้าลงและเงียบไปทันที

หล่อนกำลังคิดว่า ถ้าคนที่อยู่ในกองไฟวันนี้คือตัวเอง เซียวซู่จะวิ่งฝ่าเข้าไปแบบไม่คิดชีวิตเช่นนี้รึเปล่า?

คำตอบของเรื่องนี้อันที่จริงเจียงเสี่ยวไป๋ไม่จำเป็นต้องคิดเลย เพราะรู้ดีว่าไม่มีทางแน่นอน

เจ็บปวดตาเหลือเกิน อยากร้องไห้ออกมา แต่กลับรู้สึกว่าตัวเองเป็นแบบนี้ดูเอาแต่ใจเกินไป สุดท้ายเจียงเสี่ยวไป๋จึงสูดหายใจเข้าลึก จากนั้นก็กลั้นน้ำตาไว้

ช่างเถอะ ตอนนี้ยังไม่ต้องคิดอะไรเสียดีกว่า พาเขาไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลก่อน ให้เข้าฟื้นขึ้นมาถือเป็นเรื่องสำคัญกว่า