เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1440

บทที่ 1439 คุณต้องรอผม

หล่อนเพียงแค่คิดไม่ตกว่าทำไมเขาถึงต้องทำแบบนี้?

ทำให้ต้องเกิดเรื่องขึ้นกับเสี่ยวเหยียน ทำให้หานชิงต้องเสียใจ ล้วนแล้วแต่ไม่มีผลดีต่อเขาเห้อเหลียนจิ่งทั้งนั้น กลับทำให้สวี่เย็นหวั่นไม่ชอบเขามากขึ้น รู้สึกว่าเขาอคติมากเกินไป

เมื่อก่อนสวี่เย็นหวั่นไม่ยอมสนใจเขา เหตุผลแรกก็เป็นเพราะเขาเจ้าชู้ เหตุผลข้อที่สองเป็นเพราะเขาอคติเยอะเกินไป

ทุกครั้งที่มองเข้าไปในตาของเขา สวี่เย็นหวั่นมักจะสัมผัสได้ถึงภาพลวงตาอันน่าสะพรึงกลัว เหมือนพวกสัตว์ป่าที่ออกล่าเหยื่อยามค่ำคืน เมื่อจ้องมองมาที่คุณทำให้รู้สึกขนลุกเย็นยะเยือกทุกครั้ง

หล่อนไม่ชอบ ไม่ชอบมาก

เห้อเหลียนจิ่ง สรุปแล้วนายเป็นคนทำเรื่องนี้จริงเหรอ?

สวี่เย็นหวั่นสับสนไปหมด กัดริมฝีปากแน่น ได้แต่หวังว่าหานชิงจะปลอดภัย

เมื่อเดินทางมาถึงโรงพยาบาล หลินสวี่เจิ้งกำลังคุยกับหานชิงอยู่ สวี่เย็นหวั่นคอยมองอยู่ด้านข้าง เห็นร่างกายของเขาบอบช้ำไปด้วยแผล จึงรู้สึกสงสารจับใจ

เพราะเสี่ยวเหยียนยังอยู่ที่โรงพยาบาล ดังนั้นหานชิงจึงไปไหนไม่ได้ ครั้งนี้เขาเองก็เจ็บหนัก อีกทั้งตอนนี้เสี่ยวเหยียนยังไม่ฟื้นขึ้นมา หานชิงจึงต้องอยู่เฝ้าหล่อนตลอด หลัวหุ้ยเหม่ยกับพ่อจางคอยพร่ำบอกเขา ให้เขาไปพักผ่อน ให้พวกเขาสองคนพ่อลูกเฝ้าเสี่ยวเหยียนก็พอ หานชิงก็ไม่ฟัง ดื้อดันจะเฝ้าด้วยตัวเองให้ได้

สุดท้ายหมดหนทางพูดจริงๆ จึงต้องปล่อยเขาไป

ไม่ต้องพูดถึงหานชิง แม้แต่หานมู่จื่อก็คอยเฝ้าอยู่ด้วยตลอด เพียงแต่ที่บ้านของหล่อนยังมีเสี่ยวโต้วหยาที่กำลังรอหล่อนอยู่ สุดท้ายหานมู่จื่อจึงทำได้เพียงพูดกำชับสั่งไว้และกลับไปที่บ้าน

เมื่อหลินสวี่เจิ้งพาสวี่เย็นหวั่นมาถึงที่โรงพยาบาล หานชิงก็พูดคุยกับหลินสวี่เจิ้งสักพัก แต่ไม่หันไปมองสวี่เย็นหวั่นเลยแม้แต่น้อย

สุดท้ายบทที่กำลังจะกลับ สวี่เย็นหวั่นยังคงรู้สึกเสียใจ

สิ่งแรกที่สวี่เย็นหวั่นทำเมื่อกลับไปถึงที่บ้าน คือโทรหาเห้อเหลียนจิ่ง

หลังจากที่กดโทรออก เสียงตอบรับที่เข้ามาในสายกลับบอกว่ามือถือของเห้อเหลียนจิ่งปิดเครื่อง หล่อนจึงรู้สึกสงสัยว่าเขาไปไหน? ไฟไหม้ครั้งใหญ่ที่แทบคร่าชีวิตของเสี่ยวเหยียนไป เป็นฝีมือเขาจริงหรือไม่?

ขณะที่สวี่เย็นหวั่นกำลังครุ่นคิด เมื่อเปิดประตูเข้าไป ถึงกับต้องตกตะลึงไปในทันที

เพราะคนที่นอนอยู่บนเตียงในห้องหล่อน คือเห้อเหลียนจิ่งที่ไม่ได้เจอกันนานมาก เมื่อเห็นว่าหล่อนเข้ามา จึงยิ้มเยาะใส่หล่อน “กลับมาแล้วเหรอ?”

สวี่เย็นหวั่นตกใจมาก หยุดอยู่ที่เดิม ไม่กล้าก้าวเท้าเดินออกไปต่อ มองเห้อเหลียนจิ่งด้วยความหวาดระแวง

“ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่? นายมาที่นี่ทำไม? นายรู้รึเปล่าว่าที่นี่คือห้องของฉัน? อีกอย่าง นายเข้ามาได้ยังไง?”

ท่าทางหวาดระแวงของหล่อนทำให้ เห้อเหลียนจิ่งเสียใจมาก จากนั้นเขาจึงลุกขึ้นมาจากเตียง “ทำไมต้องระแวงฉันขนาดนั้นด้วย เมื่อคืนตอนเธอเมา ฉันเป็นคนมาส่งเธอกลับบ้านเอง และหยิบกุญแจติดมือไปด้วย มีปัญหาอะไรไหม?”

กรุ๊งกริ๊ง——

ระหว่างที่พูดอยู่ มือของเห้อเหลียนจิ่งก็ถือกุญแจขึ้นมา เมื่อสวี่เย็นหวั่นเห็นกุญแจพวงนั้น สีหน้าจึงเปลี่ยนไปทันที

“เห้อเหลียนจิ่ง นายหมายความว่ายังไง? ทำไมนายต้องเอากุญแจของฉันไปด้วย นายรู้บ้างรึเปล่า การที่เอาของคนอื่นไปโดยพลการแบบนี้ถือว่าเป็นการขโมย!?”

“ขโมย?” เห้อเหลียนจิ่งยิ้มเยาะ “ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเธอ แค่หยิบกุญแจของเธอไปหนึ่งพวง จะถือว่าขโมยได้ยังไง? มากไปกว่านั้น เมื่อคืนฉันทำเธอแล้ว เธอก็ตอบตกลงฉันแล้ว แม้ว่าตอนนั้นเธอจะดื่มจนเมาแล้ว แต่คำพูดหลังจากดื่มไปแล้ว ก็ถือว่าเชื่อถือได้ ใช่ไหม?”

เมื่อคืนสวี่เย็นหวั่นเมาจนไม่ได้สติอะไรเลย ต่อมาเกิดเรื่องอะไรขึ้น หล่อนจำอะไรไม่ได้เลย ยังจะมีสติไปพูดคุยสนทนาได้อย่างไร?

“ยิ่งไปกว่านั้น ฉันยังช่วยเธอทำความดีแล้วหนึ่งเรื่อง เธอควรขอบคุณฉันไม่ใช่หรือไง?”