เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1533

บทที่ 1532 แม่ลูกพบกัน

ได้ยินว่าเธอกลับมาดูลูก ป้าก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอีก

เพราะก่อนหน้านี้เธอยังอยากแนะนำลูกชายของตัวเอง ผลปรากฏว่าแม้แต่ลูกก็ยังมีแล้ว แถมยังรู้สึกอายด้วย

“คุณยังเด็กมากจริงๆ มองไม่ออกเลยว่ามีลูกแล้ว”

สุดท้ายแล้วป้าก็ได้แต่ล้อเล่นกับเธอด้วยคำอื่นเพื่อปัดตกหัวข้อนี้ไป เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มเล็กน้อยและพยักหน้าอย่างสุภาพ

หลังจากลงจากรถ เจียงเสี่ยวไป๋ก็นั่งรถไฟใต้ดินกลับบ้าน

หลังจากที่เธอจองห้องพักในโรงแรมใกล้เคียงและวางสัมภาระเรียบร้อยแล้ว ถึงได้คิดได้ว่าจะไปดูลูกอย่างไรดี

เพราะตอนนี้ลูกของเธอยังเล็กมาก ถ้าไปที่บ้านเพื่อดูเขามันไม่สมจริง แต่จะให้เขาออกมาได้อย่างไรล่ะ ก่อนหน้านี้เจียงเสี่ยวไป๋ไม่ได้คิดถึงเรื่องพวกนี้ก็รีบกลับประเทศมาโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง

ถ้าไปที่บ้านแล้วเจอเขา เซียวซู่จะคิดว่าตนกลับมาหาเขาหรือเปล่า

จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่แน่ใจว่าในใจของตัวเองเป็นแบบไหนกันแน่ ถึงแม้ว่าจะคิดถึงเขาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน แต่บ่อยครั้งที่คิดไปถึงภาพที่เขาทิ้งขว้างตัวเอง

ความเจ็บปวดเหล่านั้นยังไม่ผ่านไป ดังนั้นเธอจึงไม่มีทางปล่อยไปได้

กลับมาคราวนี้ตั้งใจจะแอบไปดูสักหน่อยแล้วก็จะจากไป

ต้องคิดหาวิธี

โทรหาแม่ของเธอตรงๆ ไปเลยดีไหม เพราะเหมือนว่านี่จะเป็นวิธีที่ง่ายที่สุด แต่หลังจากที่แม่รู้ ท่านจะเอาไปบอกเซียวซู่หรือเปล่า

สุดท้ายคิดไปคิดมา เจียงเสี่ยวไป๋ก็ยังคิดหาวิธีดีๆ ไม่ได้ เวลาสองวันอยู่ในโรงแรมเพียงคนเดียว สั่งอาหารเมื่อหิว แล้วก็ไม่ไปที่ไหนเลย ใช้ชีวิตน่าเบื่อไปวันๆ

สุดท้ายเธอก็ดื่มไวน์ไปนิดหน่อย หลังจากนั้นถึงได้โทรหาตู้เซียวหยู่

เมื่อสายเชื่อมต่อติด เจียงเสี่ยวไป๋ก็อดจะหัวเราะตัวเองไม่ได้ คิดไม่ถึงว่าตอนนี้เวลาเธอจะติดต่อกับแม่ของตัวเอง ไม่อยากเชื่อว่ายังต้องดื่มเพื่อยืมความกล้า ไม่อย่างนั้นก็ไม่สามารถกดโทรออกไปได้

คิดๆ ดูแล้วก็รู้สึกเศร้า

ทั้งทั้งที่ก่อนหน้านี้ชีวิตของเธออยู่อย่างสุขสบายมีหน้ามีตา แต่สิ่งที่เกิดขึ้นช่วงนี้ ทำให้ตัวเธอต้องเป็นแบบนี้

“ฮัลโหล?”

เสียงสั่นเล็กน้อยของตู้เซียวหยู่ดึงเธอกลับมาสู่ความเป็นจริง

เจียงเสี่ยวไป๋ได้สติกลับมา เหยียดมุมปากอยู่นานกว่าจะหาเสียงตัวเองเจอ

“คุณแม่...”

ได้ยินเสียงคำว่าแม่ โทรศัพท์มือถือในมือตู้เซียวหยู่ที่อยู่ปลายสายแทบร่วงก่อนจะส่งเสียงร้องไห้ออกมา เพราะตั้งแต่เสี่ยวไป๋ตัดสินใจจากไป เธอก็ไม่ได้ติดต่อกับตัวเองอีก

ตู้เซียวหยู่พยายามติดต่อเธอ แต่ทุกครั้งที่โทรหาเธอล้วนไม่สามารถเชื่อมต่อได้ คิดไม่ถึงว่าวันนี้เสี่ยวไป๋จะโทรหาเธอเอง ดังนั้นตู้เซียวหยู่จึงตื่นเต้นมาก

“เสี่ยว เสี่ยวไป๋”

สองคนหายใจคนละฝั่งเป็นจังหวะเดียวกัน เมื่อพูดจบก็ต่างตาแดง ในน้ำเสียงมีก้อนสะอื้นเล็กน้อย

“เต็มใจโทรหาแม่แล้วเหรอ แม่ยังคิดว่าชีวิตนี้แกจะไม่อยากคุยกับแม่แล้ว”

เจียงเสี่ยวไป๋ตาแดงมาก ตลอดเวลาพยายามที่จะไม่ปล่อยให้น้ำตาร่วงหล่น ดังนั้นจึงทำได้แต่เปิดดวงตาให้กว้าง หลังจากเม้มริมฝีปากเบาๆ ถึงได้ส่งเสียงออกมาช้าๆ “ไม่หรอกค่ะ จะไม่คุยไปตลอดชีวิตได้ยังไงคะ เพียงแต่ก่อนหน้านี้ไม่กล้าติดต่อคุณแม่เท่านั้น กลัวว่าถึงตอนนั้นคุณจะโน้มน้าวฉันน่ะค่ะ”

“เด็กโง่” ตู้เซียวหยู่ตำหนิเธอเสียงเบา “แกตัดสินใจเลือกเอง แม่จะไปตำหนิแกได้ยังไง แม่กลัวว่าแกจะไม่มีความสุข นี่ก็ผ่านมาครึ่งปีแล้ว แกคิดได้หรือยัง”

พูดปัญหานี้ขึ้นมา เจียงเสี่ยวไป๋ก็จมอยู่ในความเงียบ