เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1436

บทที่ 1435 ฉันกำลังบังคับนายอยู่

เดิมทีเจียงเสี่ยวไป๋ยืนอยู่คนเดียว คิดไม่ถึงเลยว่าหานมู่จื่อจะเป็นฝ่ายเดินเข้ามาคุยกับหล่อนก่อน และยังช่วยพูดปลอบใจให้อีกด้วย

เห็นทีคงเป็นเพราะเห็นหล่อนยืนอยู่คนเดียวดูน่าสงสาร จึงหวังดีเดินเข้ามาหา

หลังจากสัมผัสได้ถึงความรู้สึกอันหวังดีจากหานมู่จื่อ เจียงเสี่ยวไป๋จึงพยายามฝืนยิ้มออกมา ในความหม่นหมองนั้นจึงดูดสดใสขึ้นมาบ้าง

“อืม ฉันรู้ ขอบใจนะ”

เสี่ยวหมี่โต้วกระพริบตามองดูเจียงเสี่ยวไป๋ แม้ว่าตอนนี้เจียงเสี่ยวไป๋อารมณ์ไม่ดีอยู่ แต่ตอนมองหน้าเสี่ยวหมี่โต้ว หล่อนยังอดไม่ได้ที่จะทำท่าทางตื่นเต้นดีใจออกมา เพราะเสี่ยวหมี่โต้วหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูมาก

เด็กน้อยน่ารักแบบนี้ พ่อแม่ต้องมียีนแบบไหนกันนะ

จากนั้นเจียงเสี่ยวไป๋ก็เงยหน้ามองหานมู่จื่อ จึงสังเกตเห็นว่าหน้าตาของแม่เสี่ยวหมี่โต้วสวยและมีมิติ ต่างจากเสี่ยวหมี่โต้วโดยสิ้นเชิง แต่ไม่ว่ายังไงสองคนแม่ลูกก็มีหน้าตาที่ดูดีเหมือนกัน

เห็นได้ชัดว่าพื้นฐานของลูกต้องดูจากพ่อแม่จริงๆ

เจียงเสี่ยวไป๋คิดพึมพำภายในใจ จากนั้นก็เบนความสนใจไปที่เรื่องก่อนหน้าต่อ

เวลาค่อยๆเดินผ่านไป ยังไม่มีใครออกมาจากห้องฉุกเฉิน เย่โม่เซินก็จัดการเรื่องทางนั้นเสร็จเรียบร้อยแล้ว และรีบตามมา เมื่อเขามาถึงก็รีบหาภรรยาของตัวเองเป็นอันดับแรก

เมื่อเห็นเย่โม่เซิน เจียงเสี่ยวไป๋จึงเหลือบมองดูเสี่ยวหมี่โต้วอีกครั้ง

อืม แบบฉบับผู้ใหญ่หนึ่งหนึ่งคน แบบเด็กน่ารักหนึ่งคน เป็นลูกของเขาแน่นอน

แต่ยีนของพ่อก็เด่นเกินไปรึเปล่า ทำยังไงให้ลูกเหมือนเขาได้มากขนาดนี้ ไม่รู้ว่าถ้าต่อไปหล่อนตั้งท้อง ลูกที่เกิดออกมาจะเหมือนพ่อกับแม่แบบนี้รึเปล่า?

ถ้าเหมือน คงต้องสนุกมากแน่ๆเลย!

นี่ๆ หยุดก่อน หล่อนจะคิดเรื่องนี้ต่อไม่ได้อีกแล้ว วันนี้โมโหมาทั้งวันแล้ว! เซียวซู่ ไอ้ซื่อบื้อ รอให้เขาตื่นขึ้นมาก่อน หล่อนจะต้องด่าเขาให้สาสม!

…

คนเจ็บสามคนที่ส่งไปรักษา อันที่จริงเสี่ยวเหยียนเป็นคนที่เจ็บน้อยที่สุด เซียวซู่เจ็บหนักสุด และยังถูกส่งไปรักษาช้าที่สุดอีกด้วย เดิมทีทุกคนคิดว่าเขาคงออกมาเป็นคนสุดท้าย

แต่กลับคิดไม่ถึงว่าหานชิงจะฟื้นขึ้นมาแล้ว เซียวซู่ก็ฟื้นขึ้นมาแล้วเช่นกัน แต่เสี่ยวเหยียนกลับยังไม่ฟื้นขึ้นมา

หลังจากที่ฝ่ายชายทั้งสองตื่นขึ้นมาก็ลงเดินทันที ไม่ฟังคำแนะนำของหมอและพยาบาลแม้แต่น้อย เมื่อคนที่เฝ้าอยู่หน้าประตูห้องฉุกเฉินได้ยินว่าเสี่ยวเหยียนยังต้องให้การช่วยเหลืออยู่ ทั้งสองจึงเงียบไปทันที

และหลังจากที่หานชิงเจอหน้าเซียวซู่ จึงเพิ่งจะรู้ว่าเขาก็เข้าไปในเพลิงไฟเช่นกัน ไม่ว่ายังไง คนที่มีความกล้าเช่นนี้มีน้อยมากจริงๆ ดังนั้นหานชิงจึงเม้มปากลง และสุดท้ายก็ยังพูด “ขอบคุณ” กับเขา

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซียวซู่ชะงักไปทันที พูดตอบกลับด้วยท่าทีนิ่งขรึม: “ไม่เป็นไร ยังไงก็ไม่ได้ทำเพื่อคุณ”

เหมือนเป็นการประกาศให้รับรู้ หานชิงกลับพูดต่ออย่างไม่สะทกสะท้านอะไร: “ผมรู้ แต่หล่อนเป็นภรรยาของผม ผมแค่พูดแทนหล่อน”

หลังจากที่พูดออกไปเช่นนี้ เซียวซู่สะอึกไปทันที พูดอะไรไม่ออก

และในขณะเดียวกัน มีเสียงหัวเราะเยาะดังขึ้นมาจากด้านหลัง จากนั้นเจียงเสี่ยวไป๋ยื่นมือมาหยิกหูของเซียวซู่: “นายกำลังทำอะไรอยู่? เพิ่งรักษาหายก็ลงมาเดินเลยนะ อยากตายหรือไง?”

ก่อนหน้านี้ที่ยังไม่ได้คบกัน เมื่อหูของเซียวซู่แดงขึ้นมา เจียงเสี่ยวไป๋ก็อยากจะเข้าไปบิดจับ แต่ตอนนั้นเซียวซู่ไม่ยอม เจียงเสี่ยวไป๋จึงทำได้แค่มอง

ต่อมาหลังจากที่คบกันแล้ว หล่อนจึงหาข้ออ้างว่าหล่อนเป็นแฟนของเขา และในฐานะที่เขาเป็นแฟน จึงต้องยอมจำนนเงื่อนไขของตัวเอง และมักจะคอยพูดถึงหูของเขาตลอด

เซียวซู่ไม่พูดอะไรต่อ

“ตอนแรก นายเป็นคนเริ่มพูดก่อนใช่ไหม? ฉันบอกว่าฉันไม่ถือ นายบอกนายถือ อยากรับผิดชอบ ให้ฉันให้โอกาสนาย ตอนนี้ฉันก็สามารถให้โอกาสนายได้”

เซียวซู่เงยหน้าขึ้น มองหล่อนโดยไม่พูดอะไร

“กลับไปนอนที่ห้องคนไข้ของนายซะ”

เจียงเสี่ยวไป๋อยู่ในท่าทีที่ไม่สามารถต่อรองอะไรได้ ตอนแรกยังหัวเราะเยาะใส่ ตอนนี้กลับไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่เลย หล่อนจ้องมองเซียวซู่ด้วยสีหน้าจริงจัง: “จะไปหรือไม่ไป?”

เขาไม่ปฏิเสธ และไม่ได้ตอบตกลง เจียงเสี่ยวไป๋เห็นเขายืนอยู่ตรงนั้นอยู่นานครู่ใหญ่ เม้มริมฝีปากและมองตัวเองด้วยสายตาดำสนิท เพราะบนใบหน้ามีแผลใหม่เพิ่มขึ้น ดังนั้นจึงทำให้แผลเป็นที่มีก่อนหน้านี้ดูน่าเกลียดมากขึ้นกว่าเดิม

ไม่ น่าจะดูเด่นชัดมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ ทำให้ใครเห็นก็ต้องตกใจ

ทั้งสองยืนคุมเชิงกันอยู่นาน จู่ๆเจียงเสี่ยวไป๋ก็เข้าใจบางอย่างขึ้นมา จึงฉีกยิ้มขึ้น “เห็นที คงเป็นเพราะฉันบังคับนายใช่ไหม?”

“เสี่ยวไป๋ ฉัน...”

“โอเค” เจียงเสี่ยวไป๋ปัดมือ ทำสีหน้าไม่สนใจอะไร: “บทที่นายบุกฝ่ากองไฟเข้าไป ฉันยังห้ามไว้ไม่ได้ ฉันกับนายไม่เหมือนกัน ไม่มีทางวิ่งเข้าไปในกองไฟเพื่อไปหานายโดยไม่สนใจอะไร ขนาดตอนเผชิญหน้ากับเหตุการณ์อันตรายมากเช่นนั้น นายยังไม่สนใจความรู้สึกของฉันเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตอนนี้?”

เมื่อพูดจบ เจียงเสี่ยวไป๋ก็ลุกขึ้น ค่อยๆจัดเสื้อผ้าของตัวเอง ด้วยสีหน้าอันเย็นชา

“นายจะไปก็ได้ ฉันไม่บังคับให้นายกลับไปที่ห้องคนไข้ แต่ฉันเจียงเสี่ยวไป๋รักศักดิ์ศรี ไม่มีทางอยู่เป็นเพื่อนนายอีกต่อไป”

หล่อนหันไปทางเซียวซู่ทำท่าทางบอกลา เอ่ยปากพูดขึ้น: “ฉันกลับบ้านก่อนนะ ขอให้นายหายไวๆ สู้ๆนะ”