เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1445

บทที่1444 อย่าพูดว่าเลิก

เจียงเสี่ยวไป๋ถูกเซียวซู่แบกมาตลอดทางออกมาจากบาร์เหล้า

อุณหภูมิหายในบาร์เหล้าสูง เจียงเสี่ยวไป๋อยู่ด้านในก็เลยไม่หนาว แต่พอออกจากบาร์มา ก็ถูกลมหนาวจากด้านนอกพัดมา เธอจึงทนไม่ไหวจนตัวสั่นออกมา

แต่ภายในใจนั้นก็ยังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอยู่ เซียวซู่แบกเธอเดินมาตลอดทาง เธอก็ต่อว่าเขาไปตลอดทาง

“วางฉันลงเซียวซู่ ได้ยินมั้ย? นี่คุณอุ้มฉันหรอ? คุณกำลังแบกฉันอยู่ชัดๆ แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรมาแตะเนื้อต้องตัวฉันกัน? จะใช้สิทธิ์ที่คุณจ่ายบิลให้ทุกคนงั้นหรอ? นั่นมันเป็นเงินที่คุณจ่ายแทนคนอื่น ทำไมฉันต้องรับผิดชอบผลที่ตามมาแทนพวกเขาด้วย?”

ไร้การตอบสนอง ภาพตรงหน้ายังคงเปลี่ยนไปไม่หยุด

เจียงเสี่ยวไป๋โกรธจนไม่ไหวอยู่แล้ว จึงได้พ่นคำด่าเข้าออกมาต่อ “คุณไปแย่งบิลอะไรกัน? ทำตัวเป็นคนโง่ที่โดนหลอกให้เสียเงินไปเปล่าๆอะไรหรือไง คุณนึกว่าคุณมีเงินมากหรอ? ฉันก็แค่อยากเต้นกับผู้ชายคนอื่นชั่วโมงนึงมันเกี่ยวอะไรกับคุณ ถึงคิวที่คุณจะเสนอหน้าออกมาหรอ?”

“คุณปล่อยฉันลงไปนะ ฉันจะเดินเอง ปล่อยฉันลง!”

“เซียวซู่ไอ้คนระยำ ได้ยินหรือเปล่า? คุณมาหาฉันทำไมฮะ? คุณไปอยู่โรงพยาบาลของคุณไปสิ คนงามของคุณยังรอคุณอยู่ที่โรงพยาบาล ถึงยังไงที่ฉันพูดไปคุณก็ไม่ฟังอยู่แล้ว แล้วทำไมฉันต้องฟังคุณด้วย? ปล่อยฉันลง!”

ในที่สุด เซียวซู่ก็คงรับคำพูดเรื่อยเปื่อยของเธอไม่ไหว ก็ได้หยุดฝีเท้าลง จากนั้นก็วางเจียงเสี่ยวไป๋ลงบนพื้นไปอย่างนิ่มนวล

ทันทีที่เท้าเหยียบถึงพื้น เจียงเสี่ยวไป๋ก็จ้องมองเซียวซู่ไปด้วยความอาฆาต หลังจากนั้นก็ผันร่างเดินออกไป

“ถ้าเธอกล้าหนีไปอีก ฉันจะแบกเธอขึ้นมา แล้วก็จะเดินกลับบ้านไปอย่างนี้”

ได้ยินอย่างนั้น ฝีเท้าของเจียงเสี่ยวไป๋ก็ได้หยุดชะงักลง จากนั้นก็หันมาจ้องมองเซียวซู่ “คุณขู่ฉันหรอ?”

เซียวซู่เดินเข้าไปข้างหน้าสองสามก้าว เข้าประชิดด้านหน้าเธอ “ไม่ต้องขู่หรอก ที่นั่นมีคนดีคนชั่วปะปนกันไปหมด ด้านในมีคนแบบไหนอยู่เธอไม่รู้เลยหรือไง เธออยู่ในนั้นฉันไม่วางใจ”

“ชิส์ เมื่อก่อนบทที่คุณไปดื่มเหล้าให้ลืมความทุกข์ยังได้เลย ทำไมฉันไปเต้นสักหน่อยต้องให้คุณมายุ่งด้วยล่ะ?”

“นั่นเพราะว่าตอนนี้ฉันเป็นแฟนเธอแล้วไง ถ้าเธอไม่ใช่แฟนฉัน เธอคิดว่าฉันจะมายุ่งหรือเปล่า?”

“เซียวซู่ คุณทำให้มันชัดเจนหน่อย บทที่ฉันยุ่งกับคุณ คุณไม่ฟังฉัน ทำไมบทที่คุณมายุ่งกับฉัน ฉันต้องฟังด้วย? คุณเป็นแฟนแล้วมันเจ๋งมาก? ถ้าคุณใช้สถานะแฟนแล้วจะมายุ่งกับฉันล่ะก็ งั้นเลิกกันไปก็สิ้นเรื่อง”

บทที่เจียงเสี่ยวไป๋พูดคำพูดตรงท่อนสุดท้ายของประโยคนี้ออกมาความรู้สึกในตอนนั้นสงบนิ่ง

เธอไม่ใช่คนจำพวกที่ว่าชอบพูดคำว่าเลิกซี้ซั้วอยู่ตลอด แต่วันนี้เธออยากเลิกมากจริงๆ

ได้ยินคำว่าเลิกคำนี้แล้ว รูม่านตาเซียวซู่หดลงเล็กน้อย หรี่ตามองเธอ “เธอพูดอีกทีสิ?”

เจียงเสี่ยวไป๋หลุบตาลง “จะให้พูดอีกทีไปทำไม? คุณไม่ได้หูตึงสักหน่อย ได้ยินไม่ชัด? เรื่องวันนี้ ถ้าคุณเห็นฉันเป็นแฟนของคุณ และได้คิดว่าคุณเป็นแฟนของฉัน คุณไม่มีทางที่จะไม่สนใจความคิดของฉัน คุณรู้หรือเปล่าว่าบทที่คุณพุ่งเข้าไปหาไฟฉันกังวลแค่ไหน? คุณรู้หรือเปล่าว่าบทที่คุณถูกช่วยออกมาฉันโล่งใจมาก โรงพยาบาลอะไรก็ตามไปหมด แต่ผลก็คือคุณกลับถือดีเสียเหลือเกิน พอตื่นขึ้นมาก็ไปอยู่ข้างๆเสี่ยวเหยียนของคุณทันทีเลย ข้างตัวเธอไม่มีคนคอยเฝ้าอยู่หรือไง? ก็ไม่ เธอมีสามี มีคนในครอบครัว คุณไปแล้วมันจะทำอะไรได้ล่ะ? ฉันให้คุณกลับห้องผู้ป่วยไป คุณก็ยังไม่รักดี ฉันไปแล้ว แม้แต่จะไล่ตามมาก็ไม่มี เหอะๆ...”

พูดถึงตรงนี้ เจียงเสี่ยวไป๋ไม่รู้เหมือนกันว่ากำลังดูถูกตัวเองหรือว่าคิดว่ามันน่าขันกัน จู่ๆก็หลุดหัวเราะออกมา สุดท้ายก็หัวเราะจนจมูกเริ่มแสบไปหมด

เธอเงยหน้าขึ้น จ้องมองเซียวซู่ไปด้วยดวงตาที่แดงก่ำเหมือนกับกระต่ายไม่มีผิด “คุณว่า ใต้หล้านี้จะมีแฟนที่อาภัพอย่างฉันหรือเปล่า?”

คำพูดประโยคนั้นได้กล่าวโทษออกมาคำแล้วคำเล่า ก่อนหน้านี้เจียงเสี่ยวไป๋เอาแต่เก็บซ่อนมันเอาไว้ในใจ เพราะว่าเขาบาดเจ็บหนักเธอก็เลยไม่พูดออกไปสักคำ เพราะว่าสถานการณ์มันไม่อำนวย เธอพยายามที่อยากจะให้ตัวเองเป็นแฟนที่รู้กาลเทศะคนนึง

ถึงยังไงคนเขาก็ได้รับบาดเจ็บมา เธอยังพูดแดกดันอยู่ที่นั่นอีก หาเรื่องให้ตัวเองมันแย่ขนาดไหน