เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1503

บทที่1502 กล่าวขอโทษสักคำ

“ไม่เป็นไรค่ะ เด็กน้อยยังไร้เดียงสาอยู่ พอง่วงแล้วก็นอนเท่านั้นเอง”

เด็กหญิงน่ารักอย่างถางหยวนหยวน ทำให้หานมู่จื่อนึกภาพเสี่ยวโต้วหยาตอนโต เธออดไม่ได้ที่จะให้คุณนายถางกล่าวโทษเธอ ดังนั้นจึงเปิดปากพูดขึ้นมา

เสี่ยวหมี่โต้วเดินตามหลังถางหยวนหยวนมา

พอประธานถางกับคุณนายถางเห็นเสี่ยวหมี่โต้วเข้า ก็มีสีหน้าตื่นตกใจ ที่จริงด้วยยีนเด่นของเย่โม่เซินกับหานมู่จื่อทั้งสองคนแล้ว จะให้กำเนิดเด็กที่สวยงามออกมาก็ไม่ใช่เรื่องผิดปกติอะไร

แต่ว่าเสี่ยวหมี่โต้วคนนี้กลับเหมือนพ่อของเขาราวกับแกะ เหมือนเกินไปแล้ว

ดังนั้นโดยไม่ทันรู้ตัว คุณนายถางก็เลยเผลอจ้องเสี่ยวหมี่โต้วอยู่เสียนาน จนตอนที่ถางหยวนหยวนดึงชายเสื้อของเธอ เธอถึงได้สติกลับมา

“คุณนายเย่คะเด็กคนนี้เหมือนคุณชายเย่มากจริงๆ ดูดีเหลือเกิน ทั้งสูงทั้งผอม ไม่เหมือนหยวนหยวนของพวกเราเลย ตัวอ้วนกลมขนาดนี้ แถมยังหยุดปากตัวเองไม่ได้อีก”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” หานมู่จื่อยิ้มบางๆ “เด็กตัวเล็กกินเก่งเป็นเรื่องปกติค่ะ เด็กผู้หญิงพอโตแล้ว รักสวยรักงามแล้ว ก็จะรู้เองแหละค่ะว่าอะไรที่กินมากไม่ได้”

“จะว่าไปก็ใช่ค่ะ”

“เอาเถอะค่ะ วันนี้พวกเราก็มารบกวนเป็นเวลานานมากแล้ว คงต้องกลับแล้ว คุณนายเย่คะ วันนี้ต้องขอบคุณมาก หยวนหยวนมารบกวนให้พวกคุณแล้วจริงๆ วันนี้ดึกมากแล้ว พวกเราขอพาเขากลับก่อนนะคะ”

หานมู่จื่อกะพริบตาปริบๆ แล้วยิ้มบางๆ “ที่จริงก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เด็กตัวเล็กแค่นี้จะไปรบกวนอะไรกัน อีกอย่างเธอก็เข้ากับเสี่ยวหมี่โต้วของพวกเราได้ดีมาก ถ้าหากเธออยากอยู่ต่อล่ะก็ ฉันก็เตรียมห้องใหม่ให้เธอได้นะคะ”

อะไรนะ ? สองสามีภรรยาบริษัทตระกูลถางตกใจมาก นึกว่าตัวเองหูฝาดไปเองเสียอีก เพราะว่าพวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่าหานมู่จื่อจะเป็นกันเองขนาดนี้ ยังจะเตรียมห้องให้ลูกสาวของพวกเขาอีก ปกติแล้วครอบครัวแบบนี้ ควรจะต้องดูถูกพวกเขาไม่ใช่หรือ ?

แล้วทำไมถึงยัง......

“ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้องค่ะ ถ้าอยู่ต่อคงเกรงใจแย่ หยวนหยวน รีบขอบคุณคุณน้ากับพี่ชายเร็ว”

ถางหยวนหยวนกล่าวกับหานมู่จื่อและเสี่ยวหมี่โต้วอย่างมีมารยาทว่า “ขอบคุณค่ะคุณน้าคนสวย ขอบคุณค่ะพี่ชาย”

ช่างปากหวานเสียจริง หานมู่จื่อรู้สึกว่าเธอช่างน่าเอ็นดูจริงๆ

“ไม่เป็นไรจ่ะ ถ้าอย่างนั้นต่อไปก็มาเที่ยวบ่อยๆนะ”

ทั้งสองฝ่ายแสดงความเกรงใจต่อกันแล้ว จากนั้นสองสามีภรรยาบริษัทตระกูลถางก็พาตัวถางหยวนหยวนกลับไป

หลังจากขึ้นรถแล้ว ถางหยวนหยวนก็พิงขาของหม่ามี๊ตัวเองแล้วเล่าเรื่องที่ประสบพบเจอมาในวันนี้ สามีภรรยาบริษัทตระกูลถางคอยฟังที่เธอเล่า คุณน้าให้เธอกินบัวลอย เสี่ยวหมี่โต้วพาเธอไปซื้อช็อกโกแลตกับสายไหม แล้วยังพาเธอไปเล่นเกมอีก ต่อมาเธอก็หลับแล้วเสี่ยวหมี่โต้วก็เป็นคนแบกเธอออกมา

สองสามีภรรยาต่างก็ตื่นตกใจมาก

“คุณคะ เมื่อก่อนได้ยินมาว่าคุณชายเย่ของบริษัทตระกูลเย่ไม่น่าคบหาไม่ใช่เหรอ ทุกคนต่างก็กลัวเขา แล้วทำไมนี่ถึงไม่ค่อยเหมือนกับที่เขาลือกันเลยล่ะ”

“เฮ้อ คุณชายเย่ก็คือคุณชายเย่ วันนี้ก็เห็นคุณชายเย่แล้วไม่ใช่เหรอ เขาเป็นบุคคลแบบไหน ภรรยาที่แต่งด้วยก็ต้องทั้งสวยทั้งใจกว้างอยู่แล้วสิ เด็กคนนั้นก็ช่างถูกอบรมสั่งสอนมาดีจริงๆ”

“เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้เป็นเรื่องจริงใช่ไหม ทำไมฉันถึงได้รู้สึกว่าเหมือนเรื่องจินตนาการเลย”

“อย่าว่าแต่เธอรู้สึกเหมือนจินตนาการเลย วันนี้ตอนที่คุณชายเย่ไปหาฉัน ฉันยังรู้สึกเหมือนไม่ใช่เรื่องจริงเลย”

“หยวนหยวนของพวกเรา มีบุญมากเลยใช่ไหม แต่ดูยัยนี่สิ รู้จักแต่เรื่องกิน กินเยอะขนาดนั้นถ้าต่อไปโตขึ้นแล้ว จะทำยังไงล่ะทีนี้”

“ก็เด็กนี่นา อยากกินก็กินเถอะ ถ้าโตขึ้นมาแล้วแต่งไม่ออก อย่างมากพวกเราก็เลี้ยงเธอตลอดชีวิตไง”

ทั้งสองสามีภรรยามีลูกสาวแค่คนเดียว ก็เลยตามใจเธอเข้ากระดูก

ส่วนอีกด้านหนึ่ง หานมู่จื่อรอจนพวกเขาไปแล้ว จึงได้ถามเสี่ยวหมี่โต้ว

“เป็นยังไงบ้าง ลูกพอใจกับเพื่อนเล่นที่แดดดี้ลูกหามาให้ไหม”

พอได้ยินแบบนั้น เสี่ยวหมี่โต้วก็นิ่งอึ้งไป “แดดดี้เป็นคนหามาเหรอ ?”