เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1538

บทที่ 1537 ตั้งใจจะหย่า

ประเด็นนี้เจียงเสี่ยวไป๋เคยพิจารณาแล้ว

แต่หลังจากลองคิดดูแล้ว เธอไม่ใช่คนประเภทที่จะทำให้ตัวเองทุกข์เพราะเห็นแก่ลูก

เธอเลือกที่จะมีลูก ก็ต้องรับผิดชอบต่อลูก มอบสิ่งที่ดีที่สุดให้เขาเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่ก็ขึ้นอยู่ที่ว่าต้องคำนึงถึงชีวิตของตัวเองด้วย

เธอเพียงคนเดียว ก็สามารถให้ลูกมีชีวิตที่ดีขึ้นได้

สมมติว่าเธอกับเซียวซู่อยู่ด้วยกันแล้วไม่มีความสุข แม้ว่าเด็กจะได้รับความรักจากพ่อแม่ที่สมบูรณ์ เด็กมีความรู้สึกไวแค่ไหน พ่อแม่รู้สึกดีหรือไม่พวกเขาจะไม่รู้ได้อย่างไร

เธอไม่อยากปลูกฝังความรู้สึกแบบนี้ให้ลูกตั้งแต่อายุยังน้อย

“เฮ้อ พูดมากเกินไปแล้ว หนูต้องเบื่อแน่ๆ แม่จะไม่พูดแล้ว” เหลียงหย่าเหอค่อนข้างเศร้าแล้วเช็ดขอบตาของตัวเอง “ครึ่งปีมานี้ทุกวันฉันเห็นแต่เซียวซู่วนเวียนไปทำงานเลิกงานกลับบ้าน ดูแลลูก ทุกวันๆ เอาแต่เฝ้ารอหนูกลับมา เสี่ยวไป๋ต้องได้เห็นความทุกข์ใจและการรอคอยของเขา ต่อให้ไม่ได้กลับมาเร็วกว่านี้ แต่แค่กลับมาก็เป็นเรื่องดีแล้ว”

“แต่คิดไม่ถึงว่าหนูจะกลับมาก็กลับมาโดยแค่อยากพาลูกไปอยู่ด้วย”

พูดถึงตอนท้าย เหลียงหย่าเหอร้องไห้ออกมาเสียงเบาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ ในใจของเจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกราวกับมีมดนับพันเจาะหัวใจจนเจ็บปวด แต่เธอทำอะไรไม่ได้เลย

ทำได้เพียงยืนอยู่ที่เดิมและรอให้เหลียงหย่าเหอร้องไห้เสร็จ หลังจากลุกขึ้นก็พูดกับเธอว่า “หนูไปเถอะ ก่อนที่เซียวซู่จะกลับมา รอเขากลับมาแล้ว ฉันจะอธิบายให้เขาฟังเอง”

เจียงเสี่ยวไป๋ค่อนข้างประหลาดใจ “คุณแม่คะ?”

“ไปเถอะ แต่หนูต้องสัญญากับแม่ ว่าจะให้เวลาตัวเองมากขึ้นในการพิจารณาให้ชัดเจน อย่าตัดสินให้เซียวซู่ตายในทันที เรื่องระหว่างพวกหนูฉันก็พอจะเข้าใจ ลูกเอ๋ย อย่ายึดติดกับอดีตเลยนะ เซียวซู่น่ะตอนนี้หัวใจของเขาเป็นของหนูโดยสมบูรณ์แล้ว”

ประโยคสุดท้ายทำให้เจียงเสี่ยวไป๋สะเทือนใจมาก แต่ก็เป็นแค่ช่วงเวลาหนึ่ง เธอรีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ฉันรู้ค่ะคุณแม่ ฉันจะพิจารณาให้ดีๆ งั้นฉันพาลูกไปก่อนนะคะ”

“ไปเถอะจ้ะ”

ขณะที่เจียงเสี่ยวไป๋อุ้มลูกไป เหลียงหย่าเหอไม่กล้าแม้แต่จะหันไป และก็ไม่กล้ามองมาก เกรงว่าหากตนมองมากไป แล้วจะอดไม่ได้ที่จะเข้าไปขวางหน้าหยุดแม่ลูกไว้

เธอเป็นแม่ของฝ่ายชาย แน่นอนว่าจิตใจต้องเอนเอียงไปทางเซียวซู่ แต่เพราะว่าเธอจะเอนเอียงไปทางเซียวซู่ ดังนั้นเธอจึงยืนในมุมของเสี่ยวไป๋และพิจารณาเพื่อเธอ เสี่ยวไป๋เองก็เป็นแม่คน แน่นอนว่าหวังจะได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันกับลูกของตัวเอง

ถ้าผลปรากฏว่าเธอต้องการหย่า ในสถานการณ์ฐานะทางเศรษฐกิจที่เอื้ออำนวยเช่นนี้ เธออยากเลี้ยงลูกด้วยตัวเองแน่นอน

ปัง!

จนกระทั่งประตูปิดลง เหลียงหย่าเหอก็ทรุดนั่งลงบนโซฟาโดยไร้ซึ่งการขยับเขยื้อน

จากความสุขที่ได้เห็นเสี่ยวไป๋ จนกระทั่งเสี่ยวไป๋พาลูกจากไปพร้อมกัน จะว่าไปก็เหมือนกับตกจากสวรรค์ลงสู่นรกก็ไม่ปาน

เธอที่เป็นแม่ยังมีความรู้สึกเช่นนี้ เดี๋ยวลูกชายของเธอรู้เข้าจะยิ่งเศร้ากว่านี้มากแน่

ไม่รู้ว่านั่งอยู่นานแค่ไหน จนกระทั่งเซียวซู่กลับมาพร้อมกับสิ่งของ หลังจากกลับมาก็เอาของเก็บเข้าตู้เย็นเงียบๆ เหลียงหย่าเหอแค่มองดูเฉยๆ เห็นเขาเก็บของใส่ตู้เย็นจนเต็ม และหลังจากกลับมาเขาก็ไม่ได้มีการถามเรื่องของเจียงเสี่ยวไป๋

เจ้าลูกโง่คนนี้ คงคิดว่าเสี่ยวไป๋ยังอยู่ในบ้านกับลูกใช่ไหม

คิดมาถึงตรงนี้ เหลียงหย่าเหอก็พูดขึ้น “ไม่ต้องเตรียมแล้ว เธอไปแล้ว”

เมื่อได้ยิน มือที่เคลื่อนไหวของเซียวซู่ก็หยุดนิ่ง หลังจากนั้นก็ใส่ของเข้าตู้เย็นต่อไป การเคลื่อนไหวเหมือนหุ่นยนต์ และดูเหมือนมึนเบลอ

เหลียงหย่าเหออดไม่ได้ที่จะโมโหขึ้นฉับพลัน ก้าวเข้าไปตะโกนด่าเสียงลั่น “แกไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอ เสี่ยวไป๋ไปแล้ว เธอพาลูกไปด้วย ทำไมแกไม่ตอบ ทำไมแกเหมือนคนตายแบบนี้ แกยังเป็นสามีและพ่อคนอยู่หรือเปล่า!”

เซียวซู่ยังคงไม่ตอบ นานมากที่เขาเหมือนจะสูญเสียกำลังทั้งหมดที่มีไป

“แล้วจะให้ผมทำยังไง”

“อะไร”