เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1537

บทที่ 1536 ไม่สามารถพิจารณาได้เลยเหรอ

นึกขึ้นมาแล้ว เจียงเสี่ยวไป่ก็ยังรู้สึกโกรธมาก เธอสูดหายใจเข้าลึกเพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเอง โดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีก

เหลียงหย่าเหอมองเธอสักพัก ทันใดนั้นก็พูดขึ้นว่า “หนูอยู่เฉยๆ กับเขาสักพักเถอะจ้ะ”

เมื่อพูดจบเหลียงหย่าเหอก็ออกไป แล้วปิดประตูให้เจียงเสี่ยวไป๋

จากนั้นก็ลากเซียวซู่ออกไปไกลและตั้งคำถามว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้น”

เซียวซู่เม้มริมฝีปากไม่ตอบคำ

เหลียงหย่าเหอรู้สึกว่าเขาคงจะพูดไม่ออกไปสักพัก จึงไม่ถามอะไรอีก ตอนแรกเธอตัดสินใจจะกลับบ้าน แต่ตอนนี้เสี่ยวไป๋อยู่ที่นี่ เหลียงหย่าเหอก็ไม่คิดจะไปอีก ตัดสินใจที่จะอยู่

“เซียวซู่ เดี๋ยวแกไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตตอนนี้เลย ฉันจะอยู่ทำอาหารที่นี่เย็นนี้ เสี่ยวไป๋กลับมาแล้ว ต้องเพิ่มอาหารให้เธอเยอะๆ ดูสิลูกคนนี้น้ำหนักลดไปมากแค่ไหน”

เซียวซู่แสนจะไม่อยากไป เขากังวลว่าถ้าตัวเองออกไปแล้วกลับมาเสี่ยวไป๋จะหนีจากตัวเขาไปอีก ดังนั้นจึงยืนเม้มริมฝีปากอยู่กับที่ ไม่มีการตอบรับหรือปฏิเสธ

“ทำไม แกไม่ไปซื้อของ แล้วเย็นนี้เสี่ยวไป๋จะทานอะไร อีกอย่างเธอกลับมาแล้ว แน่นอนว่าจะไม่ไปอีก แกกังวลอะไร”

เซียวซู่ไม่สบายใจมาก แววตาและปฏิกิริยาของเสี่ยวไป๋ทำให้เขารู้สึกว่าเธอไม่ได้อยากกลับมาหาเขา เธอแค่มาดูลูก ส่วนการมาหาเขา...

อาจเป็นเพราะเธอดื่มจนเมา ก็เลยทำอะไรลงไปโดยที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ เพราะเรื่องของเสี่ยวเหยียนก่อนหน้านี้ ตอนที่เสี่ยวไป๋ฟื้นคืนสติ ก็ไม่เคยสูญเสียการควบคุม การเสียการควบคุมตัวเองครั้งนี้ทำให้เซียวซู่เห็นภายในจิตใจของเสี่ยวไป๋ได้ชัดเจน แต่ขณะเดียวกันก็เริ่มกังวลขึ้นมา

“รีบไปเถอะ ฉันจะเฝ้าเสี่ยวไป๋ให้แกเอง ก่อนที่แกจะกลับมา แม่จะคิดหาวิธีให้เธออยู่ให้ได้”

ถูกเหลียงหย่าเหอเร่งแบบนี้ เซียวซู่ถึงได้หันหลังไปซุปเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อของ

เจียงเสี่ยวไป๋นั่งอยู่ในห้องกับลูกเป็นเวลานาน ยังเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายเขาด้วย ตลอดเวลาเธอเงียบไม่มีการพูดอะไร เดิมทีคิดว่าแบบนี้ก็จะไม่เป็นการไปปลุกลูก

แต่คิดไม่ถึงว่าเธอถ่ายรูปไปได้ไม่นาน จู่ๆ ลูกก็ตื่นขึ้นมา หลังจากที่ดวงตาใสลืมขึ้นมาก็มองเธออย่างจริงจัง ไม่ร้องไห้ไม่โวยวาย น่ารักเป็นเด็กดีมาก

“เด็กน้อย” เจียงเสี่ยวไป๋ตื่นเต้นขึ้นฉับพลัน วางโทรศัพท์มือถือลงแล้วก้าวไปอุ้มลูกขึ้นมา ในขณะที่อุ้มก็พูดไปด้วยว่า “ฉันเป็นแม่นะ”

ไม่ได้พบครึ่งปี เจียงเสี่ยวไป๋คิดว่าลูกจะร้องไห้หรือว่าจะไม่ให้เธออุ้ม คิดไม่ถึงว่าหลังจากถูกเธออุ้ม ลูกจะยืดกำปั้นเล็กๆ ขึ้นมาแตะๆ คางของเธอ พูดภาษาของเด็กอ่อนที่เจียงเสี่ยวไป๋ไม่เข้าใจ

“หนูพูดอะไรน่ะ แม่ไม่เข้าใจ ฉันเป็นแม่นะ หนูเข้าใจไหมคะ” เจียงเสี่ยวไป๋จับกำปั้นเล็กของเขาและเผยยิ้ม ขอบตาร้อนผ่าว กอดลูกแน่นขึ้นอีกเล็กน้อย เอาแก้มไปแนบแก้มเขา “แม่คิดถึงหนูมาก หนูคิดถึงแม่ไหมคะ”

สองแม่ลูกอยู่ในห้องสักพัก ตลอดเวลาเหลียงหย่าเหอรออยู่ข้างนอก และไม่ได้เข้าไปรบกวนเลย

ผ่านไปสักพัก ประตูก็เปิดออก

เหลียงหย่าเหอลุกขึ้นทันที แล้วก็เห็นเจียงเสี่ยวไป๋อุ้มลูกออกมา

“เสี่ยวไป๋ ลูกตื่นแล้วเหรอจ๊ะ เป็นยังไงบ้าง คนในบ้านสอนให้เขาพูดแล้วนะ แต่เขายังเล็กมาก ยังเรียนรู้ไม่ได้มากนัก”

สีหน้าของเจียงเสี่ยวไป๋ค่อนข้างซีด รอยยิ้มบนใบหน้าค่อนข้างฝืน

“ไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้ยังเล็ก สอนไม่ได้ก็เป็นเรื่องปกติ”