เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1498

บทที่1497 จอมปีศาจเอาใจภรรยา

หานชิงไม่คิดว่ามารดาของตัวเองทำผิดต่อบิดาของตนเอง

แต่กลับรู้สึกผิดมาก เพราะถ้าไม่ใช่เขา บิดาของเขาก็อาจจะไม่ต้องตายก็ได้

แต่เรื่องราวที่มันผ่านไปแล้ว จะพูดยังไงมันก็ไม่มีประโยชน์ เพราะเรากลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้

ดังนั้นเขาจึงต้องพยายามตามหาน้องสาวให้เจอ หลังจากหาเจอแล้ว เขาจะต้องทำดีกับเธอให้มากๆ ให้สมกับที่เขาเป็นพี่ชาย ทุ่มเทความรักที่พี่ชายอย่างเขามีให้น้องสาว กับความรักของบิดาที่มีต่อน้องสาว ความรักของมารดาที่มีต่อน้องสาว มอบให้เธอทั้งหมด

พอได้ยินถึงตรงนี้ ภายในใจของเสี่ยวเหยียนนอกจากตกตะลึงแล้วก็มีแต่ความปวดใจ เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องราวมันจะเศร้าถึงขนาดนี้

และสิ่งที่ทำให้เธอเสียใจมากที่สุดก็คือ ความรู้สึกที่มันควบคุมไม่ได้ คุณนายหานเริ่มรักชายหนุ่มที่โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกผิดต่อสามีที่เสียไปแล้ว ส่วนบิดาของมู่จื่อที่ทุ่มเทใจให้ทั้งหมด กลับต้องจากไปโดยที่ยังไม่ทันจะได้รู้ว่าอีกฝ่ายเริ่มรักตนเองไปแล้ว

แน่นอนว่าคนที่น่าสงสารที่สุดก็คือหานชิง

เขาต้องสูญเสียคนในครอบครัวในเวลาติดๆ กันถึงสามคน อีกทั้งยังเป็นครอบครัวที่สำคัญของเขาด้วย สำหรับเขาแล้ว คงจะเป็นความเจ็บปวดที่หนักหนาสาหัสน่าดู

ยิ่งคิด ขอบตาของเสี่ยวเหยียนก็เริ่มมีน้ำตาคลอ เธอยื่นมือออกไปกอดหานชิงไว้แน่น

“เป็นอะไรไปคนเก่ง” หานชิงถามยิ้มๆ

"จากนี้ไปฉันจะทำให้คุณรู้สึกอุ่นใจเองค่ะ ฉันกับลูกจะอยู่เคียงข้างคุณตลอดไป จะแก่ไปพร้อมกับคุณ”

หานชิงคิดไม่ถึงเลยว่าตนเองเล่าเรื่องราวของตนเองออกไป จะทำให้เธอพูดสารภาพรักออกมาได้ลึกซึ้งถึงขนาดนี้ ทำให้หัวใจของเขารู้สึกอบอุ่นใจมาก

ที่จริงแล้วหลังจากที่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับเธอ หานชิงก็ไม่ได้รู้สึกหนาวใจอีกเลย

เมื่อก่อนนอกจากอยู่ต่อหน้าน้องสาวเขาถึงได้มีสีหน้าอบอุ่นอ่อนโยน ถ้าเป็นช่วงอื่นเขาจะดูเยือกเย็นไร้ความรู้สึก

แต่ตอนนี้กลับเริ่มมีความอบอุ่นมากยิ่งขึ้นแล้ว

“คุณพูดเองนะ ห้ามผิดสัญญาเด็ดขาด ไม่อย่างนั้น...” หานชิงหยุดพูดไปสักพัก ก่อนจะใช้เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างหูของเสี่ยวเหยียน “ถึงจะต้องตามไปถึงยมโลกผมก็จะไม่ปล่อยคุณไปแน่ๆ”

เพราะลูกทั้งสองคนยังแบเบาะ เสี่ยวเหยียนอยู่บ้านคนเดียวก็เบื่อ ดังนั้นหานมู่จื่อจึงพาเสี่ยวโต้วหยามาเล่นด้วยบ่อยๆ เวลาผ่านไปแปดเดือน เสี่ยวโต้วหยาดูน่ารักมากขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาคู่นั้นเหมือนดวงตาของหานมู่จื่อมาก อีกทั้งเธอยังเรียกคุณป้าได้แล้ว แต่ฟังดูไม่ค่อยจะชัดเจน นี่เป็นผลลัพธ์ที่เสี่ยวเหยียนอุตส่าห์ฝึกฝนมาหลายรอบ

เด็กน้อยดูท่าทางจะฉลาดมาก ดวงตาเป็นประกาย เหมือนจะสื่อความหมายออกมาได้ แต่อย่าให้อีกฝ่ายยิ้มเชียว พอยิ้มทุกอย่างก็จบ

เพราะรอยยิ้มของเธอดูซื่อบื้อมาก แต่เธอกลับชอบยิ้มมาก

พอเห็นมู่จื่อ เสี่ยวเหยียนก็นึกถึงเรื่องที่หานชิงเล่าให้ฟัง พอคิดว่ามู่จื่อกับหานชิงเป็นพี่น้องคนละพ่อขึ้นมา

ถึงแม้จะคิดถึงเรื่องนี้ แต่เธอก็ไม่ปากพล่อยแน่นอน

“คุณป้าครับ ผมกับหม่ามี๊แล้วก็เสี่ยวโต้วหยามาอยู่เป็นเพื่อนครับ”

เมื่อเทียบกับปีที่แล้ว เสี่ยวหมี่โต้วสูงขึ้นเยอะมาก ดูโตเป็นเด็กหนุ่มแล้ว ส่วนสูงมันก็สูงอยู่หรอก แต่ทำไมถึงได้ผอมลงถึงขนาดนี้ แทบไม่มีแก้มให้หยิกเลย

เสี่ยวเหยียนโค้งตัวลง แล้วยื่นมือไปหยิกแก้มของเขา

“เสี่ยวหมี่โต้ว ทำไมเราสูงขึ้น แต่ไม่มีเนื้อเลยล่ะ”

พอได้ยินแบบนี้ เสี่ยวหมี่โต้วก็บ่นพึมพำ “ก็เพราะน้าเสี่ยวเหยียนกลายเป็นคุณป้าแล้ว ไม่มีเวลามาสนใจเสี่ยวหมี่โต้วไงครับ”