เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1514

บทที่1513 พวกเราเห็นด้วย

ตอนที่ทั้งสองคนจูบกัน หยาดน้ำตาเม็ดใสดั่งคริสทัลตรงขอบตาของเสี่ยวเหยียนก็ไหลลงมา หยดลงไปบนหลังมือของหานชิงพอดี อุ่นร้อนจนแผดเผาคนอื่นเขาได้เลยทีเดียว

ตอนที่ดึงเธอออกนั้น หานชิงก็กดเธอเข้าสู่อ้อมแขน ในน้ำเสียงทุ้มต่ำนั้นแฝงไปด้วยความแหบพร่า

“ไม่แล้ว ฉันรับรองว่าจะไม่มีครั้งหน้าอีกแล้วแน่นอน ฉันไม่มีวันปล่อยให้ตัวเองเกิดเรื่องอะไรขึ้นเด็ดขาด”

เขาอยู่บนโลกใบนี้ ทยอยสูญเสียญาติไปสามคน

หานชิงก็เลยรู้ว่ารสชาติของการสูญเสียคนในครอบครัวมันเจ็บปวดมากแค่ไหน คนตายไปไม่รู้อะไรทั้งนั้น คนที่ยังอยู่ทุกวันทุกวินาทีต้องเลียแผลใจอยู่เพียงลำพังไปวันๆ

ในวันที่เกินรับไหวและทั้งเจ็บปวดพวกนี้ ก่อนหน้านี้เขาแบกรับภาระทั้งหมดเพียงลำพัง แต่ตอนนี้พอลองคิดดูแล้ว ที่สาวน้อยของเขาพูดมามันก็ถูก

ทั้งสองคนคบกัน ก็จะต้องเฝ้าดูแลช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ร่วมแรงกันแบ่งเบาภาระกัน

อาศัยแรงคนแค่คนเดียว มันก็น้อยเกินไป และยังจะล้มได้ง่ายๆ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือถ้าเขาเป็นอะไรไป ถึงตอนนั้นแล้วจะไม่มีใครสู้เพื่อพวกเธอสามแม่ลูกอีกแล้ว

ดังนั้นแล้วเรื่องในครั้งนี้ ก็ได้ให้บทเรียนครั้งใหญ่กับหานชิง

ไม่เจอการคุ้มครองหนุนหลังกันอยู่ตลอดก็เป็นเรื่องดี

หลังจากที่หานชิงฟื้นขึ้นมา เสี่ยวเหยียนก็ยึดครองเตียงผู้ป่วยของเขา ตอนที่นอนอยู่ข้างๆตัวเขา หานชิงก็คอยเฝ้าอยู่ข้างๆ

แต่เสี่ยวเหยียนนอนหลับได้ไม่สนิทนัก ในฝันก็ยังร้องเรียกชื่อเขาอยู่เป็นครั้งคราว ท่าทางดูร้อนใจ สองมือคว้าจับไปมั่ว

สุดท้ายก็เป็นหานชิงที่ยื่นมือเข้าไป จากนั้นเสี่ยวเหยียนก็จับมือเขาเอาไว้อย่างแรง เหมือนกับปลาที่ขาดน้ำอยู่บ่อยๆแล้วได้น้ำมาก็ไม่ปาน จับเอาไว้แน่น

หานชิงมองมือของเธอ แรงของเธอแทบจะบีบจนมือของเขาเกือบจะมีรอยออกมาเลยทีเดียว

เจ็บนิดหน่อย แต่ในใจกลับรู้สึกมีความสุขขึ้นมา

เด็กน้อยคนนี้ อะไรก็มีแต่เขาทั้งนั้นเลยจริงๆ

หานชิงก้มหน้าลง จูบลงไปบนหน้าผากขาวเนียนของเธอเบาๆ เอ่ยเบาๆออกไป “นอนเถอะ ฉันอยู่นี่”

อยู่โรงพยาบาลเพื่อดูอาการสามวัน เสี่ยวเหยียนก็อยู่เฝ้าที่โรงพยาบาลตลอด

ในช่วงระหว่างนั้นเองหลัวหุ้ยเหม่ยก็เคยมาเยี่ยมอยู่สองครั้ง

ครั้งสุดท้ายก็เป็นตอนที่ใกล้จะออกจากโรงพยาบาลแล้ว หลัวหุ้ยเหม่ยถือโอกาสอยู่ที่ด้านนอกห้องผู้ป่วย ตำหนิเธอออกมาไม่หยุด

“เด็กน่าตายคนนี้นี่ ในสายตามีแค่สามีของเธอเป็นหลักจริงๆ เขาบาดเจ็บเธอก็อยู่เฝ้าเป็นเพื่อนเขาที่โรงพยาบาลทุกวัน ไม่กลับบ้านเลย”

เสี่ยวเหยียนเองก็คิดว่าตัวเองในช่วงสองวันนี้เธอค่อนข้างจะสับสนอยู่บ้าง เกาหัวตัวเองอย่างเขินอาย เอ่ยขอโทษออกไป “แม่ ฉันไม่ได้ดูลูกทั้งสองคนก็มีแม่ดูแลไม่ใช่หรอ? ฉันก็เลยวางใจเป็นพิเศษ วันนั้นแม่บอกฉันว่าแม่มีประสบการณ์การเลี้ยงดูเด็กๆมากกว่าฉันไง ฉันเป็นคนที่แม่เลี้ยงมาจนโต ตอนนี้ที่ร่างกายฉันแข็งแรงขนาดนี้ก็ต้องยกความดีความชอบให้แม่เลยนะ เด็กทั้งสองก็ให้แม่ดูไปนะ ฉันวางใจเป็นอย่างมาก”

“ชิส์” หลัวหุ้ยเหม่ยไม่ได้เชื่อคำพูดแก้ตัวนี้ของเธอเลยสักนิด เหน็บแนมเธอไปทันที

“แกนี่มันจริงๆเลยนะ พอเห็นหานชิงแกก็หลงเสียจนหน้ามืดตามัว ตอนนี้ฉันก็บอกแก แต่แกเพิ่งจะหันมาประจบประแจง มองไปที่เรื่องเมื่อก่อนหน้านี้ขึ้นมาแล้ว?”