เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1513

บทที่1512 คุณรู้หรือเปล่าว่าฉันเป็นห่วงคุณขนาดไหน

อันที่จริงเสี่ยวเหยียนไม่ได้ความรู้สึกช้าหรอก ก็แค่กำลังคิดเรื่องอื่นอยู่เท่านั้นเอง ก็เลยตอบสนองกลับไปค่อนข้างช้านิดหน่อย

เธอมองหานชิงไปอย่างน้อยอกน้อยใจเล็กน้อย

หลุดสีหน้านี้ออกไปก็ทำเอาหานชิงแข็งค้างไป ทันใดนั้นเองก็ถอนหายใจอย่างหน่ายใจออกมาเล็กน้อย

นึกไม่ถึงเลยจริงๆว่าเวลาจะผ่านไปได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้ สาวน้อยของเขาได้กลายเป็นแม่ลูกสองไปแล้ว ส่วนเขาก็ขยับขึ้นมาเป็นพ่อ

หานชิงที่เคยคิดว่าทั้งชีวิตนี้เขาไม่มีวันจะแต่งงาน วันนี้มีครอบครัวแล้ว

คิดมาถึงตรงนี้ หานชิงก็ได้ยื่นมือออกไปดึงเธอเข้ามาสู่อ้อมแขน จากนั้นก็ถูไปบนหน้าผากที่ถูกตัวเองเขกจนเจ็บไปเมื่อกี้ให้เธอ พร้อมเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยน

“ขอโทษ เมื่อกี้ใจร้อนไปหน่อย เจ็บใช่มั้ย?”

เสี่ยวเหยียนนึกไม่ถึงว่าเขาจะขอโทษตนออกมา ทั้งยังนวดตรงบริเวณที่เจ็บให้เธอ ในระหว่างนั้นเองก็รู้สึกแปลกใจขึ้นมาเล็กน้อย แต่เธอก็โหยหาอ้อมกอดของเขา

อยากซุกอยู่ในอ้อมกอดของเขา ทั้งยังกลัวอีกว่าเขาบาดเจ็บพละกำลังไม่ค่อยดีนัก ก็เลยพิงเขาไปครึ่งหนึ่งพร้อมส่ายหน้าออกไป “ไม่ได้เจ็บแล้ว ถ้าเจ็บจริงๆล่ะก็ ฉันไหนเลยจะตอบสนองออกมาช้าขนาดนั้น?”

เธอกลัวว่าหานชิงจะโทษตัวเอง ก็เลยบอกว่าไม่เจ็บ

บวกกับนิ้วมือที่อ่อนโยนของเขา ลูบหน้าผากให้เธออย่างนิ่มนวล ความเจ็บเมื่อก่อนหน้านี้ก็ได้หายวับไปก่อนแล้ว

พูดจบ เสี่ยวเหยียนก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้อีก เงยหน้าขึ้นมองเขาพร้อมถามออกไป “คุณเพิ่งฟื้นขึ้นมา ไม่ต้องไปเรียกหมอให้มาตรวจดูอาการสักหน่อยจริงๆหรอ? ถึงยังไงคุณก็สมองถูกกระทบกระเทือนมา ถึงแม้ว่ามันจะแค่นิดหน่อย แต่ฉันคิดว่าก็ยังต้องตรวจดูสักหน่อยนะ”

จะว่ายังไงเสี่ยวเหยียนก็รู้สึกเป็นห่วงอย่างมาก

หานชิงมองท่าทางอย่างนั้นของเธอ คิดว่าถ้าไม่เรียกหมอให้มาตรวจล่ะก็ เธอไม่มีทางจะสบายใจได้ ก็เลยพยักหน้าตอบรับไป

“ก็ได้ งั้นก็รบกวนเธอช่วยเรียกหมอมาให้ฉันหน่อยก็แล้วกัน”

“รบกวนอะไรกัน” เสี่ยวเหยียนจ้องหน้าเขา จู๋ปากเอ่ยออกมา “ฉันเป็นภรรยาของคุณนะ คุณกำลังพูดอะไรอยู่?”

จากนั้นก็ลงจากเตียงไปหาคุณหมอ ระหว่างทางที่ไปเสี่ยวเหยียนก็ยังจำคำว่ารบกวนที่เขาพูดกับเธอออกมา ให้ความรู้สึกที่เกรงอกเกรงใจกันเอามากๆ จะยังไงก็รู้สึกไม่ดีทั้งนั้น

หลังจากนั้นคุณหมอก็มา ตรวจดูอาการหานชิงไปรอบนึง เมื่อแน่ใจแล้วว่าเขาไม่เป็นอะไรแล้วก็ได้กำชับเรื่องที่ควรระวัง ให้นอนอยู่ที่โรงพยาบาลเพื่อดูอาการอีกสามวัน ถ้าเขาไม่มีอาการอะไรอื่นแล้วก็สามารถออกจากโรงพยาบาลกลับไปพักผ่อนที่บ้านได้

“ขอบคุณมากค่ะ”

หลังจากที่คุณหมอออกไปแล้ว เสี่ยวเหยียนก็ยืนอยู่ไกลๆ ไม่เข้ามา

หานชิงนั่งพิงเข้ากับหมอน มองไปทางสาวน้อยที่ได้กลายเป็นแม่ไปแล้วอยู่ห่างจากตัวเองไกลๆ อดสงสัยขึ้นมาไม่ได้ “เป็นอะไรไป? ไปยืนอยู่ไกลขนาดนั้น ฉันไปทำอะไรขัดใจเธอ?”

ได้ยินอย่างนั้น เสี่ยวเหยียนก็มองเขาไปอย่างไม่สบอารมณ์นัก ส่งเสียงฮึดฮัดออกมา

“ไม่มี คุณพูดเสียเกรงอกเกรงใจกันตั้งขนาดนั้น จะมาทำอะไรขัดใจฉันได้ยังไงกัน?”

เขาพูดจาเกรงอกเกรงใจ?

ชายสูงวัยอีกคนนึกย้อนกลับไปคิดเล็กน้อย ก็นึกถึงที่พูดกับเธอไปเมื่อกี้นี้ว่ารบกวนเธอไปเรียกคุณหมอมาหน่อยคำนี้ออกไป

หรือว่าเธอจะคิดว่าคำพูดนี้ของเขาจะดูเกรงใจกันเกินไป ก็เลยโกรธ?