เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 151

บทที่150 ชอบจูบของฉันรึเปล่า

อุ้มเธอออกมาจากบริษัท...

คิ้วสวยของเสิ่นเฉียวขมวดเข้า เย่โม่เซินพาเธอมาโรงพยาบาล?

กี่วันมานี้บรรยากาศระหว่างเธอกับเขามันน่ากลัวมาก เขามองเธอด้วยแววตาที่แสนจะเกลียดชัง แล้วจะพาเธอมาส่งโรงพยาบาลงั้นเหรอ?

เสิ่นเฉียวไม่พูดอะไร แต่กลับรู้สึกเหมือนโดนอะไรกัดอยู่ในใจ

ใจมันชา ๆ

เสิ่นเฉียวหลับตาลงด้วยความสิ้นหวังดูเหมือนว่าเธอจะไม่สามารถควบคุมหัวใจของเธอได้แล้ว

“เป็นอะไร?” เสี่ยวเหยียนเห็นสีหน้าเธอไม่ดีอีกทั้งไม่พูดจา จึงเข้าใจว่าเธอไม่สบายขึ้นมาอีก

เสิ่นเฉียวส่ายหน้าและพูดขึ้นเบา ๆ: “ฉันไม่เป็นไร แล้วเขาล่ะ?”

“ไปแล้ว” เสี่ยวเหยียนจับแก้มของเธอและพูดเบา ๆ: “เขาพาเธอมาส่งโรงพยาบาล หมอบอกฉันว่าไม่เป็นไร ให้ฉันอยู่ที่นี่ดูแลเธอ หลังจากนั้นก็กลับไปแล้ว”

“อือ วันนี้ขอบคุณนะ”

“ขอบคุณอะไรกัน เธอคิดว่าฉันทำเพื่อช่วยเธอเหรอ? ไม่ใช่เสียหน่อยไหม? ฉันทำเพื่อให้ได้เข้าใกล้ท่วงท่าสง่างามและกล้าหาญของคุณชายเย่ต่างหาก!” เสี่ยวเหยียนพูดแล้วเริ่มระลึกความหลัง: “เธอรู้ไหมตอนที่คุณชายเย่รับตัวเธอไปจากฉันตรง ๆ เนี่ย เขาดูหล่อขนาดไหน? วินาทีนั้นจะฉันคิดว่าฉันกำลังดูพระเอกซีรีย์ เสิ่นเฉียว เธอนี่โคตรโชคดีเลย ได้เป็นคนที่คุณชายเย่เลือก ไม่งั้นรูปร่างหน้าตาอย่างเธอ ต๊าย~ตาย เทียบฉันไม่ติดเลยสักนิด!”

เสิ่นเฉียว: “...”

เธอบอกว่าเย่โม่เซินรับเธอเข้าไปไว้ในอ้อมกอดตรง ๆ เหรอ?

“แต่ว่าเธอพูดความจริงมาดีกว่า เธอกับคุณชายเย่มีความสัมพันธ์ยังไงแน่ ทำไมเขาถึงได้เป็นกังวลกับเธอนัก? ถ้าเป็นคนรักธรรมดา ไม่มีทางทำแบบนี้แน่ ใช่ไหม?”

เป็นกังวลกับเธอเหรอ?

“เธอคงจะดูผิดแล้วล่ะ ฉันกับคุณชายเย่ไม่ได้มีอะไรพิเศษหรอก แค่ลูกน้องเจ้านายธรรมดาเท่านั้น”

“เชอะ ฉันไม่เชื่อเธอหรอกนะ แววตาที่เขามองเธอมันเต็มไปด้วยความปรารถนา หรือไม่แน่เขาอาจจะชอบเธอ!”

แค่คำเดียว ในใจของเสิ่นเฉียวก็เกิดคลื่นโหมซัดสาด

ชะ ชอบเธอ?

เป็นไปไม่ได้หรอก!

เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าใจของเธอเต้นเร็วไม่เป็นจังหวะ เสี่ยวเหยียนยังคงพูดเองเออเองไม่หยุด: “อีกหน่อยเธอได้เป็นภรรยาประธานบริษัท เธออย่าลืมเสียล่ะว่าวันนี้ฉันช่วยเธอไว้ อย่าลืมเลื่อนตำแหน่งขึ้นเงินเดือนให้ฉันด้วย...”

... ...

เสี่ยวเหยียนอยู่คอยดูแลเธอที่โรงพยาบาลอยู่ตลอดจนถึงค่ำ เมื่อเสิ่นเฉียวว่าตนเองไม่เป็นไรแล้วจึงอยากกลับ

เสี่ยวเหยียนห้ามเธอ: “ออกจากโรงพยาบาลไม่ได้นะ ร่างกายเธออ่อนแอ”

เสิ่นเฉียวขมวดคิ้วสวย: “ตอนนี้น่าจะไม่เป็นไรแล้ว ไม่ได้เป็นอะไรมากเสียหน่อย ทำไมต้องอยู่โรงพยาบาลต่อด้วย?”

“ยังไงก็ไม่ได้ คุณชายเย่บอกแล้ว ให้ฉันดูแลเธอให้ดี ๆ ก่อนเขาจะกลับมาฉันไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”

ในตอนที่เสิ่นเฉียวลุกขึ้นและอยากจะลงไปที่พื้น ทันใดนั้นประต้องห้องคนไข้ก็เปิดออก

เย่โม่เซินปรากฏตัวขึ้นที่หน้าห้องคนไข้พร้อมกับใบหน้าเย็นชา

“คุณชายเย่” ทันทีที่ เสี่ยวเหยียนเห็นเขาก็เหมือนได้เห็นผู้ช่วยชีวิต เธอชี้ไปที่เสิ่นเฉียว: “เสิ่นเฉียวอยากออกจากโรงพยาบาลค่ะ แต่ฉันไม่เห็นด้วย ฉันหัวชนฝาเลยค่ะ!”

เสิ่นเฉียว: “...”

สายตาเย็นชามองไปที่เธอ แหลมคมและลึกล้ำ

“อยากออกจากโรงพยาบาลเหรอ?”

เสิ่นเฉียวนิ่งไป

ริมฝีปากบางของเย่โม่เซินขยับอีกครั้ง: “ฝันไปเถอะ”

เสิ่นเฉียว: “แต่ฉันรู้สึกว่าไม่มีอะไรมากแล้ว ออกจากโรงพยาบาลแล้วไปพักที่บ้านไม่ได้เหรอ?”

เย่โม่เซินไม่พูดอะไร เซียวซู่ที่อยู่ด้านหลังของเขายิ้มทักทายกับ เสี่ยวเหยียน: “วันนี้รบกวนคุณแล้ว คุณรีบกลับไปพักผ่อนเถอะครับ”

เสี่ยวเหยียน รับคำ แต่กลับจ้องมองเย่โม่เซินอย่างอดไม่ได้ อืม...หล่อจริง ๆ เลย เธอยังอยากจะอยู่ดื่มด่ำความหล่อของเขาอีกสักนิด

น่าจะเป็นตาของเธอที่คลั่งไคล้หลงใหลมากเกินไป เย่โม่เซินส่งสายตาล้ำลึกมองไปที่เธอ พร้อมกับการแจ้งเตือนในแววตา ทำให้เสี่ยวเหยียน รู้สึกได้ถึงแรงกดดันและพูดขึ้นทันที: “ฉันทราบแล้วค่ะ จะกลับแล้วค่ะ”