เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1497

บทที่1496 ชาติกำเนิด

เดิมทีหลัวหุ้ยเหม่ยก็บอกว่าจะมาช่วยดูแลลูก แต่เสี่ยวเหยียนไม่ตอบรับ

แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคในการเป็นห่วงลูกสาวของตัวเอง อีกทั้งเธอเองก็อยากอุ้มหลานด้วย ดังนั้นหลัวหุ้ยเหม่ยจึงมาทุกวัน หน้าที่ดูแลร้านจึงตกเป็นของพ่อแทน

พอนานวันเข้าพนักงานก็เริ่มคุ้นเคยกับงาน และช่วยงานเจ้านายได้แล้ว

รวมไปถึงธุรกิจที่ร้านดีขึ้นเรื่อยๆ หลัวหุ้ยเหม่ยจึงว่าจ้างพนักงานเพิ่มอีกหลายคน ทำให้เธอมีเวลามาดูแลลูกสาวและหลานชายฝาแฝดทั้งสองได้แล้ว

“แม่มาช่วยลูกดูแลหลานเพราะแม่อยากจะมาเอง แต่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่จะให้สามีของลูกแอบขี้เกียจนะ”

ถึงแม้ผู้ชายทั่วโลกจะคล้ายๆ กัน แต่พ่อต้องทำหน้าที่ของพ่อ คนที่ไม่แต่จะอุ้มลูก หรือว่าไม่ดูแลลูกดีๆ แล้วยังตะโกนต่อว่าภรรยาเมื่อลูกอาละวาด ว่าคุณดูแลลูกเป็นหรือเปล่า

พอตะโกนด่าเสร็จก็ตัวลงนอนต่อ ไม่สนใจเลยว่าภรรยาของตัวเองเป็นอย่างไรบ้าง

นี่ก็คือปัญหาที่สาวตั้งครรภ์มักจะได้เจอ

ตอนที่เสี่ยวเหยียนยังไม่ได้คลอดลูกเธอมักจะได้เห็นโพสต์ข้อความแบบนี้ เยอะมากและคนที่มาแสดงความคิดเห็นก็เป็นบรรดาคุณผู้หญิง ที่ออกมาบ่นว่า ไม่ช่วยเลี้ยงแล้วยังจะมาตะโกนต่อว่า เพราะเธอต้องอยู่บ้านดูแลลูกจึงไม่มีรายรับอะไร จนถูกคนอื่นมองว่าเป็นคนว่างงาน

แล้วลืมไปเลยว่าที่เธอต้องลำบากอยู่ในทุกวันนี้ นอนไม่พอกินไม่อิ่ม ต้องคอเช็ดตัวเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ลูก กล่อมลูกนอนหลับ ทำให้ร่างกายเหนื่อยจนแทบรับไม่ไหว ถ้าในช่วงเวลานี้แม้แต่สามียังไม่เข้าใจเรา เราคงถูกบีบจนบ้าแน่นอน

ตอนที่เสี่ยวเหยียนเห็นบทความนั้น ก็รู้ซึ้งว่า ผู้หญิงเราจะต้องมีหน้าที่การงานที่ดี มีรายได้เข้ากระเป๋าอยู่ตลอด ไม่อย่างนั้นตอนที่เจอเข้ากับปัญหาก็จะทำอะไรไม่ได้

เธอโชคดีมาก ที่หานชิงดีกับเธอ ดีกว่าที่เธอเคยจินตนาการไว้

พอคิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็ยกมือขึ้นไปกอดคอของหานชิงไว้ แล้วมุดศีรษะเข้าไปในอ้อมกอดของเขา

“งั้นจากนี้ไปคุณเลิกงานให้เร็วขึ้น แล้วกลับมาพักผ่อนค่ะ”

เธอกลัวว่าร่างกายของหานชิงจะรับไม่ไหว ช่วงนี้ขอบตาเขาคล้ำขึ้นมาก เดินทางไปกลับต่างประเทศบ่อยเหมือนน้องสาวของเขาในสมัยก่อน แต่เขากลับไม่เคยบ่นว่าเหนื่อย และไม่แม้แต่จะขมวดคิ้ว

ผู้ชายคนนี้ดีกับเธอมากจริงๆ

“ไม่เป็นไรครับ” หานชิงโอบไหล่ภรรยาของตนเองไว้ เขารู้สึกอุ่นใจเพราะความเป็นห่วงเป็นใยของเธอ ริมฝีปากของเขายกยิ้ม “ผมยังไหวครับ คุณไม่ต้องเป็นห่วง”

เสี่ยวเหยียนเงยหน้าขึ้นมองอย่างแปลกใจ “ทำไมคุณถึงชอบเป็นอย่างนี้นะ เมื่อก่อนตอนที่คุณกับมู่จื่อเพิ่งได้เจอกัน คุณก็เป็นอย่างนี้ จนวันที่มู่จื่อกลับมา คุณไม่เคยบอกว่าตนเองเหนื่อย คุณเป็นคนธรรมดา ไม่ใช่หุ่นยนต์ ไม่จำเป็นที่คุณจะต้องแบกความลำบากทั้งหมดไว้เอง แล้วอีกอย่าง..” เสี่ยวเหยียนพูดในสิ่งที่อัดอั้นใจมาโดยตลอด “อายุที่ห่างกัน...ระหว่างคุณกับมู่จื่อ ทำไมฉันถึงรู้สึกว่ามันแปลกๆคะ”

เพราะเธอเคยได้ฟังหานชิงเล่าเรื่องตอนเด็กๆ มาแล้ว ตอนแรกที่เสี่ยวเหยียนได้ฟัง เธอก็รู้สึกสงสารเขามาก ก็เลยไม่ได้ถามอย่างละเอียดอะไรมาก

มีอยู่วันหนึ่ง เธอกับมู่จื่อคุยกัน แล้วพูดถึงเรื่องอายุ เธอถึงได้รู้ว่ามู่จื่อกับพี่ชายอายุห่างกันมากพอตัว

จะบอกว่ามากก็ดูเหมือนจะไม่เข้ากับช่วงเวลาที่หานชิงเคยพูดไว้กับเธอ

แต่เธอไม่มีโอกาสได้ถามออกมาสักที ช่วงที่เธอท้องก็มักจะใช้เวลาไปกับการนอน จึงหาเวลาถามเรื่องนี่ไม่ได้สักที

ตอนนี้พอมานึกขึ้นได้ เสี่ยวเหยียนก็เริ่มอยากรู้ขึ้นมาทันที