เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1450

บทที่1449 คุณไม่ได้มีสิทธิ์อยู่แล้ว

ช่างแต่งหน้าอยู่ในอารมณ์ร้อนรุ่ม พุ่งเข้าไปเตรียมที่จะเข้าไปทุบตีด่าว่าผู้ช่วยของเธอ ผู้ช่วยตัวน้อยหวาดกลัวจนถอยเข้าไปหลบด้านหลัง

“มาส์กหน้าพวกนั้น คุณเอามาด้วยหรือเปล่า?”

ผู้ช่วยตัวน้อยพยักหน้าออกมาอย่างขี้ขลาดตาขาว “เอามาแล้วค่ะ”

เธอเอาของจากในกระเป๋าออกมา “คุณตำรวจ ของฉันก็เอามาหมดแล้ว แต่ฉันขอถามได้มั้ยคะว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกัน? ถึงแม้ว่าฉันจะขโมย แต่ก็แค่มาส์กหน้านิดหน่อยเอง ไม่ถึงกับต้องจับฉันมาหรอกมั้ง?”

ตำรวจรับมาส์กหน้ามา เหลือบมองเธอไปเล็กน้อย “ไม่ได้จะจับคุณ ที่ไม่มีธุระของคุณแล้ว คุณไปรออยู่ที่ด้านนอกก่อนเถอะ”

“อ้อ” ผู้ช่วยตัวน้อยมองช่างแต่งหน้าไปอย่างทำอะไรไม่ถูก จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตาเดินออกไปด้วยความกลัว

อันที่จริงเรื่องนี้มันง่ายนิดเดียว ทั้งสองคนที่เข้าห้องวันนั้นต่างน่าสงสัยด้วยกันทั้งคู่ แต่ในบัญชีของช่างแต่งหน้าได้มีเงินก้อนโตเพิ่มขึ้นมาอย่างน่าประหลาด เธอก็เลยเป็นเป้าหมายหลักของการตรวจสอบ

เดิมทีช่างแต่งหน้าก็ไม่ได้มีความมั่นใจอะไร ไม่อย่างนั้นก็ไม่คิดจะหนีหรอก ถึงยังไงก็เป็นครั้งแรกที่ทำเรื่องพวกนี้ แต่เดิมก็กลัวอยู่ ตอนนี้หลังจากผู้ช่วยตัวน้อยเอามาส์กหน้าออกมา เธอก็ได้กลัวจนปากเริ่มสั่นออกมา

ทำไม ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้?

ทั้งๆที่ตอนแรกก็ได้ตกลงกันแล้วว่าเพียงแค่ลงมือไปที่มาส์กหน้า จากนั้นก็แสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก็สามารถหนีพ้นไปได้แล้วไง ทำไมถึงไม่เหมือนอย่างที่เธอคิดเอาไว้เลยล่ะ?

คาดว่าคงมองออกถึงความหวาดกลัวของเธอ ตำรวจเอากล่องมาส์กหน้าส่งให้ลูกน้องไป “เอาไปตรวจดู”

หลังจากนั้นก็ได้หันมาพูดกับช่างแต่งหน้าที่ก่ออาชญากรรมคนนั้นอีกครั้ง “สวรรค์มีความยุติธรรม ทำผิดก็ต้องถูกลงโทษ การก่ออาชญากรรมเรื่องพวกนี้ขอเพียงแค่คุณทำลงไป ไม่ช้าก็เร็วก็จะถูกเปิดเผย กระดาษมันไม่มีทางที่จะห่อไฟได้”

ขอบตาของช่างแต่งหน้าแดงก่ำ รีบระเบิดตัวเองทันที “ขอโทษค่ะคุณตำรวจ ฉันถูกล่อลวงไปชั่ววูบ มาส์กหน้าก็เป็นคนคนนั้นเป็นคนให้ฉันมา บอกว่าขอเพียงแค่เปลี่ยนอันนี้ก็จะให้เงินฉัน ตอนนั้นฉันเองก็นึกไม่ถึงว่าเขาจะคิดทำร้ายคนอื่น ก็เลยตอบรับไป”

“คุณเห็นคนที่อยู่ตรงหน้าคุณเป็นเด็กสามขวบหรือไง? ไม่ได้คิดทำร้ายคนอื่นจะให้เงินคุณมาตั้งมากมาย? คุณก็เป็นแม่คนแล้ว ไม่มีทางที่จะไม่มีแม้แต่ความตระหนักพวกนั้น ความจริงก็คือคุณรู้อยู่แล้วว่าเป็นการทำร้ายคนอื่น แต่คุณก็โลภ”

ช่างแต่งหน้านั่งลงบนเก้าอี้ ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงไปโดยสมบูรณ์

สุดท้ายช่างแต่งหน้าก็เอ่ยถึงคนที่ว่าจ้างออกมา คนของทางสถานีตำรวจหลังจากที่สืบได้ว่าคนผู้นี้ก็คือเห้อเหลียนจิ่งของบริษัทตระกูลเห้อก็แปลกใจกันมาก

คุณชายแห่งบริษัทตระกูลเห้อทำไมถึงต้องการทำร้ายเจ้าสาวของหานชิงด้วย? ในภายหลังคนของทางตำรวจได้ตามสืบกันอีกที ก็ได้พบว่าบริษัทตระกูลเห้อหลักๆแล้วจะทำธุรกิจอยู่ที่ต่างประเทศทั้งนั้น ถึงแม้ว่าบริษัทตระกูลหานจะมีการเติบโตอยู่ที่ต่างประเทศด้วยเหมือนกัน แต่ทั้งสองบริษัทก็ต่างคนต่างอยู่ไม่เกี่ยวข้องกันมาโดยตลอด เพราะว่าธุรกิจไม่เหมือนกันเลย

ดังนั้นแล้วก็เลยทำให้คนอื่นไม่อาจเข้าใจได้เลย ทำได้เพียงไปหาเจ้าของเรื่อง

บทที่คนของทางตำรวจเจอเห้อเหลียนจิ่ง เขาก็ไม่ปิดบังไม่ขัดขวางการปฏิบัติหน้าที่ เหมือนกับว่าจะคาดเดาอยู่แล้วว่าคนจากทางตำรวจจะมาหาเขา หรืออีกอย่างก็คือเขานั้นจงใจ อันที่จริงด้วยอิทธิพลของเขา ถึงแม้ว่าเขาจะไม่สามารถทำเรื่องนี้ให้ออกมาจนไม่มีช่องโหว่เลยได้ แต่ก็สามารถควบคุมเบาะแสมากมายให้ทางตำรวจปวดหัวกันได้เหมือนกัน

แต่ว่าไม่มี คดีตีแตกไปได้อย่างสบายๆ บทที่คนของทางตำรวจถามเห้อเหลียนจิ่ง เขาก็ยอมรับออกมาตรงๆ

“ทำไม? นายหานกับคุณจางก็ไม่ได้เป็นศัตรูคู่แค้นกับคุณ ทำไมคุณถึงคิดอยากจะวางเพลิงเผาเธอทั้งเป็น?”

ได้ยินอย่างนั้น เห้อเหลียนจิ่งมองอีกฝ่ายไปด้วยอาการเหยียดหยามสุดๆ พร้อมกับยกยิ้มเย็นออกมา “ฉันจะทำอะไรก็ไม่จำเป็นจะต้องมีเหตุผล อยากเผาหล่อนก็เผา มันจะทำไม?”

สีหน้าคนของทางตำรวจเองก็เยือกเย็นตามกันออกมา