เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1451

บทที่1450 อดีต

สภาพแวดล้อมของการใช้ชีวิตตั้งแต่เด็กของเห้อเหลียนจิ่งนั้น ก็คือใช้ชีวิตมาด้วยการเผชิญกับ ผู้เป็นพ่อที่ตบตีแม่ของตนตลอดทั้งวัน ขอแค่ไม่เป็นที่น่าพอใจ ขอแค่แม่เถียงไปสักคำ พ่อผู้ติดเหล้าเป็นชีวิตจิตใจคนนั้นของเขาก็จะจับมาไม่ว่าจะเป็นใครหน้าไหนทุบตีแม่ของตน

ตั้งแต่เล็กเขาก็ชินหูชินตาไปหมด ในขณะเดียวกันความเกลียดชังต่อพ่อตัวเองก็ได้รุนแรงมากขึ้นอย่างเก็บกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ ถึงขนาดที่ว่าในชีวิตช่วงหลังๆมาก็ได้กลายเป็นคนที่หัวรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ตอนแรกก็สงสารแม่อยู่หรอกแต่ในภายหลังก็เริ่มเกลียดความขี้ขลาดของแม่ขึ้นมา

ทุกครั้งเขาจะพูดกับแม่ บอกให้ท่านไม่ต้องอยู่กับพ่อแล้ว นั่นมันปีศาจ

แม่ก็มักจะกอดตรงศีรษะของเขาแล้วพูดออกมาว่า “เด็กโง่ ไม่อยู่กับเขา แล้วหลังจากนี้พวกเราสองคนจะกินอะไร?”

เห้อเหลียนจิ่งพูดไปว่า “แม่ ผมจะหาเงิน ผมโตขึ้นผมจะเลี้ยงแม่เอง พวกเราออกจากตระกูลเห้อกันดีมั้ย?”

แม่ส่ายหน้าออกมา น้ำตาไหลคลอพร้อมกอดเขาแน่น “เสี่ยวจิ่ง คำพูดพวกนี้อย่าไปพูดต่อหน้าพ่อของลูกเด็ดขาด ถ้าเขาได้ยินเข้าจะโกรธเอา แม่ไม่เป็นไร ลูกก็อย่าเกลียดพ่อเขาเลย เมื่อก่อนพ่อของลูกเขาดีกับแม่มาก ก็แค่ตอนนี้ที่เขาเปลี่ยนไปบ้าง พวกเราต้องเชื่อว่าพ่อจะต้องเปลี่ยนมาดีขึ้นนะ ตกลงมั้ย?”

ตอนนั้นเห้อเหลียนจิ่งยังเด็กจึงเชื่อคำพูดนั้นของแม่ไปจริงๆ ถึงยังไงเขาที่ยังเด็กนั้นยังมีจิตใจที่บริสุทธิ์ คิดว่าพ่อจะเปลี่ยนไปจริงๆ

แล้วหลังจากนั้นเป็นยังไงล่ะ? จริงๆพ่อของเขาก็เปลี่ยน แต่ในขณะเดียวกันใจของเขาก็ไม่ได้อยู่ที่แม่ของเขา เพราะว่าเขาเริ่มทำการนอกใจ มีผู้หญิงหลากหลายแบบอยู่ที่ข้างนอก ตอนแรกแม่ก็ไม่รู้ แต่ในภายหลังมีครั้งนึงที่แม่พบว่าบนเสื้อผ้าของเขามีรอยจูบอยู่ ก็เลยไปทะเลาะกับเขา พ่อผู้ที่ใจกระพือไปข้างนอกทั้งใจแล้วจึงไม่คิดจะสนใจแม่ แต่คงเป็นเพราะความรู้สึกผิดก็เลยไม่ได้ลงไม้ลงมือกับแม่ไป

เพียงแต่หลังจากนั้น ก็มีผู้หญิงคนนึงตรงมาหาถึงบ้าน ตอนนั้นเห้อเหลียนจิ่งหลบอยู่ที่ด้านนอกประตู หลังจากนั้นก็ได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคนไปอย่างชัดเจน

ผู้หญิงคนนั้นพูดกับแม่ว่า “สามีของเธอมีฉันมาตั้งนานแล้ว ทำไมเธอไม่หย่าล่ะ? ฉันได้ยินมาว่าเขารังเกียจเธอมากเลยนี่ แต่งงานกับเธอมาได้ไม่นานก็รู้สึกขยะแขยงเธอเสียแล้ว ถึงขนาดที่แม้แต่ลูกที่เธอคลอดออกมาก็ยังไม่ยอมมองนักเลย แล้วทำไมเธอไม่หย่า? หรือจะกลัวว่าหลังจากที่หย่าไปแล้วจะเลี้ยงตัวเองกับลูกไม่ไหวรึไง?”

แม่ของเห้อเหลียนจิ่งถูกผู้หญิงคนนั้นพูดออกมาเสียจนใบหน้าซีดเผือด ร่างสั่นเทาออกมา

“เธอ เธอพูดเหลวไหลอะไร?”

“พูดเหลวไหล? ฉันไม่ได้พูดเหลวไหลสักหน่อย สามีของเธอก็ตอบรับฉันแล้ว อีกไม่นานก็จะแต่งฉันเข้าบ้านแล้วล่ะ ส่วนเธอ ก็แค่ผู้หญิงที่ถูกทิ้งเท่านั้นแหละ แนะนำให้เธอเชื่อฟังคำพูดคนอื่นเขาบ้างเถอะ รีบไสหัวไปเสียเถอะ ถึงตอนนั้นแล้วจะได้ไม่ดูน่าเกลียดเกินไป เธอขอหย่าเองก็จะยังสามารถรักษาศักดิ์ศรีของตัวเองเอาไว้ได้นะ!”

“จริงสิ” หญิงสาวทาลิปสติกสีฉูดฉาดสุดๆ ยกริมฝีปากเผยรอยยิ้มให้กับแม่ของเขา “ฉันท้องแล้ว สามีของเธอชอบฉันขนาดนี้ ดังนั้นถึงตอนนั้นเธอจะไม่มีโอกาสอะไรอีกแล้วนะ” หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นไป เห้อเหลียนจิ่งวิ่งออกไปซุกในอ้อมกอดของแม่ตน “แม่ พวกเราไม่เอาพ่อแล้ว ได้มั้ย?”

แต่ก็เหมือนเดิม แม่ของเห้อเหลียนจิ่งยังเชื่อมั่นว่าพ่อของเขาจะเปลี่ยนไปได้ จวบจนบทที่พ่อของเห้อเหลียนจิ่งกลับมาตอนเย็น แม่ของเขาก็ยังไปร้องไห้วิงวอนอีก เห้อเหลียนจิ่งที่ยังเป็นเด็กน้อยเห็นแม่ของเขาคุกเข่าลงบนพื้น เอาหัวโขกจนเลือดไหลออกมา ผ่านทางช่องรอยต่อประตู

เขากำหมัดออกมา ริมฝีปากล่างแทบจะถูกเขากัดจนแตก

เขาไม่เข้าใจ ทำไมแม่ถึงได้อ่อนแอขนาดนี้ พ่อระยำพรรค์นั้น ทำไมถึงยังต้องคุกเข่าให้เขาอีก เห้อเหลียนจิ่งก็เลยผลักประตูออกไปพร้อมกับตะโกนเสียงดังลั่น

“แม่อย่าไปคุกเข่าให้เขา เขาไม่สมควรได้รับ เขามันสารเลว”

สองสามีภรรยาตกใจใหญ่โตกันออกมา แม่รีบกระโจนเข้าไปกอดเขาเอาไว้ “เสี่ยวจิ่ง รีบหุบปากซะ”

“ไม่!” เห้อเหลียนจิ่งกัดฟันกรอด ดวงตาคู่นั้นจ้องมองพ่อของเขาไม่ละสายตา “คุณมันไม่สมควรที่จะเป็นพ่อของผม!”

คุณพ่อเห้อได้ยินแล้วจะทนฟังไหวได้ไงกัน? เท้าข้างนึงเตะลงไปบนร่างของร่างของคุณแม่เห้อ “ทั้งหมดเป็นเพราะแกนังผู้หญิงน่ารังเกียจ ปกติจะต้องพูดจาว่าร้ายฉันกับเขาไม่น้อยแน่ๆเลยใช่มั้ย? แกสั่งสอนลูกยังไงกัน? สั่งสอนลูกยังไง?”