เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1471

บทที่1470เธอคือผู้บริสุทธิ์

“สรุปก็คือ ตอนนี้คุณสามารถคิดปลงได้ ดีจริงๆค่ะ”

เสี่ยวเหยียนกลัวเธอคิดไม่ตก จากนั้นไปทำเรื่องชั่วจริงๆ ถึงเวลาไม่เพียงแต่ทำร้ายคนอื่นแถมยังทำร้ายตัวเองด้วย

“คุณไม่โทษฉันจริงๆเหรอคะ? ก่อนหน้านี้ ฉันพูดคำพูดที่ยุให้รำตำให้รั่วกับคุณเพราะอารมณ์ชั่ววูบ ทำให้คุณจากไปโดยไม่คำนึงอะไร เกือบเลิกกับหานชิง ต่อมาฉันยังแกล้งยึดครองตำแหน่งที่เบาะนั่งข้างคนขับของคุณอีก”

“คุณว่าเรื่องพวกนี้เหรอคะ?”เสี่ยวเหยียนยิ้มอย่างไม่แคร์:“ที่จริงฉันรู้สึกฉันน่าจะไม่โทษคุณมั้งคะ โกรธน่ะแน่นอนอยู่แล้ว แน่นอนว่ารู้สึกไม่อยากไปมาหาสู่กับคุณอยู่แล้ว แต่หลังจากนั้นคิดๆแล้วถ้าไม่ใช่คุณ ฉันก็ไม่รู้หลังจากฉันไปอย่างไม่คำนึงอะไรหานชิงจะตามฉันมาตลอด ฉันถือว่าได้รู้ความสำคัญที่ฉันมีต่อเขาผ่านเรื่องนี้ อย่างน้อยได้พิสูจน์ว่าความรักครั้งนี้ไม่ใช่มีแค่ฉันที่พยายามอยู่คนเดียว เขาก็เดินเข้าใกล้ฉันอยู่ ส่วนเรื่องเบาะนั่งข้างคนขับ ตอนนั้นฉันก็ได้ตอกกลับคุณแล้วไม่ใช่เหรอคะ?”

ที่จริงสวี่เย็นหวั่นมาในวันนี้ เตรียมใจแล้วว่าจะมาขอโทษ ในขณะเดียวกันก็เตรียมใจแล้วว่าเสี่ยวเหยียนจะโทษตัวเอง แต่คิดไม่ถึงแม้แต่คำพูดแรงๆเธอก็ไม่พูดสักคำ นี่ทำให้ความละอายใจของเธอได้เพิ่มขึ้นอีกหลายส่วน เธอกัดริมฝีปากล่าง ก้มหน้าไว้ และน้ำตาคลอเบ้า

“ฉันรู้ค่ะ คนที่ตัวเองชอบไม่ชอบตัวเองมันทรมานมากแค่ไหน แต่ถ้าคุณมาขอโทษฉันล่ะก็ ฉันก็รู้สึกไม่จำเป็นแล้วค่ะ คุณไม่ได้เป็นคนทำ งั้นคุณก็ไม่จำเป็นต้องมาขอโทษฉัน ฉันเจอหน้าคุณก็แค่อยากคุยกับคุณให้รู้เรื่องเฉยๆ ชีวิตวันข้างหน้ายังอีกยาวไกล คุณใช้ชีวิตดีๆเถอะค่ะ”

เธอที่เป็นคุณหนูของตระกูลสวี่ ชีวิตจะพังทลายเพราะเรื่องๆนึงและคนเชี้ยๆคนนึงไม่ได้

จู่ๆสวี่เย็นหวั่นเงยหน้าขึ้น แล้วมองเธอด้วยดวงตาแดงก่ำ

“ทำไมคุณไม่โทษฉัน? ทำไมไม่ด่าฉัน? ทำไมต้องพูดคำพูดเหล่านี้กับฉันด้วย? คุณรู้มั้ยว่าฉันทรมานใจมากแค่ไหน? ทั้งๆที่ฉันถึงเป็นคุณหนูของตระกูลสวี่ แต่ฉันอยู่ตรงหน้าคุณกลับอายจนจะแทรกแผ่นดินหนีไม่ทัน คุณแสดงสีหน้าโกรธหน่อยไม่ได้หรือไง?”

เสี่ยวเหยียนคิ้วกระตุก พูดไม่ออกสักคำ นาทีนี้สวี่เย็นหวั่นได้ร้องไห้ต่อหน้าเธอแล้ว

“ขอโทษ ขอโทษจริงๆค่ะ ฉันไม่ควรกลับประเทศ ฉันไม่ควรฝันเฟื่อง ยิ่งไม่ควรแส่หาเรื่องผู้ชายอย่างเห้อเหลียนจิ่ง โชคดีที่คุณไม่เป็นไร ถ้าครั้งนี้คุณเกิดเรื่องล่ะก็ ฉันลงนรกขุมสิบแปดก็ชดเชยความผิดของฉันไม่ได้ ตระกูลสวี่ถูกฉันขายขี้หน้าไปหมดแล้ว ขอโทษค่ะ”

เธอพูดขอโทษตลอด และร้องไห้กระหืดกระหอบไปด้วย ดูแล้วย่ำแย่จริงๆ

เสี่ยวเหยียนคิดไม่ถึงจู่ๆเธอบอกร้องไห้ก็ร้องไห้ ดังนั้นเลยไม่รู้จะทำยังไงดีในชั่วขณะ ได้แต่มองดูเธออย่างเงียบๆ

คนรับใช้สองคนที่อยู่ข้างๆเห็นภาพนี้ก็ค่อนข้างตื่นเต้น เพราะเมื่อกี๊คำพูดของสวี่เย็นหวั่นอารมณ์วู่วามขึ้นมากะทันหัน พวกเธอกลัวจริงๆว่าสวี่เย็นหวั่นจะกระโจนเข้าไปหาคุณผู้หญิงของพวกเธอ ดังนั้นเลยเตรียมตัวพร้อมเพื่อสู้สุดชีวิตตั้งนานแล้ว

แต่คิดไม่ถึงสวี่เย็นหวั่นแค่ร้องไห้และขอโทษเฉยๆ จากนั้นก็ไม่มีท่าทีอย่างอื่นแล้ว

ก็ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่ กระดาษทิชชู่หลายแผ่นได้ยื่นมาที่ตรงหน้าของสวี่เย็นหวั่น

ระหว่างที่สวี่เย็นหวั่นแววตาพร่ามัว เห็นเสี่ยวเหยียนยื่นทิชชู่มาให้เธอ

“อย่าร้องเลยค่ะ”

สวี่เย็นหวั่นไม่ได้รับทิชชู่ของเธอ น้ำตาไหลลงมาเหมือนเม็ดไข่มุกที่สายขาด“คุณยอมให้อภัยฉันมั้ยคะ?”

อะไรนะ? เสี่ยวเหยียนนึกว่าตัวเองหูฝาด มองเธออย่างตะลึงงัน

“ฉันมาในวันนี้ ก็คือมาขอโทษคุณ ขอร้องให้คุณยกโทษให้ฉันค่ะ”

เสี่ยวเหยียนฟังถึงตรงนี้ถึงโล่งใจ“ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง คุณเช็ดน้ำตาก่อนค่ะ”

สุดท้าย สวี่เย็นหวั่นก็ได้รับทิชชู่มา หันหน้าไปเช็ดน้ำตาบนใบหน้าให้แห้ง จัดการเสร็จถึงหันหน้ากลับมา

“ขอโทษค่ะ เมื่อกี๊ฉันเสียมารยาทเกินไป”

ทีนี้สวี่เย็นหวั่นถึงปรับอารมณ์ตัวเอง และฟื้นฟูกลับมาได้

“ไม่เป็นไรค่ะ”