เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1447

บทที่1446 เป็นเขาที่พยายามไม่พองั้นหรอ

ในคืนนั้นทั้งสองคนก็ได้คืนดีกัน

บทที่เซียวซู่นอนลง ทั้งร่างก็เจ็บไปหมด เดิมทีเขานึกว่าตัวเองจะนึกถึงเสี่ยวเหยียน แต่นึกไม่ถึงในหัวล้วนเต็มไปด้วยใบหน้าโกรธน้อยใจนั้นของเจียงเสี่ยวไป๋เต็มไปหมด บทที่เธอหลุบตาต่ำลงขนตานั้นเปื้อนไปด้วยความแวววาวเป็นกระจุกๆ แล้วยังมีเสียงบทที่เธอพูดออกมาอีก

แล้วก็ยังมีท่าทางบทที่เธอขึ้นไปฆ่าล้างบางอยู่บนเวทีอีก

มันช่างสวยมากจริงๆ

คิดไปแล้ว มุมปากของเซียวซู่ก็ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

“ยิ้มบ้าอะไร?”

จู่ๆข้างๆมีเสียงคำถามของเจียงเสี่ยวไป๋ดังเข้ามา เซียวซู่ชะงักไปเล็กน้อย รอยยิ้มมุมปากก็หายไป ลืมตาขึ้นมาก็สบเข้ากับสายตาของเจียงเสี่ยวไป๋

“เธอยังไม่นอน?”

เจียงเสี่ยวไป๋เบะปากออกมา เบียดเข้าไปข้างๆร่างของเขามองเขาไปด้วยสายตาเศร้าสร้อย

“นอนไม่หลับอ่ะ เป็นห่วงมากเลย”

ได้ยินเธอบอกว่าเป็นห่วง เซียวซู่ก็เกิดความละอายใจขึ้นมาทันที นึกว่าเธอกำลังหมายถึงเรื่องเมื่อตอนกลางวัน เก็บกลั้นความเจ็บปวดตรงแผลบนร่างพลิกตัวหันเข้าหาเจียงเสี่ยวไป๋

“ยังโกรธเรื่องเมื่อตอนกลางวันอยู่?”

พูดไปแล้ว เซียวซู่ก็ได้จับมือเธอเอาไว้ พูดเสียงค่อยๆออกมา “อย่าโกรธอีกเลย เธอก็รู้นี่ว่าฉันง้อใครไม่เป็น ถ้าเธอโกรธอีก ฉันก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงแล้ว”

“ใครเขาโกรธเรื่องเมื่อกลางวันกัน?”

ไม่ใช่เพราะเรื่องเมื่อกลางวัน? เซียวซู่สีหน้าแปลกใจออกมาเล็กน้อย แล้วมันเป็นเรื่องอะไรกัน?

“บทที่คุณอยู่ที่บาร์ ตกลงแล้วทำไมถึงต้องเสียเงินจ่ายบิลให้คนอื่นด้วย? คืนนี้ซื้อทั้งของกิน ทั้งยังซื้อสร้อย แล้วยังจ่ายบิลให้คนอื่นเขาอีก คืนเดียวคุณจ่ายเงินไปเท่าไหร่แล้ว?”

บทที่พูดถึงเงินพวกนี้ขึ้นมา ใบหน้าของเจียงเสี่ยวไป๋แทบจะสามารถบรรยายด้วยสองคำได้เลย:เสียดาย

เธอเสียดายเงินพวกนั้นจริงๆ จากที่เธอรู้มา งานของเซียวซู่นั้นไม่ได้สบายอย่างนั้น เงินเดือนเองก็ไม่ได้สูงเช่นกัน แล้วเขาต้องใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะหาเงินพวกนั้นมาได้กัน?

ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธจริงๆ เจียงเสี่ยวไป๋จึงต่อว่าออกไป “คุณไปโชว์ออฟอะไรกัน? รออีกสักนิดไม่ได้เลยหรือไง? ตอนหลังฉันก็เตรียมจะแก้อยู่แล้ว”

เซียวซู่ตะลึงงันออกมาสุดๆ นึกไม่ถึงว่าสิ่งที่เธอเจ็บใจก็คือเงินพวกนั้น และก็นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าเรื่องนี้จะสามารถเบนความสนใจของเธอได้เร็วอย่างนี้ เห็นใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความเสียดาย ดวงตาของเซียวซู่ลุ่มลึกลงหลายส่วน หลุดหัวเราะเบาๆพร้อมเอ่ยออกไป “ฉันกลัวว่าถ้ารอต่อไปอีก จะมีคนแย่งจ่ายไปจริงๆ”

“จะเป็นไปได้ยังไง? ค่าใช้จ่ายของทุกคนมันไม่ใช่น้อยๆ จะมีใครยอมเป็นคนโง่ให้คนอื่นหลอกเอาเงินไปเปล่าๆอย่างนั้นกัน?”

“มี”

เสียงของเซียวซู่เรียบนิ่ง “เมื่อคืนตอนฉันไปจ่ายเงิน หลังจากนั้นก็ยังมีอีกตั้งหลายคน เห็นฉันแย่งจ่ายไปก่อนแล้ว แล้วก็ยังมีท่าทางฉุนเฉียวออกมาอีก”

พูดมาถึงตรงนี้ เขาก็ชะงักไปเล็กน้อย แล้วก็ได้กลับไปเอ่ยอย่างจริงจังขึ้นมาอีกครั้ง “เห็นได้เลยว่าถ้าฉันช้าไปก้าวนึง เธอก็จะต้องไปเต้นกับคนอื่นแล้ว”

ไม่รู้ว่าทำไม เจียงเสี่ยวไป๋ถึงได้รู้สึกได้ว่าในคำพูดนี้มีความหึงหวงออกมาเล็กน้อย เธอเข้าใจผิดไปหรอ? เพื่อยืนยันการคาดเดาในใจของตัวเอง เจียงเสี่ยวไป๋จึงเล่นหูเล่นตาถามออกไป “เต้นกับคนอื่นมีอะไรที่ไม่ดีกัน? เพราะถึงยังไงคุณก็ทิ้งแฟนของคุณไปช่วยคนอื่นได้อยู่แล้ว แน่นอนว่าแฟนของคุณเองก็สามารถเต้นกับผู้ชายคนอื่นได้เหมือนกัน? คุณว่าใช่หรือเปล่า?”