เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1517

บทที่1516 ไม่พูดได้หรือเปล่า

หลังจากที่เสี่ยวเหยียนเดินออกไป เจียงเสี่ยวไป๋ก็เอาแต่คิดแต่เรื่องนี้ แม้แต่มื้อเย็นก็ยังไม่ทันได้กิน

เธอเอาแต่นั่งอยู่บนโซฟา ฟ้ามืดไปแล้วก็ยังไม่รู้เลย แล้วก็ไม่ได้ไปทำอาหารด้วยเหมือนกัน

จนเซียวซู่กลับมา เปิดประตูออกไปมาก็พบว่าภายในห้องมืดสนิท

เขาก็ขมวดคิ้วออกมาทันที คิดว่าเสี่ยวไป๋ไปซนที่ไหนอีกแล้ว เขาไม่อยู่บ้านแค่วันเดียว เธอก็เริ่มซนขึ้นมาอีกแล้ว

ปัง!

แต่ผลสุดท้ายทันทีที่เปิดไฟตรงโคมไฟในห้องรับแขก เซียวซู่ก็เห็นเจียงเสี่ยวไป๋นั่งอยู่บนโซฟาไม่พูดไม่จาอะไรออกมา

เจียงเสี่ยวไป๋นั่งอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าเหม่อลอย เหมือนกับจิตวิญญาณลอยไปลอยมา และสีหน้าก็ดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก

เซียวซู่แข็งค้างไปหลายวิ รีบเดินไปตรงหน้าเธอ

“เสี่ยวไป๋?”

เรียกอยู่หลายคำติด กว่าจะเรียกคืนสติของเจียงเสี่ยวไป๋กลับมาได้

เห็นเซียวซู่อยู่ตรงหน้า สีหน้าของเขามองเธออย่างร้อนใจ เจียงเสี่ยวไป๋ก็เขวไปทันที

“เป็นอะไรไป? จะคลอดแล้วหรือเปล่า? หรือว่าไม่สบายตรงไหน? ฉันโทรศัพท์สักหน่อย?”

ถึงยังไงกำหนดคลอดของเสี่ยวไป๋ก็ใกล้เข้ามาแล้ว เหลียงหย่าเหอบอกเขามาว่ากำหนดคลอดมันเป็นเพียงแค่ตัวเลขโดยประมาณเท่านั้น ถ้าเกิดสถานการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้นมา ก็สามารถคลอดก่อนกำหนดได้ตลอดเวลา

วันนี้ถึงแม้ว่าเซียวซู่จะทำงานอยู่ข้างนอกทั้งวัน แต่เขาก็เอาแต่คิดเรื่องเสี่ยวไป๋

เดิมทีก็หวั่นใจอยู่แล้ว พอกลับมาก็พบว่าเธอไม่เปิดไฟเลยสักดวง นึกว่าเธอไม่อยู่บ้าน แต่ใครจะรู้ว่าเธอจะนั่งเหม่ออยู่บนโซฟา สิ่งที่เซียวซู่คิดออกได้ก็มีเพียงแค่เหตุผลนี้

เพียงแต่เจียงเสี่ยวไป๋ถูกเขาถามออกมาหลายคำ แต่ก็เอาแต่มองเขาเหม่อๆ ไม่ตอบเขา

ใจของเซียวซู่แกว่งขึ้นมา ตอนที่เตรียมจะหันไปโทรศัพท์ เจียงเสี่ยวไป๋ในตอนนี้ถึงได้ยื่นมือออกไปดึงเขา

เซียวซู่หันหน้ามา มองเธอ

“ฉันไม่เป็นไร” เจียงเสี่ยวไป๋ฝืนยิ้มออกมา “ไม่ต้องโทร และก็ไม่ต้องไปโรงพยาบาล”

“แต่...” เซียวซู่ขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น คิดว่ามันผิดปกติ แต่เจียงเสี่ยวไป๋ก็พูดออกมาอีกว่าตัวเองไม่เป็นไร

“ฉันก็แค่ง่วงนิดหน่อย เกือบจะนอนหลับแล้ว”

พูดจบ เจียงเสี่ยวไป๋ก็ลุกขึ้นมา แต่ผลสุดท้ายเพราะว่านั่งนานเกินไป ตอนที่ลุกขึ้นขาก็ชาขึ้นมา เกือบจะล้มลงไป โชคดีที่เซียวซู่ยื่นมือเข้ามาประคองเธอได้ทันเวลา

“ไม่เป็นไรจริงๆ?” เซียวซู่ยังกังวลอยู่

“ไม่เป็นไรจริงๆ” เจียงเสี่ยวไป๋ส่ายหน้า สูดหายใจเข้าลึกๆแล้วถึงจะเอ่ยออกไป “คุณวางใจเถอะ ฉันก็แค่ง่วงเท่านั้นเอง ไปนอนสักตื่นก็ดีขึ้นแล้ว”

พูดจบ เจียงเสี่ยวไป๋ก็ผลักมือของเซียวซู่ออกไป จากนั้นก็แบกท้องตัวเองเดินเข้าไปทางห้องนอน

เธอพยายามให้ตัวเองเดินไปอย่างสงบนิ่ง ไม่อยากให้เซียวซู่มองออก จนเข้าห้องไป เข้าไปนั่งบนเตียงนอน เสี่ยวไป๋ถึงได้พบว่าตัวเองสูญเสียเรี่ยวแรงทั้งหมดไป

เธอนอนลงไปด้วยความสับสน ดวงตามองขึ้นไปบนเพดานอย่างเลื่อนลอย

อย่าเป็นอย่างนี้สิเจียงเสี่ยวไป๋ เขาก็แค่พาเธอไปส่งโรงพยาบาลเพราะเท้าของเสี่ยวเหยียนได้รับบาดเจ็บเท่านั้นเอง สถานการณ์มันคับขัน เขาเลือกหนึ่งในเรื่องสำคัญที่จะต้องทำ นี่มันจะโทษอะไรเขาไม่ได้เลย

อีกอย่างสิ่งที่สำคัญที่สุดเลยก็คือ เธอสามารถยอมรับคนอื่นได้ ทำไมถึงไม่สามารถยอมรับเสี่ยวเหยียนได้

เป็นเธอที่คิดมากไปเอง ไร้เหตุผลเกินไป

ไม่อาจคิดต่อไปได้อีก เจียงเสี่ยวไป๋อยากสลัดเอาความคิดน่าเบื่อพวกนั้นออกไปจากหัวไม่หยุด แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหน ความคิดพวกนั้นก็เหมือนจะหยั่งลึกเข้าไปในความคิดของเธอมากขึ้น จะยังไงก็ลืมมันไม่ได้สักที

เป็นอย่างนี้ไม่ได้สิ เธอจะเป็นอย่างนี้ไม่ได้

เธอกับเสี่ยวเหยียนเป็นเพื่อนกันแล้ว จะต้องคิดเพื่อเพื่อนรักของตัวเองสิ