เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1480

บทที่1479พวกเราแต่งงานกันเถอะค่ะ

เจียงเสี่ยวไป๋ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เซียวซู่ฟังหมดอย่างไม่ตกหล่นแม้แต่คำเดียว

ก่อนหน้านี้เธอนึกว่าพูดออกมาจะยากมาก แต่พอถึงที่เปิดปากพูดจริงๆ กลับพบว่าในใจของตัวเองไม่ได้เจ็บปวดขนาดนั้น ก้อนหินใหญ่ทับอยู่ในอกในที่สุดก็ได้กำจัดทิ้งไปแล้ว

พอพูดจบ เจียงเสี่ยวไป๋ก็โล่งอกไปที จากนั้นได้หลุบตาลง

“เรื่องราวความเป็นมาก็ประมาณนี้ค่ะ ฉันพูดจบแล้ว”

สายตาของเซียวซู่มองตามไปที่ขนตาของเธอ “ดังนั้นเพราะเรื่องนี้ คุณก็เลยอารมณ์ไม่ดี?”

เสี่ยไป๋ฟังแล้วอึ้งไปครู่นึง เงยหน้าขึ้นมาอย่างตะลึงงันแล้วเผชิญกับดวงตาดำเข้มของเขา

“แม่ผมให้คุณตัดสินใจ คุณตัดสินใจได้หรือยัง?”

เจียงเสี่ยวไป๋ขยับริมฝีปาก ไม่ได้ตอบเขา

“คือยังคิดไม่เสร็จ หรือว่าคิดเสร็จแล้วไม่กล้าบอกผลกับผม?”

“หมายความว่ายังไงคะ?”เจียงเสี่ยวไป๋กัดริมฝีปากล่างไว้แล้วมองเขา คำพูดของเขาหมายความว่ายังไง เธอไม่เข้าใจ

“ผมพูดชัดเจนขนาดนี้แล้ว ยังไม่เข้าใจอีก?” เสียงของเซียวซู่อ่อนโยนมาก ยื่นมือกดหลังศีรษะเธอไว้และดึงเธอมาที่บนตัว: “ก่อนหน้านั้นผมก็บอกแล้วว่าผมจะรับผิดชอบ ตอนนั้นคุณเป็นคนบอกว่าจะดูใจไปก่อน ตอนนี้มีโอกาสที่สามารถโดดข้ามช่วงดูใจได้ ผมย่อมหวังเป็นอย่างยิ่งอยู่แล้ว”

หวังเป็นอย่างยิ่งอยู่แล้ว?

นั่นก็หมายความว่า หลังจากเขาฟังผลแล้ว ยังอยากอยู่กับเธอ?

ใบหน้าของเจียงเสี่ยวไป๋ซบอยู่ที่ไหล่ของเซียวซู่ จู่ๆหัวใจอ่อนยวบยาบ“เพราะฉะนั้นความหมายของคุณคือ คุณไม่แคร์ผลของดวงที่ดูออกมาเลย?”

“จะแคร์ทำไม?”เซียวซู่ก้มไปมองสายตาของเธอ และกุมมือของเธอไว้: “ตอนนี้ไม่สำคัญเท่าอนาคต? อีกอย่างชีวิตกุมอยู่ในมือของตัวเอง ตอนนั้นผมเกือบตาย ต่อมาก็รอดชีวิตไม่ใช่เหรอ? คุณรู้มั้ย? ถ้าตอนที่เครื่องบินตกผมไม่ดิ้นรน ก็อาจจะไม่มีชีวิตอยู่แล้วจริงๆ แต่เพราะผมดิ้นรน ดังนั้นผมจึงได้รับบาดเจ็บที่หน้า แต่ไม่ใช่ที่สมอง”

เจียงเสี่ยวไป๋ฟังถึงตรงนี้แล้วในใจสะเทือนไปครู่นึง นี่เป็นครั้งแรกที่เซียวซู่พูดเรื่องที่ผ่านมากับตัวเอง ตอนที่เธอเพิ่งรู้จักเซียวซู่ก็แปลกใจว่าแผลเป็นบนใบหน้าเขาได้มาจากไหน ถึงแม้เธอไม่ได้รู้สึกขี้เหร่เลย แถมยังรู้สึกมีความเป็นผู้ชายมาก

แต่ว่าเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีคนบางคนรู้สึกแผลเป็นนี้น่ากลัวมาก

“คุณไม่เคยถามมาก่อน ครั้งแรกตอนที่ไปบ้านคุณ ตอนที่อยู่ในลิฟท์คุณน้ายังได้พูดถึงแผลเป็นบนใบหน้าผม คุณเป็นคนปกป้องผม”

พูดถึงเรื่องนี้ เจียงเสี่ยวไป๋ก็จำได้ ตอนนั้นเธอปกป้องเซียวซู่จริงๆ

แต่ตอนนั้นที่เธอคิดเหมือนจะเป็น เซียวซู่เป็นคนที่ตัวเองเชิญมาช่วยเหลือเชียวนะ แต่คนๆนั้นกลับพูดมากขนาดนั้น ไม่นึกเลยว่าจะไปขุดคุ้ยแผลเก่าของคนอื่น

พฤติกรรมแบบนี้ เป็นพฤติกรรมที่เจียงเสี่ยวไป๋อับอายที่สุด

ดังนั้นเธอจึงปกป้องเซียวซู่ด้วยจิตใต้สำนึก คิดไม่ถึงว่าเขาจะเอาเรื่องเก่ามาพูดอีกครั้ง

“คุณคงไม่ใช่เพราะเรื่องนั้น แล้วรู้สึกซึ้งมากมั้งคะ?”

เซียวซู่ยิ้มอ่อนๆ และตอบคำถามเธอเสียงเบา: “รู้สึกซึ้งนิดหน่อยจริงๆ เพราะยังไงซะตอนนั้นพวกเราแค่เล่นละคร ใครจะไปคิดได้ว่าต่อมาจะมีพวกนี้? และตอนนั้นคุณก็ยอมปกป้องผมแล้ว”

เรื่องนี้เจียงเสี่ยวไป๋แค่ปกป้องไปงั้นๆแหละ แต่คิดไม่ถึงว่าเซียวซู่จะจดจำมานานขนาดนี้

“เพราะฉะนั้นตอนนั้นถ้าผมยอมจำนนต่อชีวิต ต่อมาคุณก็ไม่มีทางผมเจอแล้ว”เซียวซู่กุมมือของเธอไว้แน่น “คุณคิดว่าผมพูดเรื่องพวกนี้กับคุณหมายความว่าอะไร?”