เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1491

บทที่1490 อย่าฝืน

คำพูดนั้นออกมาจากปากของเซียวซู่ อยู่ในห้องที่เงียบสงบ ทำให้คนฟังแล้วหน้าแดงใจเต้น

ทันใดนั้นหน้าของเจียงเสี่ยวไป๋แดงก่ำจะแย่ เธอผลักเขา“ฉันรู้ค่ะ แต่คุณไม่สบายไม่ใช่เหรอคะ?”

“คุณป้อนผมดื่มแกงสร่างเมาแล้วไม่ใช่เหรอครับ?”

“ใช่ แต่ยังไม่นานเท่าไหร่เลยไม่ใช่เหรอคะ?”

“ผมสร่างเมาแล้ว”

“โกหก เป็นไปได้ยังไง?”เจียงเสี่ยวไป๋พูดแทรกเขาด้วยความโกรธ พูดอย่างจริงใจและให้คำแนะนำ พูดจาน้ำเสียงเหมือนคนเป็นแม่:“ถึงแม้วันนี้เป็นวันพิเศษ แต่ยังไงซะก็เป็นสถานการณ์พิเศษ คุณอย่าฝืน”

พอพูดจบ เจียงเสี่ยวไป๋ยังลุกขึ้นห่มผ้าให้เซียวซู่ และตบแก้มของเขา“นอนดีๆ”

“อ๊า!”

เพิ่งพูดจบ คนที่อยู่ตรงหน้าก็พลิกตัวนั่งลงมาอย่างกะทันหัน จากนั้นได้อุ้มเธอขึ้นมา เจียงเสี่ยวไป๋คาดไม่ถึง ตกใจจนมีปฏิกิริยากอดคอของเซียวซู่ไว้

เธอห้อยโหนอยู่กลางอากาศทั้งคน ถูกเซียวซู่อุ้มไปที่ทิศทางของห้องน้ำ

“งั้นก็ให้คุณดูดีๆ ว่าผมกำลังฝืนอยู่หรือเปล่า”

......

อืม เจียงเสี่ยวไป๋ยังไงก็คิดไม่ถึง วินาทีก่อนเซียวซู่ที่ยังเหมือนปลาตายตัวหนึ่งจู่ๆจะกลายเป็นคนที่แข็งแรงมีชีวิตชีวา อาจจะเพราะน้ำแกงสร่างเมาของเธอได้ผลดีเกินไป หรืออาจจะคำพูดที่เธอพูดคำนั้นสะกิดโดนศักดิ์ศรีของผู้ชาย

สรุปก็คือ ค่าตอบแทนที่เจียงเสี่ยวไป๋ต้องจ่ายเยอะจริงๆ

พอหลังเที่ยงคืน เซียวซู่ถึงปล่อยเธอ เธอเหนื่อยจนนอนลงไปก็หลับเลย อะไรก็ไม่สนแล้ว

แต่อยู่ในความฝัน รู้สึกได้รางๆว่ามีคนเอาผ้าขนหนูอุ่นๆช่วยเธอเช็ดร่างกาย ท่าทางนิ่มนวลอ่อนโยนสุดๆ อีกทั้งอุณหภูมิของผ้าขนหนูก็กำลังดี เจียงเสี่ยวไป๋ก็เลยหลับยิ่งลึกเลย

พอเธอตื่นขึ้นมาอีกที ก็ตอนบ่ายก็วันที่สองแล้ว

เธอเหนื่อยไม่อยากกระดิกแม้แต่นิ้วที่น่ากลัวคือท้องยังหิวด้วย ตอนที่นอนอยู่บนเตียงท้องร้องโครกคราก มีความรู้สึกหิวจนหน้ามืดตาลายจริงๆ

แต่เธอนอกจากหิวแล้ว ก็ยังเหนื่อยมากด้วย เพราะฉะนั้นเจียงเสี่ยวไป๋เลยนอนอยู่ที่นั่นตลอด หรี่ตาครึ่งหนึ่ง

จนกว่าเซียวซู่ผลักประตูเข้ามา ได้ยินเสียงท้องร้องของเธอ

“คุณตื่นแล้วเหรอ? หิวแล้วใช่มั้ย?”

เห็นเซียวซู่ สายตาของเจียงเสี่ยวไป๋เปลี่ยนไปทันที จ้องเขาเหมือนกับศัตรู

ต้องโทษสารเลวคนนี้คนเดียว ถ้าไม่ใช่เขา ตัวเองก็ไม่ถึงขั้นลุกไม่ไหวหรอก

คิดถึงตรงนี้ เจียงเสี่ยวไป๋ไม่คิดจะเหลียวมองเขาเลย เธอหลับตาไว้ไม่สนใจเขา

“ผมต้มโจ๊กไว้ กินหน่อยมั้ย?”

เจียงเสี่ยวไป๋ได้ยินแล้วลืมตาขึ้นมาใหม่ จากนั้นได้ส่งเสียงฮื้อทีนึง“คุณป้อนฉันถึงจะกิน!”

เซียวซู่ก็เลยหันหลังออกไปอีก อาศัยช่วงเวลาที่เขาออกไป เจียงเสี่ยวไป๋ได้หลับตาพักผ่อนสายตา จนกว่าเธอได้กลิ่นหอมของอาหาร

เธอลืมตาขึ้น มองดูเซียวซู่เดินมาใกล้ตัวเอง

จากนั้นเซียวซู่ได้พยุงเธอขึ้นมา และเริ่มป้อนโจ๊กให้เธอ หลังจากเจียงเสี่ยวไป๋กินไปครึ่งถ้วยถึงฟื้นฟูพลังชีวิตขึ้นมาบ้าง เธอก็พูดมากขึ้นมาอีก

“ฉันตื่นสายเกินไปใช่มั้ยคะ พ่อแม่จะโทษฉันหรือเปล่าคะ?”

เซียวซู่ฟังแล้วเม้มปาก พูดพร้อมหูแดงก่ำ:“น่าจะไม่ เพราะเป็นสถานการณ์พิเศษ”

เจียงเสี่ยวไป๋อดยื่นมือไปหยิกแขนของเซียวซู่ไม่ได้“โทษคุณคนเดียว คุณไม่ใช่เพิ่งจะกินอาหารคาวเป็นครั้งแรกสักหน่อย ทำไมทำเหมือนไม่ได้กินเนื้อเป็นปีเลย?”

“ฮึ่ม......”เซียวซู่ยื่นมือบังริมฝีปากตัวเองไว้และกระแอมทีนึง ก็ไม่ใช่เพราะเห็นเธอใส่ชุดแต่งงาน ตอนนั้นเซียวซู่ก็เลยควบคุมไม่ได้ และอดทนไว้อย่างลำบากตลอดเหรอ

“กินอีกหน่อย”