เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1461

บทที่1460 กลายเป็นดิบเถื่อน

“เพราะแบบนั้นแหล่ะ วันนี้เธอเลยโทรหาฉัน ที่เราคบกันอยู่นาน ฉะนั้นแม่กับพ่ออยากเจอนายหน่ะ”

เจียงเสี่ยวไป๋พูดจบ ก็พินิจพิเคราะห์จากสีหน้าและแววตาของเซียวซู่ เมื่อเห็นว่าเขาไม่หือไม่อือเธอจึงขมวดคิ้วขึ้น “ทำไมนายไม่พูดอะไรเลยหล่ะ คงไม่ใช่ไม่อยากเจอหรอกนะ?”

เมื่อได้ยินแบบนั้น เซียวซู่ก็ได้สติ กัดริมฝีปาก

“ไม่ใช่นะ พรุ่งนี้กี่โมงหล่ะ?”

“ถ้านายตกลง ฉันก็จะไปถามไง”

“อืม งั้นถามมาแล้วก็มาบอกฉันแล้วกัน”

เจียงเสี่ยวไป๋ไม่ได้เดินจากไป แต่กลับจ้องไปที่ใบหน้าของเขา：”เจอตอนนี้ นายไม่คิดว่ามันเป็นการรีบร้อนเกินไปใช่ไหม?”

อย่างไรเสียทั้งสองก็ยังคบหากันได้ไม่นาน อีกอย่างถ้าไม่ใช่เพราะอุบัติเหตุที่เมากันในวันนั้น ก็เกรงว่าทั้งสองคงจะไม่ได้คบกัน

เซียวซู่รู้สึกว่านี่มันเป็นคำถามเสี่ยงตายมากๆ จริงๆแล้วเขาคิดว่าการที่พบในเวลานี้มันก็ไม่ได้ไวอะไร แต่เขาก็ไม่อาจจะตอบไปตามใจชอบได้ ไม่อย่างนั้นเสี่ยวไป๋อาจจะไม่รู้จะพูดอะไรแล้วมาเถียงเขาอีก

ดังนั้นเขาจึงคิดอยู่ชั่วครู่ จากนั้นจึงพูด: “ไม่เกี่ยวกับช้าหรือเร็วหรอก มันแล้วแต่เธอเลย”

คำตอบของเขาทำให้เจียงเสี่ยวไป๋ออกจะประหลาดใจ นี่เขาเกรงจะโดนเธอโต้กลับหรือยังไง? ถึงได้พูดแบบบัวไม่ให้ช้ำน้ำไม่ให้ขุ่นแบบนี้”

เมื่อคิดได้ว่าคำพูดเขาก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่ามากมายขนาดไหนที่เป็นเชิงจิตวิทยา เธอก็รู้สึกขำขัน ริมฝีปากก็อดไม่ได้ที่จะเผยอยิ้มขึ้นมา

“แล้วแต่ฉันอย่างนั้นเหรอ? แปลว่าเอาตามฉันว่าหน่ะเหรอ?”

“แล้วฉันไม่ให้ตามเธอว่าตั้งแต่เมื่อไหร่หล่ะ?”

เจียงเสี่ยวไป๋มองเขาอยู่นาน แล้วจู่ๆก็พูดขึ้น: “งั้นก็ดี พรุ่งนี้ก่อนไปหาพ่อกับแม่เราแวะซื้อของกันก่อนนะ พานายไปเจอคนของใจหน่อย”

เมื่อได้ยินคำว่าคนของใจสามพยางค์นี้ เซียวซู่ก็ชะงักไปอย่างเห็นได้ชัด ราวกับว่าไม่ให้ค่ากับสิ่งที่เจียงเสี่ยวไป๋พูดเมื่อครู่ แล้วก็ไม่ได้ตอบโต้ว่าคนที่เธอบอกว่าเป็นคนของใจนั้นเป็นใคร

เมื่อได้สติจึงถามขึ้น: “คนของใจ? เธอหมายถึง…..”

พูดไปเพียงครึ่งเดียว เซียวซู่ก็หยุด เพราะพอเขาได้สติ เขาก็รู้ว่าคนที่เจียงเสี่ยวไป๋พูดนั้นหมายถึงใคร

“ทำไม คำของใจนายเป็นใครลืมไปแล้วหรือยังไง? หรือว่าจะต้องให้ฉันรื้อฟื้น?

เซียวซู่กัดริมฝีปาก มองลึกไปยังแววตาของหญิงสาวตรงหน้า เห็นได้ชัดว่าจับมือเขาอยู่ เห็นได้ชัดว่ากำลังมองสบเขาด้วยดวงตาคู่สวย เห็นได้ชัดว่าเมื่อคืนนี้ทั้งสองคนยังหวานกันอยู่

แต่ว่าในเวลานี้เธอกลับพูดคำว่าคนของใจคำนั้นออกมาด้วยรอยยิ้ม อีกทั้งยังเป็นคำพูดเรียบๆที่ดูเหมือนไม่ได้สนใจอะไร

หัวใจของเซียวซู่เกิดเศร้าเสียใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก มันเป็นความรู้สึกที่ไม่รู้จะพูดยังไง ริมฝีปากของเขาเม้มจนเกือบจะเป็นเส้นตรง ไม่ได้ตอบคำพูดของเจียงเสี่ยวไป๋

“พูดสักหน่อยก็ไม่ได้เลยเหรอ?”เจียงเสี่ยวไป๋ปล่อยมือออกจากเขา พูดอย่างถอนหายใจ: “เห็นวันนั้นนายตื่นเต้นมากเลยนี่ ฉันเรียกก็ไม่มา”

“เรื่องนี้มันจะจบไปเลยไม่ได้ใช่ไหม?” เซียวซู่แทรกพูดตัดคำพูดเธอ

เมื่อได้ยินแบบนั้น เจียงเสี่ยวไป๋ก็จ้องเขา งอปากพูด: “ฉันก็ไม่ได้บอกว่าเลิกพูดไม่ได้นี่ ฉันทิ้งเรื่องนี้ไปนานแล้วหล่ะ”

ก็ในเมื่อทิ้งไปได้แล้ว แล้วทำไมถึงพูดขึ้นมาอีกหล่ะ?

“ที่ตอนนี้ฉันพูดถึงขึ้นมา ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะหาเรื่องนาย เพียงแต่เห็นถึงสภาพจิตใจของนายแล้วฉันอยากที่จะช่วย ช่วงนี้ไม่ใช่ว่านายไปทำงานทุกวันทุกวันเหรอ? คงไม่มีโอกาสที่จะไปเยี่ยมดูใช่ไหมหล่ะ? อีกอย่างเธอคนนั้นก็แต่งงานแล้ว ถ้านายจะไปเยี่ยมคนเดียวมันจะไม่สะดวก ดังนั้นด้วยความเมตตาของแฟนนายคนนี้ จะพานายไปซื้อของ เพียงแค่ได้มองเห็นว่าเธอไม่เป็นอะไร นายก็คงจะสบายใจได้แล้วใช่ไหมหล่ะ?”

พูดจบเจียงเสี่ยวไป๋ยังยกมือขึ้นมาทุบเขา: “แฟนนายนี่ใจกว้างมากเลยใช่ไหมหล่ะ?”