เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1510

บทที่1509 แบบนี้ก็ดี

ก็ได้ เจียงเสี่ยวไป๋ไม่พูดแก้ต่างให้เขาแล้ว

ชายแท้คนนี้ถูกคุณแม่เขาด่าสักคำสองคำ พอด่าจนได้สติแล้ว ต่อไปคงจดจำขึ้นมาได้บ้าง

พูดตามความจริงครั้งนี้เจียงเสี่ยวไป๋ถูกทิ้งไว้ก็โกรธเหมือนกัน แต่ว่าคนท้องไม่ควรโมโห เธอเข้าใจเหตุผลนี้ดี ดังนั้นเลยไม่ปล่อยให้ตัวเองโกรธ

อีกอย่างเธอก็รู้สึกว่า ถ้าหากผู้หญิงคนนั้นบาดเจ็บที่เท้าจริงๆ ส่งเธอไปที่โรงพยาบาลก็ไม่ใช่เรื่องที่ไม่สมควรให้อภัยอะไร

ขอแค่พอเซียวซู่กลับมาแล้วยอมรับความผิดกับเธอก็พอแล้ว

เพราะอย่างไรก็ต้องใช้ชีวิตด้วยกันสองคน เรื่องบางเรื่องก็ไม่จำเป็นต้องทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ ไม่อย่างนั้นจะเป็นการทำร้ายกันและกันซึ่งไม่ใช่เรื่องดี

เหลียงหย่าเหอเองก็ดูออกว่าในด้านนี้เจียงเสี่ยวไป๋โอบอ้อมอารีมาก ก็เลยพูดเตือนเธอ

“เธอจะตามใจเขาแบบนี้ไม่ได้นะเสี่ยวไป๋ ถ้าสามีตัวเองทำผิดก็ต้องด่า แม่จะต้องยืนอยู่ข้างเธออยู่แล้ว”

“คุณแม่คะ หนูรู้ค่ะ อย่าได้เป็นห่วงหนูเลยค่ะ พอเขากลับมาแล้วหนูจะพูดให้ชัดเจนเองค่ะ”

“แต่ว่าเธอก็ห้ามโมโหเกินไปนะ ตอนนี้เธอใกล้จะคลอดเต็มทีแล้ว อย่าทำให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บล่ะ ช่างเถอะช่างเถอะ เธออย่าไปถามดีกว่า ฉันจะรออยู่ที่นี่แหละ พอเขากลับมาแล้วฉันจะถามให้ชัดเจนเอง”

สุดท้ายทั้งสองคนก็รอจนถึงช่วงกลางคืน เซียวซู่ถึงได้กลับมา

เซียวซู่เปิดประตูเข้ามาในห้องรับแขก เห็นว่าบนโซฟามีผู้หญิงสองคนนั่งอยู่ หนึ่งในนั้นยังกอดอกด้วยท่าทางโมโหแล้วจ้องมาที่เขา ทำเอาตกอกตกใจไปหมด

“คุณแม่ ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ ?”

เหลียงหย่าเหอหัวเราะเสียงเย็น “นายยังมีหน้ามาถามฉันอีกเหรอ นายไปตายที่ไหนมาห๊ะ ?”

ดูโกรธเกรี้ยวมาก เซียวซู่หันไปมองเจียงเสี่ยวไป๋ทีหนึ่ง แต่เจียงเสี่ยวไป๋กลับไม่โมโห ท่าทางดูปกติดี

เขาครุ่นคิดก่อนพูดว่า “ฉันกลับไปหาเธอ แต่พนักงานขายบอกว่าเธอออกไปแล้ว”

ไม่รอให้เจียงเสี่ยวไป๋ตอบ เหลียงหย่าเหอก็เริ่มด่าอีก “ถ้าไม่อย่างนั้นล่ะ ? จะให้รอนายอยู่ตรงนั้นจนนายกลับมาเหรอ นายรู้ไหมว่าเสี่ยวไป๋เป็นคนท้องนะ ให้เธอรออยู่ข้างนอกไม่เหนื่อยหรือไง เซียวซู่ นายมีจิตสำนึกในฐานะคนเป็นสามีบ้างไหม นายรู้ไหมว่าเมียตัวเองเป็นคนท้องโต ใกล้จะคลอดอยู่เต็มทีแล้ว นายยังวิ่งออกไปแบบนั้นอีก ถ้าเกิดอะไรขึ้นมานายจะรับผิดชอบไหวไหม！”

เซียวซู่รู้สึกผิด ไม่พูดไม่จา พอฟังคำด่าเหล่านี้เขาก็ไม่มีข้อแก้ตัวเลย

“ทำไมนายไม่พูดอะไรบ้างล่ะ นายทิ้งเสี่ยวไป๋ไว้ตรงนั้นคนเดียว นายไม่ควรขอโทษเธอสักคำเหรอ ?”

“แม่คะ......” เจียงเสี่ยวไป๋ดึงมือของเหลียงหย่าเหอไว้ “เอาเถอะค่ะ ที่จริงหนูก็ไม่ได้รอนานเท่าไหร่ อีกอย่างตอนนั้นถ้าพาตัวคนไปส่งโรงพยาบาล หนูเองก็สามารถเข้าใจได้ค่ะ”

เซียวซู่ถามด้วยความประหลาดใจว่า “ทำไมเธอถึงรู้ว่าฉันไปโรงพยาบาลล่ะ”

“ฉันรู้สิ ก็ฉันถามเรื่องราวกับพนักงานขาย จากนั้นฉันก็คาดเดาเอาเองนิดหน่อย ว่านายน่าจะพาคนไปส่งที่โรงพยาบาลแล้ว”

ฟังจากน้ำเสียงของเสี่ยวไป๋แล้ว ดูเหมือนจะไม่รู้ว่าเขาส่งใครไปที่โรงพยาบาล

“คือแบบนี้ ตอนอยู่ที่ซูเปอร์มาร์เก็ต เสี่ยว......”

เขากำลังจะพูดว่าเสี่ยวเหยียนเข้ามาชนเขา จากนั้นน่าจะเกิดเรื่องขึ้นเขาเลยพาเธอไปส่งที่โรงพยาบาล

จากนั้นเหลียงหย่าเหอก็ตัดบทเขาก่อน “ไม่ว่าจะสถานการณ์แบบไหน เมียก็สำคัญที่สุดนายเข้าใจไหม นายทิ้งเสี่ยวไป๋ไว้ตรงนั้นคนเดียว ถ้าเกิดอะไรขึ้นนายรับผิดชอบได้ไหม ? ได้ไหม ?”

เหลียงหย่าเหอยังคงโมโหอยู่ พอเธอเห็นท้องโตๆของเจียงเสี่ยวไป๋ แล้วนึกถึงภาพตอนเธอถูกทิ้งไว้ในซูเปอร์มาร์เก็ตคนเดียว จากนั้นก็กลับมาบ้านด้วยตัวคนเดียวอีก