เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1502

บทที่1501 อย่ากัดนิ้ว

“ห๊ะ ? “ ถางหยวนหยวนนึกว่าตัวเองฟังผิดไป เขาจะถามตัวเองว่าเอาเท่าไหร่ทำไมกัน

“พี่ชายจะซื้อให้หนูเหรอ ?”

“ไม่เอาเหรอ ?”

“แต่ว่า......” ถางหยวนหยวนกัดนิ้วตัวเองด้วยความลังเล แล้วพูดด้วยท่าทางน่าสงสารว่า “พี่ชายรับปากแค่ว่าจะซื้อช็อกโกแลตให้หนูนี่นา หนูชอบสายไหม แต่หนูก็ชอบช็อกโกแลตด้วย”

ที่สำคัญก็คือ เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองจะเลือกอันไหนดี

ถ้าหากเลือกสายไหมแล้ว พี่ชายก็คงไม่ซื้อช็อกโกแลตให้เธออีก

ท่าทางลังเลของเธอถูกเสี่ยวหมี่โต้วมองออกแล้ว ยัยเด็กนี่ไม่ว่าจะคิดอะไรก็เขียนไว้ในแววตาหมด เขาหยิบสายไหมใส่ลงในรถเข็นน้อย “ถ้าอย่างนั้นก็ซื้อทั้งช็อกโกแลตทั้งสายไหมเลยแล้วกัน แล้ว......”

เขาดึงมือของถางหยวนหยวนลง พร้อมกับกล่าวสอนเธอไปด้วย “อย่ากัดนิ้ว แบบนี้มันสกปรก”

“อ๋อ” ถางหยวนหยวนรีบหดมือกลับไป แล้วยืนตัวตรง ทำท่าทางเป็นเด็กดีและเชื่อฟังคำสั่งสอน “พี่ชายคะหนูผิดไปแล้ว ต่อไปจะไม่ทำอีกแล้วค่ะ”

เป็นเพราะเสี่ยวหมี่โต้วซื้อสายไหมให้ แถมยังซื้อช็อกโกแลตให้ด้วย ดังนั้นสายตาที่ยัยหนูน้อยมองเขา ก็เลยราวกับกำลังมองเทพเทวดา

เสี่ยวหมี่โต้วพาเด็กอ้วนตัวน้อยที่ตัวเล็กกว่าเขามาเดิน แล้วจู่ๆก็เอ่ยขึ้นว่า “เธออยากเล่นเกมไหม”

ถางหยวนหยวนแสดงท่าทางประหลาดใจและสนอกสนใจออกมาทันที จนเสี่ยวหมี่โต้วอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา “เดี๋ยวพี่ชายจะพาเธอไปเล่นเอง”

ถางหยวนหยวนรู้สึกปลื้มใจมาก ทำไมพี่ชายคนนี้ถึงใจดีขนาดนี้ ทั้งซื้อสายไหมทั้งซื้อช็อกโกแลตให้เธอ แถมยังจะพาเธอไปเล่นเกมอีก

พอยัยหนูน้อยปลื้มใจ ก็ยื่นมือออกไปกอดแขนของเสี่ยวหมี่โต้วเอาไว้ รู้สึกอยากจะพึ่งพาเขาขึ้นมา

“ขอบคุณค่ะพี่ชาย”

น้ำเสียงของถางหยวนหยวนทั้งนุ่มนวลและออดอ้อน

จากนั้นเสี่ยวหมี่โต้วก็พาเธอเที่ยวเล่นอยู่นาน คนขับรถรออยู่ด้านนอกเนิ่นนานก็ไม่เห็นว่าทั้งคู่จะเดินออกมา ก็เลยเริ่มร้อนรนแล้วคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับทั้งสองคนหรือเปล่า ในขณะที่เตรียมจะเข้าไปหาข้างในนั้น เสียงโทรศัพท์จากหานมู่จื่อก็ดังขึ้นเสียก่อน

“คุณนายน้อย ครับ คุณชายน้อยอยู่ด้านนอก เขาบอกว่าจะไปซื้อช็อกโกแลต ครับ เข้าไปในห้างครับ แต่ว่าตั้งนานแล้วยังไม่ออกมาเลยครับ”

เดิมทีหานมู่จื่ออยากให้ทั้งสองคนใช้เวลาด้วยกัน ใครจะรู้ว่าจู่ๆทั้งสองคนก็หายไปไม่เหลือแม้แต่เงา หลังจากนั้นพอถามถึงได้รู้ว่าเสี่ยวหมี่โต้วพาถางหยวนหยวนออกไปข้างนอกแล้ว

ตอนนั้นเธอก็เลยเริ่มร้อนรนขึ้นมา ปกติตัวเองออกเองไปก็ยังพอว่า แต่ทำไมถึงได้พาเด็กหญิงตัวน้อยออกไปด้วยแบบนี้ ดังนั้นเธอก็เลยรีบโทรไปหาคนขับรถ

พอได้ยินคนขับบอกว่าเสี่ยวหมี่โต้วพาตัวคนออกไปที่ห้างแล้ว เธอก็ยังรู้สึกกังวลอยู่เล็กน้อย “ในห้างคนเยอะแล้วก็วุ่นวายด้วย ถึงแม้เสี่ยวหมี่โต้วจะฉลาดแต่ยังไงทั้งสองคนก็ยังเป็นแค่เด็ก แล้วหยวนหยวนก็ยัง......”

ขาเล็กๆสั้นๆของเธอถ้าเกิดเจอเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆ จะวิ่งหนีทันที่ไหนกัน

ดังนั้นหานมู่จื่อก็เลยยังรู้สึกกังวลใจอยู่ ส่วนคนขับรถก็ฟังน้ำเสียงของเธอออกว่ากำลังร้อนรน ก็เลยพูดขึ้นว่า “คุณนายน้อยอย่าเพิ่งกังวลไปเลยครับ คุณชายน้อยเฉลียวฉลาดขนาดนั้น จะต้องไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่ครับ ผมจะรีบเข้าไปหาพวกเขาในห้างเดี๋ยวนี้เลยครับ”

“อืม”

หลังจากวางสายโทรศัพท์ไป คนขับรถก็เตรียมที่จะเข้าไปหาตัวคนในห้าง

เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็หยุดเท้าลง เพราะคนขับมองเห็นเสี่ยวหมี่โต้วเดินออกมาแล้ว เพียงแต่ว่าครั้งนี้ทั้งสองคนไม่ได้เดินออกมาด้วยกัน

ไม่รู้ว่าถางหยวนหยวนหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอเกาะอยู่บนหลังของเสี่ยวหมี่โต้ว แขนอวบน้อยๆนั้น โอบรอบคอเสี่ยวหมี่โต้วเอาไว้ แล้วนอนหลับพริ้มบนหลังของเขา