เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1472

บทที่1471ธรรมชาติของมนุษย์

หานชิงไม่รู้สึกว่าสวี่เย็นหวั่นเป็นผู้บริสุทธิ์สักนิดเลย

แต่เสี่ยวเหยียนไม่อยากถือสา เขาก็เลยตามใจเธอ

“งั้นพรุ่งนี้หาคนไปคืนให้เธอ พวกเราก็ไม่ขัดสนเงินแค่นี้หรอก”

เสี่ยวเหยียนฟังแล้วใบหน้าแดงก่ำ ได้รีบอธิบาย:“ไม่ใช่เพราะคุณมีเงินฉันถึงบอกว่าคืนตังค์ให้เธอนะ แต่ฉันรู้สึกเรื่องนี้บางทีอาจจะไม่เกี่ยวกับเธอจริงๆ อีกอย่างว่าไปแล้ว ถ้าเอากำไรให้คุณหมด งั้นเธอไม่เท่ากับว่าต้องทำงานให้คุณตลอดชีวิตเหรอคะ? ถ้าอย่างนี้ ถึงเวลาคุณก็จะรู้สึกผิดต่ออาวุโสทั้งสองของตระกูลสวี่ ฉันคิดแทนคุณทั้งนั้นนะคะ”

หานชิงยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย แล้วยื่นมือขยี้ศีรษะเสี่ยวเหยียนเบาๆ“เอาล่ะ ยังไงซะของผมก็คือของคุณ คุณอยากจัดการยังไงก็จัดการเลย ผมฟังคุณหมด”

เสี่ยวเหยียนกระพริบตา คิดไม่ถึงเลยว่าหลังจากงานแต่งหานชิงจะเปลี่ยนไปเลย อาจจะเพราะรอดชีวิตจากภัยพิบัติ ตอนนี้เวลาที่หานชิงอยู่กับเธอเยอะมาก ถึงขั้นยังได้ซื้อหนังสือมากมายประเภทช่วงระหว่างตั้งครรภ์กับคลอดลูกต้องระมัดระวังอะไร จากนั้นคอยศึกษาและดูทุกวันซ้ำๆ ทั้งๆที่เสี่ยวเหยียนเพิ่งจะตั้งครรภ์ได้ไม่กี่เดือนเอง ก็ทำเหมือนใกล้คลอดยังไงอย่างงั้น

ตอนนี้เธอถือว่าเข้าใจสักทีทำไมก่อนหน้านั้นเย่โม่เซินต้องคอยตามติดหานมู่จื่ออย่างใกล้ชิด ในขณะเดียวก็คิด ผู้ชายทั้งโลกล้วนเป็นแบบนี้หมดหรือเปล่า? พอแต่งงาน ภรรยาท้องปุ๊บก็เปลี่ยนไปเลย?

สรุปสำหรับเสี่ยวเหยียนแล้ว เธอไม่มีความรู้สึกที่วิ่งตามหานชิงและติดตามเขาทุกฝีก้าวเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่คือหานชิงรักและโอ๋เธอ

ความรู้สึกที่ถูกแคร์และถูกประคบหงมแบบนี้ ทำให้เสี่ยวเหยียนรู้สึกได้ใจจนลืมตัวนิดหน่อยแล้ว

จากนั้นเธอสั่งหานชิงก็ยิ่งอยู่ยิ่งทำได้อย่างราบรื่นแล้ว

อย่างเช่นเมื่อก่อนไม่เคยกล้าเรียกเขาทำอะไรเลย แต่ตอนนี้ทุกคืนก่อนนอน บางทีเธอพิงอยู่ที่โซฟาเหนื่อยแล้ว ไม่อยากเดิน ก็จะออดอ้อนหานชิง ขอให้เขาอุ้มตัวเองกลับห้องนอน

จากนั้นหานชิงก็ได้เดินมาอุ้มเธอกลับห้องจริงๆ

และอย่างเช่น ช่วงนี้เสี่ยวเหยียนขี้เซา ทุกวันไม่อยากตื่นนอนเลย ทุกครั้งหานชิงล้วนช่วยเธอบีบยาสีฟันและเตรียมน้ำล้างหน้าให้พร้อม จากนั้นก็อุ้มเธอไปที่ห้องอาบน้ำ

เรื่องประเภทนี้จากเล็กถึงใหญ่ จนต่อมาเสี่ยวเหยียนยิ่งอยู่ยิ่งทำทุกอย่างได้อย่างราบรื่นแล้ว

ที่จริงตอนแรกเธอยังกังวลอยู่ หลังจากตัวเองเป็นคุณผู้หญิงของตระกูลดังไฮโซแล้ว จะไม่ชินกับการใช้ชีวิตของที่นี่

ที่ความจริงไม่ได้เป็นเหมือนที่เธอคิด ตระกูลหานไม่มีอาวุโส มีแค่เธอกับหานชิง แล้วก็แมวเหมียวตัวนึง ทุกอย่างช่างเงียบสงบอะไรปานนั้น

แต่ในขณะเดียวกันก็มีความอ้างว้างเพิ่มขึ้นเสี้ยวนึง ถ้าเป็นไปได้ล่ะก็ เสี่ยวเหยียนหวังอยากให้พ่อแม่ของหานชิงต่างก็ยังอยู่ ต่อไปตัวเองคลอดลูกจะได้มีคุณปู่คุณย่าอุ้ม

แต่เสียดายเรื่องมากมายได้ถูกกำหนดแล้ว

ระหว่างนั้นหานมู่จื่อเคยมาหลายครั้ง ทุกครั้งก็อุ้มเสี่ยวโต้วหยามาเยี่ยมเสี่ยวเหยียน เสี่ยวเหยียนเคยอุ้มเสี่ยวโต้วหยามาหลายครั้ง พบว่าเด็กคนนี้ยิ่งโตยิ่งสวย ดวงตาทั้งคู่สวยจนตื่นตะลึง ผิวพรรณขาวผ่องมาก ริมฝีปากแดงก่ำ สืบทอดข้อดีของเย่โม่เซินและหานมู่จื่อมาหมด

นอกจากเวลายิ้มดูซื่อบื้อนิดหน่อย

แต่เสี่ยวโต้วหยายิ่งเป็นแบบนี้ เสี่ยวเหยียนยิ่งชอบหยอกเธอ จากนั้นเห็นเธอหัวเราะอย่างซื่อๆก็เอามือถือมาถ่ายไว้ แล้วโพสต์ลงในโมเม้นท์

หานมู่จื่อ:“ฉันจะฟ้องเธอแล้วนะ ทั้งๆที่ตอนเสี่ยวโต้วหยาไม่ยิ้มดูดีกว่าเยอะ แต่เธอกลับถ่ายให้เธอเหมือนเด็กโง่”

“ยัยเด็กโง่ดีจะตายไป เด็กก็ควรจะแบบนี้สิ จะฉลาดขนาดนั้นทำไม? อีกอย่าง เสี่ยวหมี่โต้วก็ฉลาดมากพอแล้ว ต่อไปเขาจะต้องปกป้องน้องสาวให้ดีๆแน่นอน”

หานมู่จื่อกลับพูดอย่างกลุ้มใจ:“ฉันกลัวจริงๆ เธอมีหน้าตาสะสวย แต่ถึงเวลากลับมีไอคิวต่ำ แต่คิดๆแล้ว ถึงไอเดียไม่ได้สูงเหมือนพ่อของเธอ แต่ที่แย่ที่สุดก็เป็นอย่างฉันมั้ง ดังนั้นก็เลยรู้สึกว่ายังโอเคอยู่ ถ้าถึงเวลายีนแย่จริงๆ งั้นก็ต้องโทษฉันเอง”

“ไม่หรอก เธออย่าคิดมากเลย”เสี่ยวเหยียนกดมือเธอไว้ และพูดอย่างค่อนข้างอิจฉา:“ฉันก็อยากมีลูกสาวที่น่ารักเหมือนเสี่ยวโต้วหยาจังเลย”