เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1483

บทที่1482 หลับแล้วจะคิดยังไง

เจียงเสี่ยวไป๋คิดไม่ถึงจริงๆว่าเซียวซู่จะจูบมา

แต่แค่จูบของเขาเบามาก คำนึงถึงสภาพร่างกายตอนนี้ของเธอ เขาจูบเหมือนแมลงปอแตะน้ำยังไงอย่างงั้น แตะเบาๆ จากนั้นได้ถอยออกมา

“ทำไมจะจูบไม่ลง?”หลังจากถอยออกมา เซียวซู่แทบจะเอาลมหายใจแนบชิดเธอและพูดเสียงต่ำ

เจียงเสี่ยวไป๋เหมือนจงใจอยากจะกระตุ้นเขา เธอได้พูดต่อ:“จูบตื้นขนาดนี้ คุณรังเกียจฉันแน่ๆเลย ใช่มั้ย?”

เซียวซู่: “.......”

หางตาของเขาอดกระตุกไม่ได้ จากนั้นได้หรี่ตาจ้องมองเธอ

“ยังแกล้งทำมาเป็นจูบฉันอีก คุณมันรังเกียจฉันชัดๆ”

ถ้าไม่ใช่นาทีนี้เห็นเธอสีหน้ายังซีดเซียว ร่างกายยังอ่อนเพลียอยู่ เซียวซู่อยากให้เธอรู้จริงๆอะไรเรียกว่าภัยพิบัติออกจากทางปาก แต่สุดท้ายก็ได้ทนเอาไว้ เขาหัวเราะเสียงต่ำและพูด:“ตอนนี้คุณสะกิดผมเถอะ เดี๋ยวรอคุณหาย พวกนี้ล้วนต้องชดใช้คืนเป็นร้อยเท่านะ”

พอพูดจบ เซียวซู่นั่งตัวตรง ช่วยเจียงเสี่ยวไป๋ห่มผ้าห่ม“นอนเถอะ ให้น้ำเกลือพวกนี้เสร็จก็สามารถกลับบ้านได้แล้ว”

เดิมทีเจียงเสี่ยวไป๋ก็คิดจะกระตุ้นเขานั่นแหละ แต่คิดไม่ถึงว่าเซียวซู่จะไม่หลงกล อีกอย่างเมื่อครู่พูดเยอะไปหน่อย เธอรู้สึกเหนื่อยอีกแล้ว

ก่อนหน้านี้ทั้งถ่ายทั้งอาเจียน ได้ใช้ชี่ดั้งเดิมของเธอไปจนหมด ไม่รู้ว่ากี่วันถึงจะสามารถพักรักษาตัวให้กลับมาเหมือนเดิมได้

แต่ว่าตอนที่เซียวซู่จูบเธอ ในสมองของเจียงเสี่ยวไป๋ก็มีแค่ความคิดเดียว นั่นก็คือโชคดีที่ตัวเองแปรงฟันมาแล้ว!

ไม่งั้นถ้าจูบมีกลิ่น ถึงเวลาต้องก่อให้เกิดปมใหญ่แค่ไหนเชียว?

แต่ก็เพราะอันนี้ เจียงเสี่ยวไป๋ถึงกล้าใช้แผนกระตุ้นเซียวซู่ ไม่งั้นถึงเซียวซู่ทนไหว เธอเองก็ทนไม่ไหวแล้ว

พอให้น้ำเกลือหลายขวดเสร็จ เจียงเสี่ยวไป๋ถึงฟื้นฟูชี่ดั้งเดิมกลับมาได้บ้าง แต่เดิมทีเธอก็ทรมานอยู่แล้ว เดิมทียังนึกว่าจะต้องออดอ้อน ใครจะไปรู้เซียวซู่ก็เป็นฝ่ายรุกโน้มตัวลงมาตรงหน้าเธอ“ขึ้นมา”

เจียงเสี่ยวไป๋มองเซียวซู่ทีหนึ่ง ไหล่ของเขากว้างมาก แผ่นหลังก็แข็งแรงมาก ดูแล้วใจกว้างและอบอุ่น

เพราะยังไงซะก็เป็นคนที่คุยเรื่องแต่งงานกันแล้ว เพราะฉะนั้นเจียงเสี่ยวไป๋ก็ไม่เกรงใจเลยหมอบไปที่หลังของเซียวซู่โดยตรง และยื่นมือกอดคอของเขาไว้

ถึงแม้บนตัวเธอใส่เสื้อผ้าไม่น้อยชิ้น แต่เพราะให้น้ำเกลือ มือที่เจียงเสี่ยวไป๋กอดมาจึงเย็นเฉียบ ตอนแรกแนบอยู่ที่คอรู้สึกหนาวจริงๆ แต่เซียวซู่ก็ไม่รังเกียจ แม้กระทั่งไม่แสดงออกมาเลย ได้แบกเธอไว้อย่างสงบและค่อยๆเดินออกไปข้างนอก

“เรื่องที่อาหารเป็นพิษ ก็ไม่ต้องบอกผู้ใหญ่แล้วมั้งคะ”

เจียงเสี่ยวไป๋หมอบอยู่ที่แผ่นหลังของเซียวซู่ และเป็นฝ่ายพูดเอง

เซียวซู่ก็ไม่คัดค้าน เขาได้พยักหน้า:“โอเคครับ”

“แล้วก็เมื่อกี๊ฉันคิดไปครู่หนึ่ง เรื่องที่เราจะแต่งงานก็ไม่ต้องบอกพวกท่านเร็วขนาดนั้นมั้งคะ”

เซียวซู่ฟังแล้วหยุดฝีเท้าไว้ เหมือนค่อนข้างคาดไม่ถึงว่าเธอจะพูดคำนี้

เจียงเสี่ยวไป๋นึกว่าเขาจะถามตัวเองว่าเพราะอะไร ใครจะไปรู้ว่าเซียวซู่จะพูด: “เมื่อกี๊คิดไปครู่หนึ่ง? เมื่อกี๊คุณหลับไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”

คำถามนี้เกือบทำให้เจียงเสี่ยวไป๋ดึงสติกลับมาไม่ได้ เพราะจุดโฟกัสของเขาช่างน่าทึ่งเกินไป สมองที่ตรงทื่อของคนๆนี้อาจจะมีโครงสร้างแตกต่างกับผู้ชายซื่อตรงคนอื่น? “ฉันคิดตอนนอนไงคะ”

“หลับไปแล้วยังจะคิดได้ยังไง?” เซียวซู่ข้องใจมาก เขาเม้มปาก หันไปมองเจียงเสี่ยวไป๋อย่าง สงสัยทีหนึ่ง “คุณไม่ได้นอนหลับใช่มั้ย?”

“นอนหลับสิคะ!”เจียงเสี่ยวไป๋ยื่นมือไปผลักมือของเขา และพูดตำหนิ:“คุณดูทางดีๆสิ ถ้าคุณแบกฉันล้ม ฉันในตอนนี้อ่อนแอมากเลยนะ ทนไม่ไหวกับการให้คุณมาล้มหัวฟาดพื้นหรอก”