เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1446

บทที่1445 นับว่าคุณมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีอยู่

“เซียวซู่ ฉันพูดกับคุณอยู่นะคุณได้ยินหรือเปล่า รีบวางฉันลงไป บนตัวคุณก็ยังมีบาดแผลอยู่ ตอนนี้แผลฉีกแล้ว เลือดไหลออกมาหมดแล้ว”

ก่อนหน้านี้เจียงเสี่ยวไป๋โกรธเขา คิดว่าถึงแม้ว่าเซียวซู่นั้นจะเป็นลมล้มพับไปกลางถนน เธอก็ไม่มีทางเป็นห่วงเขา ไม่มีวันสนใจเขาเด็ดขาด

แต่ตอนนี้เห็นเสื้อผ้าของเขาเปื้อนเลือด เสี่ยวไป๋จึงรู้ตัวขึ้นมาว่าตัวเองยังเป็นห่วงเขามากอยู่

แต่เซียวซู่นั้นไม่เชื่อฟังคำพูดของเธอ ยังคงดึงดันที่จะอุ้มเธอเดินออกไป เจียงเสี่ยวไป๋อยากจะขืนร่างออกจากตัวเขา ขัดขืนอยู่สักพัก เซียวซู่ก็อุ้มเธอแน่นขึ้นกว่าเก่า แผลก็ยิ่งฉีกเร็วขึ้น

เจียงเสี่ยวไป๋ก็ร้อนรนไม่ไหวขึ้นมาทันที เธอกัดริมฝีปากล่าง “ตกลงคุณจะวางฉันลงหรือเปล่า?”

คาดว่าคงเป็นเพราะน้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความโกรธเกรี้ยว เซียวซู่ก็เลยหันมาใส่ใจขึ้นมาหลายส่วน หยุดฝีเท้าแล้วหันไปมองเจียงเสี่ยวไป๋ จากนั้นก็เอ่ยออกไปว่า “ฉันทำให้เธอโกรธแล้ว การที่จะต้องทนต่อเรื่องนี้มันก็เป็นเรื่องที่ควรทำอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องให้เธอมาเป็นห่วงฉัน”

ได้ยินอย่างนั้น เจียงเสี่ยวไป๋ก็ถลึงตาใส่เขาไป แสดงท่าทางเย่อหยิ่งสุดๆ “ใครเป็นห่วงคุณกัน? คุณหลงตัวเองไปหน่อยมั้ย? คุณไม่ได้บาดเจ็บเพราะฉันสักหน่อย ถ้าฉันเป็นห่วงคุณก็แปลกแล้ว”

พูดจบก็เหมือนจะกลัวว่าเซียวซู่จะไม่เชื่อ เจียงเสี่ยวไป๋ตีมือเขาไปอย่างไม่อ่อนโยนเลยแม้แต่น้อย “รีบวางฉันลง คุณคิดว่ากลิ่นคาวเลือดบนตัวคุณมันหอมมากหรือไง? คุณรับไหว แต่ถูกคุณอุ้มอย่างนี้ฉันจะรู้สึกว่ามันเกินที่จะรับไหวเอาหรือเปล่า?”

ที่แท้เธอก็รังเกียจกลิ่นคาวเลือดบนร่างตน

เซียวซู่เข้าใจขึ้นมาทันใด ก่อนหน้านี้เจียงเสี่ยวไป๋ก็พูดมาตั้งนานแล้วเขาไม่ยอม แต่ตอนนี้หลังจากที่ได้ยินว่าเจียงเสี่ยวไป๋รังเกียจเขา เขาก็รีบวางเจียงเสี่ยวไป๋ลงอย่างรวดเร็วจริงๆ

หลังจากที่เท้าของเจียงเสี่ยวไป๋จรดลงพื้น ก็มองเขาไปอย่างจนใจ แอบแขวะเงียบๆอยู่ในใจ ยังเป็นคนที่ทำอะไรไม่คิดอยู่จริงๆ คนอื่นพูดอะไรเขาก็เชื่อหมด ด้วยมันสมองอย่างนี้ ปกติก็สามารถโบกมือลาจักรยานได้แล้ว!

แต่ดีเหมือนกันที่เขาไม่มีความคิดอะไรเลย เจียงเสี่ยวไป๋ถึงได้หลอกเขาได้ง่ายๆ

“เรียกรถเถอะ ถือโอกาสไปโรงพยาบาลจัดการกับแผลของคุณใหม่ด้วยสักหน่อย”

เซียวซู่อยากปฏิเสธ แต่เจียงเสี่ยวไป๋ได้เดินไปดักรถที่ข้างถนนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และยังหันกลับมาเอ่ยด้วยใบหน้าที่ดูรังเกียจ “ถ้าคืนนี้แผลคุณยังมีเลือดไหลออกมาอยู่ล่ะก็ คุณก็อยู่โรงพยาบาลไปซะ อย่าเข้าห้องมานอนกับฉัน”

ถูกเธอพูดมาอย่างนี้ เซียวซู่ก็ไม่กล้าปฏิเสธออกมาอีก

จากนั้นเจียงเสี่ยวไป๋ก็ได้ไปโรงพยาบาลเพื่อจัดการกับแผลใหม่เป็นเพื่อนเซียวซู่ คุณหมอจัดการให้เขาเสร็จก็ได้กำชับออกมา “อย่าเพิ่งให้แผลโดนน้ำ เพื่อไม่ให้มันติดเชื้อ พรุ่งนี้ค่อยมาเปลี่ยนยา”

เซียวซู่คงคิดว่ามันค่อนข้างจะยุ่งยาก ถามหมอเอายากลับไปใส่เองที่บ้านได้หรือเปล่า ถามเสร็จหัวก็ถูกเจียงเสี่ยวไป๋ตบลงมาทีนึง จากนั้นเธอก็แทรกขึ้นมา

“คุณหมอคะ พรุ่งนี้พวกเราจะมาเปลี่ยนยาตรงตามเวลาแน่นอนค่ะ”

จากนั้นก็ลากเซียวซู่ไป เดินไปพลางสอนเขาไปพลาง “คุณเปลี่ยนยาอะไรได้กัน? จะต้องมาโรงพยาบาลเปลี่ยนให้ดีๆสิ บาดเจ็บจนกลายเป็นแบบนี้แล้วคุณก็ช่วยซื่อสัตย์กับฉันสักหน่อยเถอะคุณ”

ในระหว่างที่กลับถึงบ้าน เจียงเสี่ยวไป๋เปิดประตูเข้าไปก็ได้พบว่าภายในบ้านยังเปิดไฟเอาไว้ บทที่เปลี่ยนรองเท้าในใจก็เกิดความไม่เข้าใจขึ้นมา “คุณกลับบ้านมาก่อน?”

“อืม”

เซียวซู่เดินตามหลังเธอเข้าประตูมา พร้อมเอื้อมมือไปปิดประตูให้ดี เขาก้มลงไปหยิบรองเท้ามา “กลับมาเห็นว่าเธอไม่อยู่ ก็ออกไปหาเธอ”

ชิส์ ก็นับว่าเขายังพอมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีอยู่บ้าง

“แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่บาร์เหล้าร้านนั้นกัน?” เจียงเสี่ยวไป๋หันหน้าไป สายตาเหล่มองเซียวซู่

“เซนส์”