เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1479

บทที่1478ให้เธอตัดสินใจ

เธอรู้สึกเบ้าตาตัวเองค่อนข้างร้อน แม้แต่เธอเองก็ยังไม่ชอบตัวเองที่สำออย ดังนั้นเจียงเสี่ยวไป๋จึงรีบหลบสายตา ไม่ไปมองดวงตาของเซียวซู่

จากนั้นได้ดึงมือกลับด้วยและหัวเราะเยาะเซียวซู่ไปด้วย: “คุณพูดอะไร? ฉันเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ จะเกิดเรื่องได้ยังไง? ยังมีอีก ใครให้คุณมายุ่ง?”

ถึงแม้ท่าทางของเจียงเสี่ยวไป๋ว่องไว แต่ตอนที่เธอหันหน้า เซียวซู่สังเกตเห็นหางตาที่แดงก่ำของเธอ เขานึกว่าตัวเองตาฝาด แต่อยากแน่ใจ จึงได้ใกล้เข้าไป

“เป็นอะไรไป?”

“ไม่ได้เป็นอะไร” เจียงเสี่ยวไป๋เพื่อหลบเขา ถึงขั้นได้เอามือบังเขาไว้ “คุณอย่าดู”

เสียงของเธอเหมือนแฝงด้วยเสียงนาสิก นี่ทำให้เซียวซู่ขมวดคิ้วขึ้นมา และจับข้อมือของเธอไว้ จากนั้นให้เธอหันมาเผชิญหน้ากับตัวเอง

เจียงเสี่ยวไป๋คิดไม่ถึงจู่ๆเขาจะทำแบบนี้ เลยสบตากับเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว หลังจากเธอตะลึงงันไปครู่นึง ก็ได้ก้มหน้าลงทันที

“คุณร้องไห้เหรอ?”

“เปล่า” เสียงของเจียงเสี่ยวไป๋อู้อี้ “ยังนอนไม่ตื่น เลยง่วงเหงาหาวนอน ร้องไห้อะไรกัน?”

ถึงแม้เวลาที่เซียวซู่กับเจียงเสี่ยวไป๋พักอาศัยอยู่ด้วยกันไม่นาน แต่ก็ถือว่าเข้าใจเจียงเสี่ยวไป๋ดีอยู่

เขารู้นิสัยของเจียงเสี่ยวไป๋ เธอเป็นคนที่ถ้าดูละครแล้วร้องไห้จริงๆล่ะก็ งั้นเธอจะร้องไห้ต่อหน้าให้คุณดู แม้กระทั่งร้องไห้ฟูมฟายเสียงดังมาก ไม่ถือสาที่ถูกคนอื่นพบเห็นเลย

แต่ถ้าหากจู่ๆเธอเสียใจล่ะก็ เธอกลับเงียบกริบไม่ส่งเสียง ไม่อยากให้คนอื่นพบเห็น

เพราะฉะนั้นครั้งนี้เซียวซู่ก็ตระหนักได้อย่างไวว่าเจียงเสี่ยวไป๋มีเรื่องไม่สบายใจจริงๆ

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

“เปล่า ไม่ได้เกิดเรื่องอะไรค่ะ” เจียงเสี่ยวไป๋ส่ายหัว ตอนนี้เธอยังไม่ได้คิดว่าจะบอกกับเซียวซู่ยังไง อีกอย่างเธอไม่รู้ว่าพ่อแม่ของเซียวซู่ได้บอกกับเขาไปหรือยัง

“เสี่ยวไป๋” น้ำเสียงของเซียวซู่ค่อนข้างจนปัญญา เขาถอนหายใจทีนึงแล้วพูด: “หน้าตาตอนนี้ของคุณ บอกกับผมว่าไม่ได้เกิดอะไรขึ้น คุณคิดว่าผมจะเชื่อเหรอ?”

ก็ใช่น้อ เดิมทีเธอไม่อยากแสดงออกมา แต่ไม่รู้เพราะอะไรเห็นใบหน้าและดวงตาของเซียวซู่ เธอถึงกับอดเผยความกล้ำกลืนที่อยู่ลึกๆในใจตัวเองออกมาไม่ได้

เธอกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย? ทำไมกลายเป็นคนที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ขนาดนี้?

ถูกเขาดูออกแล้ว ปฏิเสธอีกต่อไปก็ไม่มีความหมายอะไร

เจียงเสี่ยวไป๋ก็เลยยอมรับโดยตรงเลย: “ใช่ คุณพูดถูก ฉันอารมณ์ไม่ค่อยดีจริงๆ”

“เป็นอะไร?”

เจียงเสี่ยวไป๋สังเกตสีหน้าเขาไปครู่นึง พบว่าเขายังไม่รู้อะไรจริงๆ

“เสี่ยวไป๋?”

“ก็ไม่มีอะไรค่ะ” เจียงเสี่ยวไป๋ส่ายหัว: “ฉันก็แค่นึกถึงเรื่องที่อารมณ์ไม่ค่อยดี ตอนนี้ยังไม่อยากบอกคุณค่ะ”

คำสุดท้ายคำนั้นทำให้เซียวซู่หมดคำพูดเล็กน้อย แต่ไม่คล้อยตามเธอก็ไม่ได้ จึงยื่นมือโอบเธอมา