เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 152

บทที่151 ที่แท้คุณก็เหมือนกับพวกเธอ

เสิ่นเฉียวยังคงพยักหน้ารัวๆ

หลังจากพยักหน้าไปแล้ว ดูเหมือนเธอจะค้นพบว่าสองคำถามในเมื่อสักครู่นั้นมีอะไรบางอย่างไม่ถูกต้อง

จากนั้นสายตาค่อยๆชัดเจนขึ้นมา เธอจ้องมองท่าทีของเย่โม่เซินที่อยู่ตรงหน้าเธออย่างชัดเจน

เมื่อตะกี้เขา....ถามว่าอะไรนะ?

เย่โม่เซินได้รับสองคำตอบที่ทำให้ตัวเองรู้สึกพึงพอใจ แม้ว่าเขาจะไม่อยากยอมรับ แต่อารมณ์ของเขาในคราวนี้กลับรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก เขาเบ้ริมฝีปากบางๆขึ้นมา “ผู้หญิงแต่งงานสองครั้ง คุณรู้สึกหวั่นไหวแล้ว”

เสิ่นเฉียวเบิกตาโตแล้วออกแรงผลักตัวเขาออกไป

“คุณอย่ามาพูดไปเรื่อย!”

เย่โม่เซินโดนผลักออกมา ร่างกายถอยกลับมาพิงอยู่บนที่นั่งของรถเข็น

“หึ พูดไปเรื่อย? ผู้หญิงแต่งงานสองครั้ง ความรู้สึกมันแอบกันไม่ได้หรอก คุณน่ะชอบฉัน”

เสิ่นเฉียวเอามือปิดหูตัวเองเอาไว้ เธอพูดตะคอกใส่เย่โม่เซินด้วยสีหน้าที่ดูเกรี้ยวกราด “ยังไงฉันก็ไม่ได้ชอบคุณ คุณอย่าทำให้ตัวเองต้องอับอายอีกเลย ฉันจะไปชอบคนอย่างคุณได้ยังไงกัน?”

เย่โม่เซินเม้มปาก “ใช่หรอ? เมื่อตะกี้ใครกันแน่ที่ยอมรับว่าชอบฉัน?”

เสิ่นเฉียว “อย่างคุณมันคือการฉกฉวยจังหวะที่คนเขากำลังสับสน!”

“เป็นฉันที่ฉกฉวยจังหวะที่คุณสับสนหรือว่าเป็นที่คุณควบคุมหัวใจของตัวเองไม่อยู่กันแน่ หรือว่า….”

“คุณอย่าพูดอีกเลย!” เสิ่นเฉียวรู้สึกกระวนกระวายขึ้นมา จากนั้นหลุดปากพูด “ฉันจะไปชอบคนพิการอย่างคุณได้ยังไง?”

เดิมทีมุมปากของเย่โม่เซินมีรอยยิ้มเล็กๆแฝงอยู่ แต่หลังจากได้ยินคำพูดนี้แล้ว สีหน้าของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไป ภายในดวงตาสีดำมีคลื่นบางอย่างแฝงอยู่ ราวกับคลื่นพายุที่ซัดกระหน่ำอยู่ในทะเล คลื่นลูกใหญ่ที่สุดที่สามารถก่อตัวจนสูงหลายสิบเมตรได้

เสิ่นเฉียวก็รับรู้ได้ว่าอุณหภูมิของบริเวณรอบๆเริ่มลดต่ำลง

เธอก็พึ่งจะรู้สึกตัวว่าเมื่อตะกี้เธอได้พูดอะไรออกไปภายใต้อารมณ์ที่ร้อนรน

“อันนั้น……คำพูดที่ฉันพูดเมื่อตะกี้ไม่ใช่………”

มันตั้งใจ

แววตาอันมืดมนลุ่มลึกของเย่โม่เซิน ความโศกเศร้าในหัวที่มีมากมายจนไม่อาจจะสลายออกไป

เขาจ้องมองไปที่เธออย่างไม่ละสายตา

“ที่แท้คุณก็คิดเหมือนกับพวกเธอ”

เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากล่างแน่น จากนั้นส่ายหัวแรงๆ

เธอไม่ได้คิด! เธอไม่เคยคิดที่จะทำร้ายเขา!

แม้กระทั่งตอนที่คนอื่นพูดว่าเขาคือคนพิการ เธอยังออกตัวเพื่อปกป้องเขาอย่างสุดกำลัง จะเป็นไปได้ยังไงที่เธอจะพูดจาทำร้ายว่าเขาคือคนพิการกัน? แต่ว่า...ขาของเขาพิการเลยต้องนั่งอยู่บนรถเข็น

นี่คือสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดอยู่เบื้องลึกในใจ แต่เมื่อตะกี้เธอกลับพูดคำเหล่านั้นออกมา

“หึ ผู้หญิงแต่งงานสองครั้ง นี่คือสาเหตุที่คุณไม่ยอมให้ฉันแตะต้องตัวคุณมาตลอดใช่มั้ย?”

“ไม่ใช่!” เสิ่นเฉียวเริ่มรนขึ้นมา เธอเผลอไปทำร้ายจิตใจคนอื่นโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ ตอนนี้เธอรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก เธอรีบพุ่งเข้าไปอธิบายให้เย่โม่เซินฟังอย่างกระวนกระวายใจ “ คุณฟังฉันอธิบายก่อนได้มั้ย? เมื่อตะกี้ฉันแค่ใจร้อนเกินเหตุ ดังนั้นฉันเลยพูดจาไม่ทันคิด”

“นี่คือความจริง” เย่โม่เซินพูด รอยยิ้มของเขาแฝงไปด้วยความเย้ยหยั่น “ ตระกูลเสิ่นส่งให้คุณมาแต่งงานแทนน้องสาว มันทำให้คุณรู้สึกน้อยใจสินะ? คุณต้องมาแต่งงานกับฉันที่ท่อนล่างพิการแบบนี้ ชีวิตหลังจากนี้ของคุณก็ถูกทำลายไปด้วย ดังนั้นคุณเลยอยากอยู่กับพี่ใหญ่เพื่อที่จะแสวงหาความสุขในอนาคตให้กับตัวเองสินะ?”

เสิ่นเฉียวส่ายหัว เธอกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก “เย่โม่เซิน คุณอย่าพูดแบบนี้ ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นจริงๆนะ”

เย่โม่เซินยังคงยิ้มอย่างเย็นชา เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ฟังคำพูดที่เสิ่นเฉียวพูดเลยสักนิด

ตั้งแต่คำพูดนั้นที่เสิ่นเฉียวพูดว่าฉันจะชอบคนพิการอย่างคุณได้ยังไง ความคิดที่เขามีต่อเสิ่นเฉียวก็เริ่มเปลี่ยนไป

ผู้หญิงทั่วไปเหล่านั้นมักจะดูถูกเหยียดหยามเขาอยู่ในใจเพราะเห็นว่าเขานั่งอยู่บนรถเข็น ถึงแม้ว่าภายนอกพวกเธอดูเหมือนจะอยากเข้าใกล้เขา แต่ก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่าพวกเธอทำเพื่อสมบัติของตระกูลเย่ แววตาที่ดูถูกเหยียดยามเหล่านั้นไม่อาจจะซ่อนเอาไว้ได้

ส่วนเสิ่นเฉียวที่อยู่ตรงหน้านี้ ในตอนแรกเธอยอมที่ทะเลาะหรือแม้กระทั่งลงไม้ลงมือกับคนอื่นเพียงเพราะว่าคนอื่นมาด่าว่าเขาว่าเป็นคนพิการ อยู่ๆเขาจึงรู้สึกว่า.... เธออาจจะไม่เหมือนคนอื่นๆ

นึกไม่ถึง วันนี้เธอกลับเป็นคนพูดมันออกมาเอง

เขารู้สึกอึดอัดอยู่เต็มอก เย่โม่เซินรู้สึกว่าอากาศในห้องพักนี้ไม่ค่อยดี