เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1518

บทที่1517 ต้องดีกับเขา

เจียงเสี่ยวไป๋พูดมาอย่างนี้ ถ้าเหลียงหย่าเหอยังถามต่อไป นั่นมันจะไม่รู้จักชั่วดีแล้วล่ะ

ถึงยังไงตัวเธอเองก็ยังไม่ได้จัดการมันเรียบร้อย แต่ถ้าเธอเอาแต่บังคับเสี่ยวไป๋ล่ะก็ ถึงตอนนั้นมันจะกลับตาลปัตรไปจะไม่ดีเอา

เหลียงหย่าเหอก็เลยพยักหน้าออกมา ตบบ่าเธอเบาๆ “ได้ๆๆ งั้นแม่ก็ไม่ถามแล้ว แต่ถ้าหนูสุดทนอยากจะระเบิดอารมณ์ใส่เซียวซู่จริงๆ เจ้าเด็กนั่นมันก็ไม่กล้าว่าอะไรหรอก หนูจะตบเขาตีเขาก็ได้ทั้งนั้น แต่อย่าเก็บกลั้นอยู่ในใจอยู่คนเดียวโดยเด็ดขาด ถึงตอนนั้นเมื่อเก็บกลั้นจนไม่ไหวแล้วมันจะแย่เอา”

“ค่ะ”

เซียวซู่หลังจากที่ถูกไล่ออกมา ก็เอาแต่เฝ้าอยู่ที่หน้าประตูไม่ไปไหน แน่นอนว่าไม่ได้เข้าไปแอบฟังบทสนทนาของทั้งสองคน

เพียงแต่ในภายหลังตอนที่เหลียงหย่าเหอเปิดประตูออกมา เซียวซู่ก็รีบเข้ามาหาทันที

“แม่ เสี่ยวไป๋เธอเป็นยังไงบ้าง?”

เห็นท่าทางร้อนใจของลูกชายตัวเอง เหลียงหย่าเหอร้องเฮอะเสียงเย็นออกมา ไม่ได้สนใจเขา ได้เดินตรงเข้าไปยังห้องรับแขก

เซียวซู่เห็นเธอไม่สนใจตัวเอง ก็เลยคิดอยากจะเปิดประตูเข้าไป แต่ใครจะรู้ว่าทันทีที่มือแตะลงไปบนลูกบิดประตู เหลียงหย่าเหอก็ตะโกนเข้ามา “แก หยุดเดี๋ยวนี้นะ”

“แม่?”

“ไสหัวมาหามารดาที่ห้องรับแขกสิ เสี่ยวไป๋ต้องพักผ่อน แกอยากเข้าไปกวนเธอหรอ?”

จนปัญญา เซียวซู่ทำได้เพียงหดมือกลับไป จากนั้นก็ตามเหลียงหย่าเหอไปที่ห้องรับแขก

“เสี่ยวไป๋ไม่สบายหรือเปล่า? ช่วงนี้ก็เป็นช่วงกำหนดคลอด เราย้ายไปนอนที่โรงพยาบาลกันดีกว่ามั้ย?”

“ไปนอนโรงพยาบาลทำไมกัน? คนเขายังดีๆอยู่ก็ให้เธอไปนอนโรงพยาบาลเสียแล้ว แกอยากตายหรือไง?”

เซียวซู่ถูกด่าแสกหน้ามาโครมๆไปยกนึง ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปดีขึ้นมาทันที

“คนท้องอารมณ์จะแปรปรวนอยู่บ่อยๆ จู่ๆก็อารมณ์ไม่ดีขึ้นมามันไม่ใช่ว่าก็ปกติหรือไง?”

“สาเหตุล่ะ?”

“ไม่จำเป็นต้องมีสาเหตุ!” เหลียงหย่าเหอด่าว่าออกมาคำโต “คนเขาท้องอยู่มั้ยล่ะ ลำบากขนาดนั้น ไม่เห็นว่าเธอแบกท้องโตๆอยู่หรือไง อยากโกรธก็โกรธ ไหนเลยจะต้องมีสาเหตุกับเหตุผลขึ้นมาอีก? เซียวซู่เอ๋ยเซียวซู่ ฉันมีแกเป็นลูกชายคนเดียวนะ ตั้งแต่เล็กจนโตเป็นยังไงฉันก็เห็นมาหมด ถ้าแกรังแกเสี่ยวไป๋ของเราจนหนีไปนะ ฉันไม่ยกโทษให้แกแน่!”

คำพูดนี้เซียวซู่ฟังแล้วไม่เข้าใจขึ้นมา

หลังจากที่เป็นแฟนกับเสี่ยวไป๋มา เซียวซู่ก็คอยอยู่ในเงื้อมมือเธอมาตลอด ไม่เคยพูดแรงๆกับเธอเลยสักประโยคเดียว จะไปรังแกเธอได้ยังไง?

“แม่ ผมจะไปรังแกเสี่ยวไป๋ได้ยังไงกัน?”

“ตอนนี้แกยังไม่รังแก แต่ถ้าแกไม่ระวังแล้วทำเธอโกรธขึ้นมาล่ะ?”

เซียวซู่ได้ยินอย่างนั้น คิ้วก็ขมวดออกมาทันที “เสี่ยวไป๋บอกแม่หรอ? เธอโกรธผม? ผมทำผิดตรงไหน?”

“แกจะร้อนใจไปทำไม?” เหลียงหย่าเหอส่งเสียงเฮอะออกมาเบาๆ “เสี่ยวไป๋ก็แค่ฝันร้ายเฉยๆ คำพูดพวกนี้ที่ฉันพูดกับแกไปก็แค่อยากเตือนแกในฐานะแม่เท่านั้น ดีกับเสี่ยวไป๋ให้มากๆ ลูกสาวเขายอมแต่งให้แกก็เป็นบุญเก่าของแกแล้ว ถ้าก็ไม่รักษาเอาไว้ให้ดีๆล่ะก็ ต่อจากนี้ไปคนที่จะเสียใจก็คือตัวแกเองนะ”

“ที่แท้ก็เป็นบทเรียนจากแม่นี่เอง ใจหายใจคว่ำหมดเลย ผมนึกว่าผมไปทำให้เสี่ยวไป๋โกรธขึ้นมาแล้วเสียอีก”

เซียวซู่เอามือขึ้นมากุมหน้าอก ถอนหายใจอย่างโล่งอกออกมา

เห็นท่าทางอย่างนี้ของเขา เหลียงหย่าเหอก็แทบอยากจะตีเขาให้ตายไปเสียให้ได้!

ตัวเองพูดอยู่ตั้งนาน แต่มันไม่ได้เข้าหูเขาเลย เธอโมโหจนจะบ้าตายแล้วจริงๆ!

“เจ้าเด็กหน้าเหม็น แกบอกฉันมาตามตรง เรื่องวันนั้นที่ซูเปอร์มาร์เก็ตหลังจากนั้นแกจัดการมันยังไง?”

“เรื่องที่ซูเปอร์?” เอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมา เซียวซู่ก็เกิดอาการงุนงงออกมาเล็กน้อย “เรื่องวันนั้นไม่ใช่ว่ามันก็ได้ผ่านไปแล้วหรอกหรอ? แม่ ทำไมแม่ถึงพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาอีก?”

“ผ่านไปแล้ว?” เหลียงหย่าเหอหัวเราะเสียงเย็นออกมา “แกโง่หรือว่าโง่กันแน่เนี่ย แกทิ้งเสี่ยวไป๋เอาไว้ที่ซูเปอร์มาร์เก็ตคนเดียว หลังจากเรื่องนั้นก็ไม่ได้ชดเชยอะไรเลยสักนิด ก็คิดจะพูดออกมาว่าผ่านไปแล้ว? แกมันโง่หรือไงหา?”

มุมปากเซียวซู่กระตุกออกมาเล็กน้อย “แม่”

“เสี่ยวไป๋ใกล้จะคลอดอยู่แล้ว แกอย่าทำให้ฉันต้องตกม้าตายเด็ดขาด รีบกล่อมให้เธอมีความสุขเดี๋ยวนี้เลย ถ้าเธอเกิดเรื่องไม่คาดฝันอะไรขึ้นมาสักนิด ฉันไม่ปล่อยแกเอาไว้แน่!”