เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 153

บทที่152 คุณโดนคุณชายเย่สั่งลดตำแหน่งแล้ว

แต่ทว่าภายในห้องนั้นว่างเปล่า ไร้ซึ่งเงาของเย่โม่เซิน

เสิ่นเฉียวยังไม่ยอมแพ้ เธอวิ่งไปหาเขาที่ห้องสมุด

ปรากฏว่าเธอก็ไม่พบกับเย่โม่เซินในห้องสมุดเช่นกัน เสิ่นเฉียวไม่รู้ว่าเขาไปไหน อาจเป็นเพราะเธอพูดคำพูดเหล่านั้นทำให้เธอรู้สึกผิดอยู่ในใจ มักจะรู้สึกว่าเย่โม่เซินค่อยๆหายออกไปจากโลกของเธอ

หรือบางที เธอไม่เคยที่จะเข้าไปอยู่ในโลกของเขาเลยด้วยซ้ำ

สุดท้าย เสิ่นเฉียวไปล้างหน้าแปรงฟัน จากนั้นเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อจะเดินทางไปที่บริษัท

ตอนที่เธอกำลังเดินผ่านบริเวณชั้นล่าง เธอพบเจอกับนายท่านที่กำลังจะออกจากบ้านพอดี

เธอไม่ได้เจอเขานานแล้ว ดูเหมือนว่าช่วงนี้นายท่านจะค่อนข้างยุ่ง

เขามองเห็นเสิ่นเฉียว แววตาที่สุขุมลุ่มลึกเหลือบไปมองเธอ เขาถามเธอ “เสิ่นโย่ว เรื่องคราวก่อนที่ปู่ฝากให้ลูกไปจัดการ จัดการเป็นยังไงบ้าง?”

เสิ่นเฉียวรู้สึกสับสนอยู่ในใจเป็นอย่างมาก ในตอนแรกเธอยังนึกไม่ออกว่าเขาถามถึงเรื่องไหน เมื่อผ่านไปสักพักเธอจึงนึกขึ้นมาได้ว่าเรื่องที่นายท่านเย่ถามคือเรื่องเกี่ยวกับเย่หลิ่นหานกับหานเส่โยว

เมื่อนึกมาถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวรีบอธิบายทันที “นายท่าน ฉันพูดกับเส่โยวแล้ว แต่ทว่า......ดูเหมือนว่าเธอจะมีแฟนแล้ว ดังนั้น......”

เมื่อนายท่านเย่ได้ยินเช่นนี้แล้วเขาจึงหรี่ตาลง ราวกับว่ากำลังครุ่นคิดว่าคำพูดของเธอเป็นความจริงหรือไม่ เสิ่นเฉียวโดนสายตาที่ดุดันของเขาจ้องมองจนรู้สึกขนหัวลุก เธอก้มหน้าลงแล้วกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง

“คุณปู่”

น้ำเสียงที่ฟังดูอ่อนโยนดังมาจากด้านหลังของเธอ คือเสียงของเย่หลิ่นหาน

“คุณไม่ใช่ว่านัดรำไทเก๊กกับคุณปู่จงหรอกหรือ? ถ้ายังไม่ออกจากบ้านเดี๋ยวคุณปู่จงก็หัวเราะเยาะที่คุณไปสายอีกหรอก”

แววตาที่ดูสับสนของนายท่านเย่เหลือบไปมองที่เย่หลิ่นหาน จากนั้นจึงเบือนสายตากลับมาที่เดิม “โอเค เสิ่นโย่ว วันหลังปู่ค่อยมาหาลูกนะ”

“เดินทางปลอดภัย นายท่าน”

หลังจากที่นายท่านเดินออกไปแล้ว เสิ่นเฉียวพึ่งจะรู้ว่าหลังจากที่ตัวเธอเองโดนสายตาอันดุดันของเขาจ้องมอง แผ่นหลังของเธอมีเหงื่อแตกออกมาเป็นชั้นบางๆ

ช่วยไม่ได้ สายตาของเขาดุดันจนเกินไป อีกอย่างเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเขา เสิ่นเฉียวมักจะรู้สึกกลัวว่าตัวตนของเธอจะถูกเปิดเผย

เย่หลิ่นหานเดินเข้ามาใกล้ “ไม่เป็นไรใช่มั้ย?”

เย่หลิ่นหาน.....

เสิ่นเฉียวยังไม่ได้ปรับความรู้สึกให้พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับเขา เมื่อได้ยินเสียงของเขาจึงก้มหน้าหลบสายตาทันที เธอจ้องมองเท้าของตัวเอง จากนั้นจะหันหลังเดินออกไป

“น้องสะใภ้!” เย่หลิ่นหานเห็นว่าเธอกำลังหันหลังจะเดินออกไป แม้แต่การทักทายกับตัวเขาก็ยังไม่มี น้ำเสียงที่เรียกเธอแฝงไปด้วยความกระวนกระวายใจ

ฝีเท้าของเสิ่นเฉียวหยุดชะงัก

น้ำเสียงของเย่หลิ่นหานแฝงไปด้วยความเอือมระอา “คุณกำลังหลบหน้าฉันหรอ?”

เสิ่นเฉียว：“……”

เธอแค่ไม่รู้ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับเขายังไงดีต่างหาก เรื่องนี้....ช่างซับซ้อนวุ่นวายเหลือเกิน

ตอนนี้เธอแค่รู้สึกราวกับว่านายท่านได้วางตำแหน่งของเธอในกระดานหมากแห่งชีวิตไว้แล้ว บางที....เธอถูกลิขิตให้เป็นหมากเม็ดนั้นที่มีไว้เพื่อเสียสละ

เมื่อนึกถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวหลับตาลง เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำว่า ไม่ใช่ จากนั้นจึงก้าวเดินไปข้างหน้าต่อ

นึกไม่ถึงว่าเย่หลิ่นหานจะพุ่งตัวมาขวางทางข้างหน้าของเธอ

“ถ้าไม่ได้หลบหน้าฉัน ทำไมแม้แต่ความกล้าที่จะเงยหน้ามามองฉันก็ยังไม่มีล่ะ?”

เสิ่นเฉียวคิดในใจ ขอร้องล่ะคุณรีบออกไปเถอะ ตอนนี้ฉันไม่รู้จริงๆว่าควรจะต้องใช้อารมณ์แบบไหนในการเผชิญหน้ากับคุณ!

เย่หลิ่นหานที่ดูอ่อนโยนในเวลาปกติ ในตอนนี้เห็นได้ชัดว่าเขากำลังดูสับสน “ฉันทำอะไรผิดไปรึเปล่า? เลยทำให้คุณเริ่มรำคาญ? หรือว่า…..”

“ไม่เลย!” เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้นแล้วพูดขัดคำพูดของเขา “พี่ใหญ่คุณอย่าคิดมากเลย มันคือปัญหาของฉันเอง! ฉันยังต้องรีบไปที่บริษัท ฉันขอตัวก่อนนะ”

เมื่อพูดจบ เสิ่นเฉียวรีบเดินผ่านเขาไป

เย่หลิ่นหานหันหน้ามามองร่างเล็กๆนั้นก้าวฝีเท้าแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว