เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1492

บทที่1491เกี่ยวกับเรื่องการมีลูก

ตอนกลางคืน เหลียงหย่าเหอกับเซียวหมิงจื้อพ่อแม่ของเซียวซู่จะมากินข้าวด้วยกัน เหลียงหย่าเหอมาถึงตอนช่วงใกล้ค่ำ แล้วรับหน้าที่เป็นแม่ครัวจำเป็น เธอจึงซื้อวัตถุดิบมาเป็นจำนวนมาก

ตอนที่ไม่มีผู้ใหญ่อยู่ด้วย เจียงเสี่ยวไป๋จะแกล้งเซียวซู่อยู่บ่อยๆ

เพราะยังไงก็อยู่กันแค่สองคนไม่มีคนนอก จะทำอะไรก็ไม่เป็นอะไร แต่ตอนที่มีผู้ใหญ่อยู่ด้วยก็ต้องทำตัวเรียบร้อยรู้กาลเทศะบ้าง

ก่อนที่เหลียงหย่าเหอจะมาถึง เจียงเสี่ยวไป๋ยังนอนเซาอยู่บนเตียงไม่ยอมตื่น พอได้ยินเซียวซู่บอกว่าพวกท่านจะมา เธอก็รีบลุกจากเตียงแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว หลังจากอาบน้ำเสร็จเธอก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะแต่งหน้าบางๆ ให้ดูเหมาะสม

ตอนที่เธอกำลังแต่งหน้า เซียวซู่ก็ยืนมองอยู่ข้างๆ

“เจอกับพ่อแม่ ต้องแต่งหน้าด้วยเหรอ”

เจียงเสี่ยวไป๋ที่กำลังจดจ้องอยู่กับการแต่งหน้าอยู่หน้ากระจก พอได้ยินคำถามนี้ก็หันกลับไปมองหน้าเซียวซู่ “แน่นอนสิคะ ฉันเป็นลูกสะใภ้ที่เพิ่งแต่งเข้ามา ต้องทำอะไรดีๆให้พวกท่านได้เห็น คุณมันซื่อบื้อไม่เข้าใจหรอก”

ไม่ใช่ว่าเธอต้องการจะประจบพวกท่าน แต่ที่เจียงเสี่ยวไป๋ทำแบบนี้ เพราะพ่อแม่ของเซียวซู่ดีกับเธอมาก ดังนั้นเธอจะเสียเวลาไปกับการเตรียมตัวบ้างก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร

หลังจากแต่งหน้าเสร็จ เจียงเสี่ยวไป๋ก็เริ่มเลือกเสื้อผ้าที่จะใส่ สุดท้ายเธอก็เลือกชุดกระโปรงที่เหลียงหย่าเหอซื้อให้เธอ

หลังจากนั้นเจียงเสี่ยวไป๋ก็รีบวิ่งไปที่ห้องครัวเพื่อช่วยงาน

“คุณแม่คะ”

เหลียงหย่าเหอเห็นว่าเจียงเสี่ยวไป๋เดินเข้ามา ยิ่งโดยเฉพาะตอนที่ได้ยินอีกฝ่ายเรียกตนเองว่าแม่ ในใจก็ยิ่งรู้สึกรักใคร่เอ็นดู ดวงตายิ้มจนหยีและยิ้มจนหุบไม่ลง

“เสี่ยวไป๋ แม่ได้ยินเซียวซู่บอกว่าลูกกำลังนอนหลับอยู่ ทำไมตื่นเร็วจังลูก ถ้ารู้สึกเหนื่อยจริงๆ ก็เข้าไปพักอีกสักหน่อย เดี๋ยวแม่เตรียมอาหารเสร็จลูกค่อยลุกขึ้นมากินข้าวก็ได้จ้ะ”

พอได้ยินแบบนี้ รอยยิ้มของเจียงเสี่ยวไป๋กระตุกเล็กน้อย ตาบ้าเซียวซู่กล้าฟ้องว่าเธอกำลังนอนหลับอยู่เหรอ เรื่องระหว่างชายหญิง ถึงแม้จะเป็นเรื่องที่ทุกคนต่างก็รู้กันดี

แต่พอเอาออกมาพูดตรงๆ มันทำให้รู้สึกอับอายทำตัวไม่ถูก

อย่างเช่นตอนนี้ ดังนั้นเจียงเสี่ยวไป๋จึงรีบเปลี่ยนหัวข้อในการสนทนาไปเป็นเรื่องอื่นแทน

“คุณแม่คะ คืนนี้คุณแม่จะทำเมนูอะไรคะ ให้หนูช่วยนะคะ”

พอพูดเสร็จ เจียงเสี่ยวไป๋ก็รีบถลกแขนเสื้อขึ้น แต่เหลียงหย่าเหอรีบห้ามไว้ซะก่อน “ไม่ต้องจ้ะไม่ต้อง วันนี้แม่จะรับหน้าที่เป็นแม่ครัวเอง ลูกไปพักผ่อนอีกสักพัก เดี๋ยวแม่ทำอาหารเสร็จจะให้เซียวซู่ไปเรียกอีกที”

“คุณแม่คะ หนูจะทำแบบนั้นได้ยังไงกัน หนูมาเป็นลูกสะใภ้นะคะ ไม่ใช่มาเพื่อเสวยสุขเป็นคุณหนู งานบ้านต้องช่วยกันทำสิคะ”

“ใครบอกว่าไม่ใช่จ้ะ”เหลียงหย่าเหอได้ยินแบบนั้น จึงรีบหน้าเคร่ง “เจ้าลูกบ้านั่นบังคับให้ลูกมาใช่ไหม ใช่หรือเปล่าจ้ะ เดี๋ยวแม่จะจัดการสั่งสอนให้ เจ้าลูกบ้านั่นคิดจะแข็งข้อหรือไงกัน มีภรรยาแล้วไม่ดูแลดีๆ เขาคิดจะทำอะไรกัน”

ในตอนแรกเจียงเสี่ยวไป๋นึกว่าเหลียงหย่าเหอพูดเล่น แต่พอเห็นเหลียงหย่าเหอถลกแขนเสื้อขึ้น แล้วเดินออกจากห้องครัวด้วยท่าทางโมโห ท่าทางเหมือนเตรียมตัวจะไปจัดการกับลูกชายตนเองจริงๆ เจียงเสี่ยวไป๋ถึงได้รู้ว่าเธอไม่ได้พูดล้อเล่น

“คุณ คุณแม่คะ”เจียงเสี่ยวไป๋รีบรั้งแขนเธอไว้ “เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของเซียวซู่นะคะ เป็นหนูเองที่อยากช่วย เขาไม่ได้เป็นคนไปเรียกหนูมาช่วยค่ะ”

พอได้ยินแบบนั้น เหลียงหย่าเหอมองมาที่เธออย่างจับผิด “จริงเหรอจ้ะ”