เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 150

บทที่149 สุดท้ายพวกเธอเป็นอะไรกัน

การกระทำของเธอทำให้เย่หลิ่นหานงงเล็กน้อย เขานิ่งไปแวบหนึ่งก่อนจะวิ่งลงรถตามไป

“น้องสะใภ้?”

เย่หลิ่นหานยืนขวางเธอและมองเธอด้วยความไม่เข้าใจ “เป็นอะไรไป?”

เสิ่นเฉียวพูดกับเขาด้วยสีหน้าแย่ “พี่ใหญ่ จากตรงนี้ไปไม่ไกลจากบริษัทเท่าไหร่ เดี๋ยวฉันเดินไปเองได้ ส่วนโรงพยาบาลฉันไม่ไปแล้ว วันนี้ขอบคุณพี่มากนะคะ”

พูดจบเสิ่นเฉียวไม่มากความ เธอเดินอ้อมเย่หลิ่นหานแล้วเดินจากไป

เย่หลิ่นหานไม่ได้ตามเธอไป เขายืนดูเสิ่นเฉียวเดินจากไปจากตรงนั้น

เสิ่นเฉียวเดินอยู่นานพอสมควร เมื่อไปถึงบริษัทแล้วยังไม่มีใคร เธอจึงขึ้นไปชั้นบนสุดเพียงลำพัง

เอกสารยังคงกองเป็นภูเขาดังเช่นเดียวกันกับเมื่อวาน เพียงแต่ก็เริ่มมีพื้นที่ว่างบ้างแล้ว เมื่อเธอคิดอยากจะย้ายกองเอกสารไปแต่ก็พบว่ามือของเธอทายาน้ำร้อนลวกไว้ทำให้ไม่สะดวก

เธอจึงทำได้เพียงยืนจัดเอกสารด้วยมือข้างเดียวสักพัก รอจนความร้อนหายไปจากมือของเธอ เธอจึงได้ปลีกตัวไปล้างเอายาน้ำร้อนลวกออก

โชคดีที่มันเป็นแค่โดนโจ๊กลวกเท่านั้น ไม่ได้โดนลวกรุนแรงขนาดนั้น ทายาไปประมาณชั่วโมงกว่า อาการของเธอก็ดีขึ้นมาก

ในตอนที่เดินกลับมาโต๊ะทำงาน ก็พบกับเย่โม่เซินที่เพิ่งมาทำงานพอดี

เขายังคงทำตัวเหมือนเมื่อวาน ไม่ใส่ใจเธอ ไม่แม้แต่จะปรายตามอง

เซียวซู่เข็นเขาเข้าไปห้องทำงานอย่างรวดเร็ว

เสิ่นเฉียวกลับนั่งจัดการเอกสารตามเดิม อาจเพราะความเหนื่อยสะสมในสองวันที่ผ่านมา และไม่ได้พักผ่อนอย่างเพียงพอ เสิ่นเฉียวฟุบหลับอยู่บนโต๊ะของเธอ

ไม่รู้ว่าฉันหลับไปนานแค่ไหนเสิ่นเฉียวก็ได้ยินเสียงใครบางคนผลักไหล่เธอและเรียกชื่อเธอ

“เสิ่นเฉียว ทำไมเธอยังนอนอยู่ล่ะ? รีบตื่นไปกินข้าวเถอะ” คนที่ผลักเธอก็คือเสี่ยวเหยียน เธอรออยู่ที่โรงอาหารข้างล่างอยู่นานมากแต่ก็ไม่เจอเสิ่นเฉียวจึงได้ขึ้นมาตามข้างบน

ใครจะรู้ว่าเธอฟุบหลับอยู่ที่นี่

เสิ่นเฉียวรู้สึกมึนงงเมื่อได้ยินคนเรียกชื่อเธอลืมตาและมองด้วยความยากลำบาก “เสี่ยวเหยียน?”

“เธอมานอนอยู่ที่นี่ได้ไง? พวกเรารีบไปกินข้าวเถอะ ถ้าเธอไปช้ากว่านี้อีกนิดอาหารในโรงอาหารจะหมดแล้วนะ” เสี่ยวเหยียนพูดและไม่ได้สนใจว่าเธอจะเห็นด้วยหรือไม่ เข้าไปจับแขนและพยุงเธอขึ้น

“อือ” เสิ่นเฉียวก็เตรียมจะไปทานข้าวจึงได้ลุกตามเธอไป

สุดท้ายเดินไปได้สองก้าว ภาพข้างหน้าก็ดับมืด ตัวเธอล้มลงโดยไม่สามารถควบคุมได้

จู่ๆเสียงอุทานของเสี่ยวเหยียนก็ดังขึ้น: “เฮ้ย ๆ เธอเป็นอะไรน่ะ? อย่าล้มใส่ฉันสิ แล้วก็อย่าล้มลงพื้นด้วยสิ...เอาเถอะ ๆ เธอล้มบนตัวฉันดีกว่า”

เสี่ยวเหยียนถือว่ามีแรงเยอะ ลากเธอไปมา สุดท้ายเสิ่นเฉียวล้มลงใส่เสี่ยวเหยียน เสี่ยวเหยียนมองดูเธอครู่หนึ่งโดยไม่พูดอะไร เธอก้มลงดูและพบว่าเสิ่นเฉียวหลับตาอยู่

“เสิ่นเฉียว? เสิ่นเฉียว? ?”

“โธ่ นี่เธอเป็นลมเหรอเนี่ย? เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่เนี่ย ฉันควรส่งเธอไปโรงพยาบาลใช่ไหมเป็นลมแบบนี้?”

เสี่ยวเหยียน หันไปมองรอบ ๆ พบว่าไม่มีใครอยู่เลย จึงได้ถอนหายใจอย่างหมดหนทาง

เธอจับมือของเสี่ยวเหยียนและอุ้มเธอไว้ที่หลังของเธอแล้วเดินไปข้างหน้าอย่างลำบาก

เมื่อถึงหน้าลิฟต์ก็เสียงดังมาจากด้านหลังของเธอ

เหมือนว่าประตูห้องทำงานจะถูกเปิดออกเสี่ยวเหยียนจึงหันไปดู จึงเห็นเป็นเซียวซู่กำลังเข็นเย่โม่เซินออกมาจากข้างในห้อง

พวกเขาสบตากันกลางอากาศครู่หนึ่ง ดูเหมือนว่าเย่โม่เซินจะเห็นเสิ่นเฉียวที่อยู่บนหลังของเธอ คิ้วตรงสง่าคู่นั้นขมวดลง